Huib en Margreet waren allebei blij verrast dat ze zo goed geslapen hadden. “Zelfs geen nachtmerrie gehad!” glunderde Margreet.

Terwijl zij haar haren nog even met een paar spelden vast zette, zodat het lekker luchtig zat, zette Huib vast koffie.

Genietend zei Margreet: “Ik kan me niet voorstellen dat dit ooit gewoon wordt, zo samen de dag beginnen met een mok koffie, heerlijk in alle rust.”

“Ik heb het altijd zo gedaan, alleen zonder jou. Het was echt ‘ik en mijn koffie, mijn koffie en ik’. Ik had zelfs geen behoefte aan mijn mobiel of internet. Alleen maar koffie en wat naar buiten staren. Er is nu maar één ding veranderd: mijn uitzicht. Nu staar ik naar jou, en ik moet eerlijk zeggen dat me dat prima bevalt!”

Margreet grinnikte: “Heerlijke, lieve grapjas! Ik ben dol op die malle humor van jou, dat maakt dat het leven niet zo allemachtig serieus meer is. Sowieso ben ik voor een groot deel het gevoel dat ik op eieren loop en op mijn tenen loop, al behoorlijk kwijt. Alleen door de aanwezigheid van mijn ouders voel ik wel weer hoe dat altijd was. Maar het voelt nu meer als een herinnering, minder als een gevoel van nu. Oké, beetje wel, maar het is goed te doen. En vrijdag hoepelen ze gelukkig weer op. Hopelijk tot nooit meer ziens!”

Huib keek haar ernstig aan: “Denk daar maar eens over na, of je hen inderdaad nooit meer wilt zien, of je het contact helemaal wilt verbreken. Of dat je het open wilt houden, en hoe open je het dan wilt houden. We hebben op dit moment hun mail en telefoon geblokkeerd, dus ze kunnen nu alleen contact leggen door een brief te schrijven of hierheen te komen. Als je het wilt en denkt dat je het aankunt, kunnen we die blokkades weer een keer opheffen, maar als je dat liever niet doet, is dat ook goed. Neem er de komende dagen maar de tijd voor om te luisteren naar jezelf, om te voelen wat goed voor jou is. Zullen we dat zo afspreken? Dan zien we tegen het eind van de week wel of we maatregelen moeten nemen naar hen toe, en hoe we dat dan kunnen doen.”

Margreet knikte bedachtzaam. “Sowieso, als jij kunt, zou ik donderdagmiddag naar hun huis willen gaan om mijn spullen op te halen. Dan zijn zij als het goed is nog hier en hebben wij meer rust om in te pakken. Ik heb werkelijk geen idee wat ik allemaal mee wil nemen, maar daar komen we samen wel uit.”

“Slim idee deerne, dan lopen ze je daar niet voor de voeten! Kom, dan gaan we lekker ontbijten!”

“Ja, zeker lekker! Het verveelt nooit he, die maaltijden van je moeder! Ze heeft ook zoveel keus, ik denk dat ik vandaag voor yoghurt met krokante muesli ga.”

“Doe er een schepje jam in, dat is zelfgemaakte, van de aardbeien en frambozen uit eigen tuin. Té lekker!”

“Klinkt goed, dat ga ik zeker doen!”

“Ha Lisa, goed geslapen?” begroetten ze haar bij de keukendeur.

“Nou, eigenlijk niet echt nee, last van nachtmerries gehad. Over mijn ouders, over hun gedrag en zo, en wat dat met me deed. Was best heftig!”

“Dat kan ik me voorstellen,” beaamde Margreet, “en de aanleiding laat zich wel raden…”

“Klopt,” zei Lisa, “maar bedenk wel dat jij daar niets aan kunt doen he!”

“Inderdaad,” kwam Huib er tussen, “en buiten dat is het goed voor je Lisa, echt niet leuk, knap beroerd waarschijnlijk, maar het is jouw oude pijn die aangeraakt wordt in die dromen, en ook dat brengt herstel, stapje voor stapje…”

“Oh, lekker is dat! Maar goed, vanwege het goede doel zal ik er dan maar geen probleem van maken.”

“Als je er moe door wordt, neem je gewoon wat extra rust. Mooi boek, je weet wel, van ons Noortje!” opperde Margreet

“Oh echt, noem je die schrijfster ‘ons Noortje’? Hahaha komisch! Ze schrijft echt heerlijk he, ik heb moeite om te stoppen als ik er eenmaal in zit.”

“Ik ook, en dat is een goed teken,” vond Margreet.

Ze waren al pratend de keuken in gegaan, waar Sjaak al aan tafel zat. Annerieke lachte naar hen. “Ons Noortje, ja, echt wel, dat is ze! Ik heb haar romans bijna allemaal al gelezen, dus ik ben al helemaal met haar vergroeid!”

“Staat alles al klaar in de eetkamer, mam?” vroeg Margreet, zichzelf verbazend over het gemak waarmee ze Annerieke zo noemde.

“Ja hoor, alleen straks de koele levensmiddelen nog, maar laten we eerst zelf maar eens gaan eten. Heb je wel goed geslapen?”

“Ja, ik wel!”

“En ik ook,” volgde Huib

“Ik niet echt, nachtmerries over mijn ouders, was best heftig,” vertelde Lisa.

“Ow meis, dat is zeker heftig! En ik hoef je niet te vragen wie daar de aanleiding voor waren… Dat is nou zoiets waarvan ik hoop dat de gasten er geen last van hebben.”

“Lieve moeke,” reageerde Huib, “het zou fijn zijn als iedereen alleen van rozengeur en maneschijn droomt, maar aan de andere kant willen we graag dat iedereen verder herstelt, en daar gebruikt onze ziel ook akelige dromen voor… Ik denk dat we het maar moeten proberen los te laten. En als er gasten zouden zijn, die er overstuur van raken, zijn er genoeg mensen in de buurt om te helpen.”

“Ach ja, dat is ook zo,” zei Annerieke. “Hebben jullie nog plannen voor vandaag?”

“Ja,” begon Margreet, “de gastenkamers en de was, en…”

Annerieke lachte: “Jij wordt al net zo mal als Huib! Ga je vanmiddag nog iets leuks doen?”

Margreet grijnsde: “Jaaaa, vanmiddag gaan Huib en ik naar een dorp verderop. Daar is een winkel waar ze edelstenen verkopen. We gaan er een paar uitzoeken voor de lades van ons bureau.”

“Van jouw bureau,” verbeterde Huib brommend terwijl hij smakelijk op zijn broodje zat te kauwen.

“O ja, mijn bureau, en wat van mij is, is van jou, dus dat maakt niet zoveel uit,” vond Margreet. “In elk geval voor die lades, hoeveel zijn dat er eigenlijk? Tien in totaal?”

Huib knikte met volle mond.

“Dan hebben we dus tien edelstenen nodig. Het is diezelfde winkel waar je mijn ring gekocht hebt, he Huib?”

“Ja, diezelfde. Die verkoopster heeft het mooi voor elkaar, ze maakt niet alleen de sieraden zelf, ze kan de edelstenen ook zo voor je ‘schaven’ dat ze op de plek passen waar je ze hebben wilt. Ik ben alvast zo vrij geweest een knop voor de lades te maken, zodat we de juiste maat stenen erbij kunnen kiezen.”

Hij haalde de knop uit zijn broekzak en liet hem zien.
“Mooi,” zei Margreet, “zo eenvoudig, dan komt de edelsteen die erin komt nog beter uit.”

“Jij snapt het! Dat was nou precies mijn gedachte…”

Annerieke glimlachte: “Mooi stel zijn jullie!”

“Nou, echt wel hè, je boft maar Annerieke, met zo’n schoondochter!” zei Lisa lachend.

“Hey dame, niet alleen met haar schoondochter, ook met haar zoon, daar boft ze ook mee!”

“Slijmbal!” schold Lisa plagend. “Nee hoor, je hebt gelijk Huib, met jou boft ze ook!”

“En jij en ik boffen dat we hier getuige van mogen zijn, vind je ook niet?” vroeg Sjaak aan Lisa.

“Ja…” zuchtte Lisa genietend, “echt geweldig om hier te wonen en bij jullie te horen!”

“Je bent een aanwinst voor ons, Lieske,” plaagde Huib haar.

“Een lieve vriendin voor mij!” reageerde Margreet blij.

“Wat wil je nog meer Lisa?” vroeg Sjaak.

Lisa keek hem glimlachend aan: “Nog veel meer, maar dit is het perfecte begin!”

“Vertel Lisa, wat wil je nog meer dan?” vroeg Huib haar.

Lisa keek hem dromerig aan: “Heel veel, vooral helemaal worden wie ik ben, helemaal genezen, emotioneel genezen, en vrij zijn, weten wat ik werkelijk wil. En… toekomstmuziek… een relatie zoals die van jullie. Ja, jullie zijn zo’n stel, waardoor ik toch al weer durf te dromen over een relatie. Zoals het was, wil ik nooit meer. Maar zoals jullie, ja, dat zou ik in de toekomst heel graag willen. Zo geliefd zijn, zoals ik voel hoe Margreet geliefd is. Pff, eerst maar eens door de zooi van de echtscheiding heen! Vanmiddag kan ik terecht bij een advocaat. Martin, die agent bij wie we gisteren waren, stopte me een kaartje van die advocaat in handen. Ik heb gisteren al gebeld, Ellen Hendriks heet ze. Ik had meteen al een klik met haar, dus ik zie het wel zitten.”

“Wij kennen Ellen ook wel,” zei Huib, “Fijne vrouw! En Martin en zijn vrouw Elly kennen we trouwens ook. Elly was toch een vriendin van jou, mam?”

“Ja, dat klopt Huib,” zei Annerieke, “we hebben alleen weinig contact meer de laatste jaren. Ik weet eigenlijk niet waarom, het is zo gegroeid.”

“Elly komt morgen bij Lisa en mij op visite. We hebben haar in de kringloopwinkel leren kennen. Kijk maar of je zin hebt om ook langs te komen.”

“Oh echt? Wat leuk! Misschien doe ik dat wel, ik zal wel zien…” Annerieke twijfelde, vroeg zich af of Elly het wel prettig zou vinden, ook omdat ze niet wist waarom hun vriendschap zo bekoeld geraakt was.

“Oeps, ik moet de koele levensmiddelen nog naar de eetkamer brengen!”

“Ik help je wel even.” Margreet stond al op en pakte de eerste bordjes van haar aan. Samen brachten ze alles naar de eetkamer, waar Joke direct reageerde op de manier waarop Margreet haar haren vast had gezet: “Ziet er leuk uit Margreet, je haren zo, heb je dat zelf gedaan?”

“Als een hoer,” hoorde Margreet haar moeder zeggen, maar ze deed net of ze het niet gehoord had en knikte naar Joke. “Klopt ja, gewoon eens wat anders geprobeerd, had ik zin in!”

Joke lachte naar haar: “Goed gelukt meid!”

“Dank je wel, Joke, eet smakelijk allemaal!” en Margreet maakte dat ze weer weg kwam, met Annerieke in haar kielzog.

In de keuken trok Annerieke haar in haar armen: “Mijn meiske, mijn dochter, ik ben zo trots op jou!”

“Dank je mam, het stak behoorlijk, ik ben blij dat ik er niet op gereageerd heb!”

Huib keek hen fronsend aan: “Wat was er nu weer aan de knikker?”

“Joke prees me om hoe ik mijn haar had gedaan, maar daar doorheen hoorde ik mijn moeder ‘als een hoer’ zeggen. Bah, ik vind dat echt naar voor de andere gasten. Ik zag er een paar verschrikt opkijken.”

“Lekker laten kijken,” gromde Huib, “Anton en Joke zullen dat wel voor hun rekening nemen als dat nodig is.”

“Zeker weten,” bevestigde Annerieke, “daar zijn ze goed in, en sterker nog, daar zijn ze deze extra week voor gebleven! Maar even zo goed is het akelig, en onbegrijpelijk. Ik snap echt niet dat een moeder zo over haar eigen dochter kan spreken.”

“Over zo’n geweldige dochter nog wel,” vulde Lisa aan. “Als ik bedenk hoe jij mij hebt opgevangen… die mensen hebben werkelijk geen idee wie hun dochter is!”

“Helemaal mee eens,” zei Huib, “ze hebben een leven gemist, en ze hebben het niet eens door. Ander onderwerp alsjeblieft, ik heb moeite om me in te houden en niet met die troela op de vuist te gaan. Sorry, Margreet, dat ik zo over je moeder spreek, maar echt, ik kan haar wel wat doen!”

Annerieke liet Margreet los zodat ze naar Huib kon gaan. Ze pakte hem met beide handen bij zijn kin en kantelde zijn hoofd achterover om hem een kus op zijn voorhoofd te geven. “Doe dat inderdaad maar niet, dan wordt het er niet gezelliger op! Maar ik begrijp je wel hoor, en ik vind het een aardige bijnaam voor haar, eigenlijk véél te aardig!”

Naar hoofdstuk 73. Joke en Anton als ruggensteun

Of naar de Inhoudsopgave