De strijd die er gaande was in Fiona was bijzonder heftig. Aan de ene kant ervaarde ze een intens verlangen om zich helemaal aan Alexander te geven en samen met hem verder te gaan. Aan de andere kant was ze ontzettend bang voor mislukking, weer een huwelijk dat zou stranden. Het gekke was, dat ze daar na haar eerste huwelijk eigenlijk helemaal niet zo’n last van had gehad, maar het idee dat een relatie met Alex zou kunnen stranden… ze moest er niet aan denken. In die paar dagen was hij haar zo kostbaar geworden!

Alex dacht niet dat het mogelijk was dat hun relatie op de klippen zou kunnen lopen. Hij kon het zich niet voorstellen omdat ze zo’n intense soulconnectie hadden. Maar ondanks dat ze aanvoelde dat hij gelijk had, wilde haar angst maar niet verdwijnen.

Die tweestrijd had tot gevolg dat ze het liefst de hele dag met Alex zou optrekken, maar het aan de andere kant ook vermeed. Ze zaten samen aan tafel, zowel bij het ontbijt als bij het avondeten, maar na het ontbijt probeerde ze hem te ontlopen. Ze wisten allebei dat Alex’ vrienden, Johan, Marieke en Marianne, helemaal achter hen stonden. Zij begrepen wat er aan de hand was, hadden zelf ook de diepe connectie tussen Alex en Fiona gevoeld. Dus ook vanuit die vriendengroep had ze niets te vrezen, maar toch…

Alex verzekerde haar, dat ze elk moment bij hem welkom was, overdag en zelfs ’s nachts, maar dat hij haar in alles volkomen vrij wilde laten omdat er nog zoveel strijd door haar heen ging. Regelmatig schoot het door haar gedachten, dat hij zo liefdevol voor haar was, zo totaal op haar welzijn gericht, zodat zij kon ontdekken hoe ver ze kon en wilde gaan. Hij was zo op haar gericht, zo verlangend dat het haar goed zou gaan. Telkens weer was dat wat er in haar gedachten kwam, dat zijn focus op haar was, niet op zichzelf en zijn eigen verlangens. Eigen verlangens had hij wel, dat was haar wel duidelijk, maar hij focuste zich alleen op haar, op wat goed was voor haar!

Vanwege de strijd had ze maandag besloten dat de gezamenlijke maaltijden voorlopig voldoende moesten zijn, dat ze na de vakantieweek wel verder zouden zien. Maar na het ontbijt op dinsdag had ze al twijfels over haar besluit. Wilde ze dit echt? Wilde ze niet gewoon overdag met hem optrekken? Samen met hem alleen en samen met hem in zijn vriendengroep? De sfeer was goed, maar ze durfde niet, ervaarde strijd in zichzelf over de vraag of ze zich dan niet opdrong, of de groep haar uiteindelijk toch niet zou zien als een indringer.

.

Marieke had haar strijd gezien, had haarfijn aangevoeld wat er door haar heen ging, maar had werkelijk geen idee hoe ze ermee om moest gaan, wat ze voor Fiona zou kunnen doen. Daarom besloot ze er met Anton over te praten, Anton, de man die iedereen ervaarde als een soort vaderfiguur. Ze kon hem die ochtend alleen niet vinden.

Pas tegen het middaguur, toen de vriendengroep zat te lunchen op de veranda, zag ze Anton en Joke samen vanuit het dorp terug komen. Ze zag dat ze met een kus afscheid namen, waarna Joke naar binnen ging, waarschijnlijk aan haar boek ging werken, en Anton hun richting in kuierde.

“Eet smakelijk jongelui!” groette hij hen, en ging op Mariekes wenk naast haar zitten.

“Ook een broodje, Anton?” vroeg Marianne.

“Ik zal eerlijk opbiechten dat ik vandaag geluncht heb met een enorme ijscoupe, dus nee, dank je, ik zit echt vol!”

Hij keerde zich naar Marieke: “Vertel maar op meis, wat heb je op je hart?”

Marieke grinnikte: “Ben jij helderziende of zo?”

“Nee, maar ik zag duizend gedachten in je gefronste voorhoofd heen en weer schieten en je wenkte me… dat is zoiets als één plus één is twee!”

Marieke schoot in de lach: “Oké gewone mensenkennis dus!”

“Zoiets, in combinatie met aanvoelen.”

“Ik wilde iets met je delen.”

“Mag ik raden?” vroeg Anton.

“Je mag het altijd proberen…”

“Zorgen over Fiona?”

“Nou ja… inderdaad!” Marieke nam niet de tijd zich er over te verbazen, maar sprak meteen door. “Het is zo overduidelijk dat Fiona en Alex een soulconnectie hebben, niet zomaar één, maar een heel… tja, intense is denk ik het juiste woord… alsof er niets anders voor hen meer bestaat. Ik merk dat Alex alles voor haar over heeft, maar dat Fiona ontzettend onzeker is, bang, ik weet niet waarvoor. Ik zou het liefst met haar willen praten, haar over de brug willen helpen, want ik zie gewoon aan haar dat zij ook naar Alex verlangt, maar ik zou verdorie niet weten wat ik er over zeggen moet!”

“Om te beginnen vind ik wat je mij nu vertelt heel helder. Dat zou je ook met haar kunnen delen. Aan de andere kant begrijp ik ook, dat je zoiets hebt van ‘leuk, en dan?’”

“Precies, dat! En ik weet ook niet eens waar ze is.”

Marianne kwam naar hen toe, ging op haar hurken zitten. “Heb ik het goed dat jullie het over Fiona hebben?”

“Ja, inderdaad… ik zou haar wel aan Alex vast willen binden. Ze verlangen naar elkaar, maar ze heeft zoveel onzekerheid en angst, twijfels. Ze is enorm met zichzelf in gevecht,” legde Marieke uit.

“Ik denk dat ik de oplossing heb,” zei Anton. “Niet ik, maar jullie samen. Marieke, jij hebt het met Johan ervaren, die ongelofelijke klik, die soulconnectie die je absoluut niet kunt ontkennen of wegredeneren. En jij, Marianne, hebt ervaren hoe Johan daardoor veranderde. Jullie kennen het dus van twee kanten, en… jullie horen samen tot de vriendengroep van Alexander. Als jullie het voor elkaar krijgen haar erbij te betrekken, zal dat al heel veel voor haar schelen, want het zou me niet verbazen als ze ook met het verschijnsel van de vriendengroep moeite heeft. Ze kent jullie niet echt. Zij is nieuw, alleen, zou zo’n vaste groep haar willen accepteren, echt willen accepteren als één van hen? Jullie weten het antwoord op die vraag wel, en ik weet dat jullie het haar ook gezegd hebben, maar ze durft het nog niet te ontvangen.”

Marieke knikte, keek Marianne aan. Zij knikte ook en vertelde dat ze wist waar Fiona net nog zat. Het was dichtbij, Marieke zou het prima kunnen lopen.

.

Na een korte wandeling zagen ze Fiona onder een boom liggen. Toen ze dichterbij kwamen, zagen ze dat de tranen uit haar ogen stroomden. Ze huilde zonder geluid, zonder snikken.

Marianne kuchte, waardoor Fiona haar ogen open deed.

“Marianne? Marieke?”

“Hey, mogen we je gezelschap houden, even als vrouwen onder elkaar?”

Fiona knikte, al vroeg ze zich, terwijl ze haar tranen weg veegde, wel af, wat de reden was waarom ze kwamen.

Marieke ging tegen de boom zitten en verzuchtte: “Dit is de speling van het lot, speciaal een leunstoel voor een hoogzwangere vrouw!”

Fiona grinnikte: “Ja, die heb ik voor je besteld, vooruitziende blik, denk ik.”

“Dat zal het zijn! Gaat het weer een beetje?” vroeg Marieke.

Fiona haalde haar schouders op: “Maar half, denk ik. Ik zit mezelf behoorlijk in de weg.”

Marianne deed alsof ze heel opgelucht was: “Gelukkig, ik was al bang dat je dacht dat je ons in de weg zat! Om eerlijk te zijn… we missen je. Ik weet wel dat je nieuw bent, en oorspronkelijk niet bij de groep hoorde, maar als iemand zo’n intense soulconnectie met één van ons heeft, hoort-ie er automatisch bij. Jij hoort erbij, jij hoort bij onze vriendengroep, Fiona. Mogen we je namens die kerels en onszelf van harte welkom heten? Alsjeblieft?”

Fiona zuchtte diep en vocht tegen de tranen.

“Doe toch normaal, ik durf het allemaal niet, ik wil zo graag, maar ik durf niet, ik kan het niet!”

Ze begon opnieuw te huilen. Dit keer schokte haar hele lichaam en raakte ze helemaal overstuur. Marieke hield Marianne tegen, met zo’n gebaar van ‘laat haar maar even’. Pas toen ze een stuk tot rust kwam, legde Marianne haar hand op Fiona’s schouder.

“Is het zo moeilijk, Fiona? Ik wilde je niets opdringen hoor, maar het voelt gewoon zo, dat jij erbij hoort. Snap je hoe ik het bedoel?”

Fiona haalde haar schouders op. “Het klinkt alsof je ernaar verlangt, dat ik in de groep kom, één van jullie wordt, zoiets.”

“Precies, dat is hoe ik het bedoel. Weet je, Marieke heeft een heel intense zielsverbinding met Johan. Ik zou het vreselijk vinden als Johan wel bij onze groep hoort, en Marieke niet. Kun je je dat voorstellen?”

“Jawel, dat snap ik op zich wel, maar het is nogal geen verschil, Marieke en Johan zijn getrouwd, of wonen samen, zij zijn al een stel. Dat zijn Alex en ik nog niet, en dat is nou net mijn struikelblok. Ik durf het namelijk niet. Ik ben tien jaar getrouwd geweest met iemand met wie ik achteraf gezien totaal geen relatie had. We hadden geen ruzie, maar waren ook niet in staat om elkaar iets te geven, laat staan onszelf aan elkaar te geven. Na onze scheiding was ik eigenlijk opgelucht, ik kon eindelijk gaan leven. Ik ontdekte mijn oude hobby, werken met klei, al loop ik daarin ook ergens tegenaan. En verder, verdorie, ik voel me zo verward. Ik ben gewoon bang. Ik ben bang dat ik die liefde die ik wel in Alex zie, zijn liefde voor mij, zijn verlangen naar mij, dat ik die liefde nooit zal kunnen ontvangen en ook niet zal kunnen beantwoorden. Hij zei dat ik in een bubbel zat, en ik ervaarde dat dat klopt. Ik heb me als jong kind afgesloten voor mijn ouders en broer, en sindsdien ben ik niet in staat om te geven of te ontvangen, om echte relaties aan te gaan. Snappen jullie wat ik bedoel? Ik wil Alex geen pijn doen, en zelf ook niet opnieuw teleurgesteld worden. Pfff, het is zo ingewikkeld!”

Marieke knikte: “Ik denk dat ik heel goed begrijp wat je bedoelt. Toen ik bijna volwassen was, ontmoette ik Johan in het basisjaar van onze studie. Ellen was daar ook bij, ik wil haar naam niet verzwijgen, ze is nog steeds een vriendin van ons, maar we zien allemaal dat zij geen connectie heeft met Alex. Ergens heb ik dat altijd gevoeld, maar er nooit echt over nagedacht. Maar goed, we waren dus met z’n drieën van die studenten die er echt voor wilden gaan, Johan, Ellen en ik. Niet dat we van die super-studenten waren, maar van die studenten die echt het recht op aarde wilden laten overwinnen, die het onrecht wilden uitroeien. We waren alle drie mensen die gewend waren om vanuit ons innerlijk te leven, behoorlijk onbewust nog, maar dat was wel wat we deden. Johan liep vaak tussen ons in met zijn armen om onze schouders en noemde ons ‘zijn vrouwen’. Maar Ellen heeft gevoeld dat zijn hart naar mij uitging. Hij hield van haar als een goede vriendin, maar verlangde naar een levenslange relatie met mij. Andersom was dat ook zo, ik had dat ook. Alleen waren we allebei te bang, te onzeker om het naar de ander te uiten. En toen zijn we elkaar kwijtgeraakt, doordat Johan na het basisjaar verder ging met rechten, Ellen ook maar een andere richting, van de advocatuur, en ik richting beveiliging. Ik heb gerouwd, Fiona, echt gerouwd. En achteraf bleek dat Johan datzelfde ervaren had. Het heeft voor ons allebei gevoeld alsof de helft van ons werd afgesneden, afgescheurd. Het deed zo’n pijn! En alleen omdat we niet durfden, onze onzekerheid en angst leken groter dan ons verlangen. Achteraf vind ik dat zo erg, we hebben zoveel kostbare jaren verloren!

Vorig jaar bracht Ellen ons weer bij elkaar, vanwege de rechtszaken van Lisa. Dat was zo geweldig! Ellen regelde dat we met z’n drieën zouden gaan eten, bij mij thuis. Ik weet nog dat ik twee soorten lasagne had gemaakt, en een soort stracciatella ijs. De vonk tussen Johan en mij… was sterker dan ooit! Ellen voelde het en is die avond met een smoes over haar werk eerder weggegaan. En Johan is gebleven, en is nooit meer weggegaan…”

Alsof het zo afgesproken was, nam Marianne het stokje over.

“Je had hem de volgende dag moeten meemaken in de rechtbank. Hij reageerde totaal anders naar mij, daar begon het al mee. En nadat ik hem koffie had gebracht, ging hij de gegevens van Lisa bekijken, met foto’s en van alles. Hij ging ineens tekeer als een beest, hij was zo machtig woedend dat hij zijn lege mok van tafel knikkerde en het niet eens in de gaten had. Hij merkte niet dat ik binnen kwam. Later die dag hebben we samen geluncht op zijn kantoor. Dat doe ik nooit met een rechter, vanwege seksuele intimidatie… ja, er was best wat gaande in die rechtbank, het was er echt niet allemaal zuivere koffie. Maar goed, ik voelde altijd al dat Johan anders was, en helemaal vanaf die dag. Dus ik durfde bij hem te lunchen. En hij vertelde me in grote lijnen hoe het verleden van Lisa hem geraakt had, waardoor hij zo onwijs kwaad geworden was, en hoe hij haar pijn gevoeld had. En hij vertelde over de dag ervoor, over Marieke, en dat zei met haar liefde en haar zielskracht de muren rond zijn hart had verwoest. Marieke, had jij iets speciaals gedaan?”

“Welnee, ik kon alleen die vonk, die connectie niet meer weerstaan. En ondanks de ellende van de jaren ervoor, het gemis en zo, en de mogelijkheid dat ik hem weer zou kunnen verliezen, dat die relatie dus niet echt tot stand zou komen, heb ik me voluit in het avontuur gestort. En Johan heeft hetzelfde gedaan. En onze relatie is daarna alleen maar sterker geworden. We gaan regelmatig door ellendige dingen heen, van oude pijn, oude wonden. En dan is de ander er telkens weer, en dan wordt het nog weer beter, nog weer sterker. En als ik dan aan Alex en jou denk, dan wil ik je vragen: mag de man die zo intens naar jou verlangt, jou opvangen als je door diepten heen gaat? Durf je het aan hem in je hart toe te laten?”

Fiona zuchtte: “Rosalie… Toen ik Rosalie voor het eerst ontmoette, zaterdagmiddag, keek ze me ineens recht aan en zei: “Zet je hart maar open, het is goed!” En ik begreep niet waar het over ging. Ik vermoedde dat het met Alexander te maken had, het was namelijk na die stroomstoot, die bliksemschicht die er tussen ons was geweest. Wisten jullie dat die er was?”
Marieke schudde haar hoofd: “Wij hebben het niet ervaren, maar we hebben er van Ellen over gehoord. Zij heeft het wel gevoeld, en wist dat het tussen Alex en jou gebeurd was, die bliksemschicht. Daardoor kon ze ook besluiten om bij Alex weg te gaan, omdat ze besefte dat wat jullie hadden, zij nooit met hem gehad had. Ze neemt je dan ook niets kwalijk, al zal dat misschien wel eens anders voor haar voelen, maar dat is haar eigen proces waar ze doorheen zal moeten. Maar goed, terug naar die opmerking van Rosalie. Hoe sta je daar nu in?”

Fiona sloeg haar ogen neer, keek naar haar handen, die in haar schoot met elkaar frunnikten.

“Ik wil het zo graag, maar ik weet niet hoe. Het is niet dat ik niet wil, ik merk dat ik heel erg naar Alexander verlang, maar hoe moet ik dat doen, mijn hart open zetten, hoe moet ik dat doen terwijl ik in die bubbel zit?”

“Ik weet niet hoe,” vertelde Marieke, “ik weet alleen, dat het samenzijn met je soulmate heel veel verbreekt, heel veel losmaakt, heel veel geneest. De eerste stap is dus feitelijk een stap naar meer kracht, naar meer vuur, naar meer licht, zodat jij vrij komt en geneest. En Alex een beetje kennend…”

“… best heel goed kennend,” verbeterde Marianne, waarop Marieke grinnikend verder ging: “… klopt, best heel goed kennend, is hijzelf al zover genezen dat zijn kracht prima in staat is om jouw bubbel te breken of te laten smelten. Nou ja, net zoiets als wat mijn zielskracht bij Johan gedaan heeft.”

Marianne knikte: “Ik denk dat je er gewoon goed aan doet om naar hem toe te gaan. Je hoeft niets bijzonders te doen, niets speciaals te zeggen. Gewoon bij elkaar zijn. Kijk, wij hopen natuurlijk ook dat je je in onze groep thuis zult gaan voelen, maar het belangrijkste is dat je bij Alex kunt zijn. Hij is jouw eerste thuis.”

De tranen begonnen weer te stromen bij Fiona, dit keer weer heel rustig. Tranen die haar schoon spoelden, van binnen, tranen die zorg wegnamen, tranen die haar onzekerheid en angst overspoelden en verminderden, waardoor ze na een poosje de moed kreeg om ze weg te vegen en op te staan.
“Oké dames, ik ga hem opzoeken. Ik weet, ik voel dat jullie gelijk hebben. En ik vind het nog steeds spannend, maar het lijkt wel alsof mijn tranen de scherpe randjes van mijn angst en onzekerheid hebben weggespoeld. Ik durf het aan, ik ga het doen. Zullen we teruglopen?” vroeg Fiona.

“Graag, ik wil nog een poosje in die heerlijke ligstoel hangen. Helpen jullie me even overeind?”

Lachend pakten Marianne en Fiona allebei een hand van Marieke vast en trokken haar overeind. Omarmd als drie vriendinnen slenterden ze terug.

Naar hoofdstuk 73. Alexander en Fiona

Of naar de Inhoudsopgave