Terwijl Margreet boven bezig was met een van de badkamers, kwam Emma al naar boven.
“Ben je nu al klaar met ontbijten?” vroeg Margreet verbaasd en stopte met poetsen.
“Nee, ik ga zo weer terug, maar ik wilde jou even iets zeggen. Over Huib en jou. Ik weet dat je onzeker bent over jezelf, maar ik zeg je dit: jullie horen bij elkaar, het is overduidelijk dat jullie van elkaar houden. Ik heb er ook met Annerieke even over gepraat, en zij bevestigde dat. Wat ik wilde zeggen is dit, over mezelf: ik was net als jij, en ik hield van Martin, maar ik hield hem in zekere zin op afstand, durfde me niet te binden. Maar weet je wat ik gemerkt heb? Ik heb gemerkt, dat toen ik eenmaal bij hem ging wonen, mijn emotioneel herstel veel sneller ging dan toen we nog apart woonden. Toen ik nog niet bij hem woonde, hielp hij me er al mee, maar het samen zijn met hem, bracht me veel meer. En doordat ik herstelde, kon ik mezelf ook steeds meer aan hem geven. En dan heb ik het niet alleen over het lichamelijke, maar vooral ook over het emotionele. Alles, mijn hele ik. Gisteravond zag ik jullie samen richting Huibs huis lopen. En ik voelde diep van binnen weer, hoe jullie bij elkaar horen. Wacht niet te lang Margreet. Ga samen met hem verder, hij is jouw soulmate én de beste die jou kan genezen, van binnen, je weet wel… Ik wil je niets opleggen hoor, nergens toe dwingen, de keuze moet je zelf maken, zelf aanvoelen. Luister naar je hart, je ziel, wat hoor je, wat voel je?”
Ondanks dat ze er helemaal niet op uit was om Margreet tot een antwoord uit te lokken, gaf Margreet haar wel direct antwoord: “Wat ik voelde, gisteravond, was dat zijn huis mijn thuis was, en dat mijn hart naar hem trekt, dat ik naar hem verlang. En het is inderdaad mijn eigen onzekerheid en hoe ik over mezelf denk, en ook het huwelijk van mijn ouders dat zo koud en kil is, waardoor ik nog niet durf. Nog niet durfde… maar…”
Margreet viel Emma om de hals en ging snikkend verder: “Dank je wel dat je dit met me gedeeld hebt! Ik ken Huib nog geen twee weken, maar ik weet dat ik weet dat ik weet, dat ik niet zonder hem kan, niet zonder hem wil! En hij verlangt naar het moment dat ik bij hem in dat huis kom wonen. Hij heeft me al ten huwelijk gevraagd, een paar dagen geleden. Ik denk… zonder twijfel… dat ik alsnog ja ga zeggen en mijn spullen naar zijn huis ga verhuizen.”
Ze liet Emma los en droogde haar tranen. “Mijn verstand zegt dat ik gek ben, en dat klopt voor deze keer nog ook. Ik ben gek op Huib! Hij en ik, dat gaat totaal anders worden dan bij mijn ouders!”
Emma staarde haar verbaasd aan: “Heb je toch niet het gevoel dat ik je iets opgedrongen heb? Je moet die keuze echt zelf maken hoor, van binnen, snap je wat ik bedoel?”
“O ja,” knikte Margreet heftig, “ik snap je heel goed, je gaf me alleen het zetje dat ik nodig had. Eigenlijk… eigenlijk was het gisteravond al zo gewoon, zo goed, om samen in zijn woonkamer te zitten. En ik verlangde zo naar hem, ook om hem lichamelijk te kennen, en mezelf te geven en zo, maar ik was bang. Maar zolang we geen begin maken, zal ik veel te lang bang blijven, denk ik. Dus we moeten ergens beginnen, ooit beginnen, nu beginnen!”
Ze lachte voluit en Emma lachte met haar mee. “Dan is het goed, dan ga ik nu weer verder ontbijten. En als ik je niet meer zie voor we vertrekken, dan bedank ik je nu vast voor wie je bent en voor alles wat je gedaan hebt om deze tijd voor ons tot een heerlijke tijd te maken.”
Ze omhelsde Margreet en kuste haar op haar wangen. “Je bent een geweldige vrouw Margreet, en ik hoop je nog eens te zien! Ik zal Martin flink aan zijn hoofd zeuren om hier nog eens vakantie te houden.”
“Ja, doe dat! Ik zou jullie ook graag weer zien! Eet lekker nog, en als we elkaar straks niet meer zien, dan wens ik je alvast een fijne rit naar huis!”
Margreet ging met een overvol hart weer aan de slag, neuriënd. Ze schrok op toen ze ineens bij haar heupen gepakt werd.
“Ik miste je, dus ik kom je maar even opzoeken voordat ik naar de schuur ga.”
Huib draaide haar om, omhelsde haar en trok haar zacht tegen zich aan. Het leek of hij haar ging kussen, maar dat deed hij nog niet. Hij legde een hand in haar nek, en streelde haar daar. En zoals zijn hand dat in haar nek deed, liet hij even later zijn lippen haar lippen strelen. Zacht en teder, terwijl zijn ogen haar ogen vast hielden. Hij zag hoe haar ogen veranderden, donkerder werden. En hij voelde dat haar lichaam heel zacht begon te trillen. Op dat moment liet haar resoluut los. Hij pakte haar bij haar bovenarmen, terwijl Margreet hem verdwaasd aan keek.
“Wat… wat doe je nou?” vroeg ze hakkelend.
“Sorry meiske, ik ging weer te snel, dat had ik niet moeten doen, ik wil je niet overweldigen.” Huib woelde verward met zijn handen door zijn haren. “Ik denk dat we beter allebei aan ons werk kunnen gaan. Ik zie je straks wel bij de lunch, goed? Gaat het wel?”
Margreet deed een stap dichterbij en pakte zijn polsen. “Je hebt me inderdaad overweldigd, ik weet niet wat er allemaal in me gebeurde, maar ik weet wel dat ik het heerlijk vond. Ik vond het jammer dat je stopte, maar… ik snap het wel, het is niet handig om hier op deze plek er langer mee door te gaan. Ik merkte dat mijn benen slap werden. Als je nog even door was gegaan, was ik als een plumpudding in elkaar gezakt!”
Huibs schaterlach galmde door het huis. “Jij als een plumpudding? Welnee, voor die tijd had ik je op een elegante manier gevloerd. Maar,” ging hij fluisterend verder, “dit lijkt me niet de beste plek om elkaar lichamelijk te gaan ontdekken.”
“Nee, dat lijkt mij ook niet! Maar even wat anders, heb jij het druk vanmiddag?”
“Niet speciaal, lekker met hout en tekenen aan de slag! Maar hoezo? Heb je ergens hulp bij nodig?”
“Hmm ja, hoe zal ik het zeggen… ik zou het fijn vinden als je mijn schommelstoel naar jouw huis wilt brengen, dan neem ik de rest wel mee in mijn koffers. Dan…”
Huibs ogen werden groot van opperste verbazing.
“Wat?!” riep hij uit, en ging toen weer bijna fluisterend verder: “Bedoel je… bedoel je dat… dat je bij mij wilt komen wonen? Nu al? Echt? Weet je dat heel zeker?”
Hij bleef maar vragen, ook al stond zijn stralende geliefde voor hem heftig te knikken.
“Ja, en nog wat… kan ik mijn antwoord op je vraag van een paar dagen geleden nog veranderen? Je vroeg het geloof ik niet eens, maar je vertelde me, dat je er naar verlangde dat ik je vrouw zou worden.” Margreet straalde nog steeds, toen ze verder ging: “Ik wil heel graag jouw vrouw worden, het lijkt volkomen gestoord, we kennen elkaar amper, maar mijn hart riep gisteravond al ‘ja ja ja!’ en vanmorgen zei Emma iets tegen me, en toen wist ik dat ik niet langer wilde wachten. Laat m’n verstand maar kletsen, mijn hart heeft volkomen gelijk, ik hoor bij jou, in jouw huis, en ik wil niet langer wachten!”
“Ik kan het niet geloven… dit had ik nog lang niet verwacht! Meid, wat maak je me blij, ongelofelijk blij! Ik miste je gisteren meteen al, toen je hier weer de deur binnen stapte en ik terug ging naar huis. Vreselijk voelde het, alsof we uit elkaar scheurden. Ik heb mezelf tot de orde geroepen, dat ik me niet moest aanstellen, maar ik kon er niets tegen doen, het voelde echt als pijn, lichamelijke pijn in mijn buik, alsof ik daar kapot gemaakt werd. Wat Emma ook gezegd heeft, die dame moeten we in een gouden lijstje zetten! Tjonge… ongelofelijk!”
Ze omhelsden elkaar weer.
“Ik wil het niet, maar ik moet echt verder,” fluisterde Margreet, “de gastenkamers van wie blijven zijn al wel klaar, maar ik wil de badkamers ook klaar hebben voordat de mensen boven komen.”
“Je hebt gelijk! En als je Annerieke’s haar vanmiddag gekortwiekt hebt, gaan we je spullen verhuizen, en dan gaat ons leven beginnen, ons leven samen…”
Hij maakte een rondedansje en trok Margreet erin mee, gaf haar een zoen en liet haar los. Hij danste met malle sprongen naar de trap en ging springend naar beneden, Margreet lachend achterlatend.
Maak jouw eigen website met JouwWeb