Aan het eind van de avond hielpen een paar gasten met opruimen. Huib ging stilletjes zijn weg daarin, deed net alsof hij Margreet niet zag. In werkelijkheid had hij haar de hele avond in de gaten gehouden. Hij had gefantaseerd over hoe het zou zijn om met haar te dansen. Hoe zou die jurk staan, als hij haar om haar as zou laten draaien? En nu, aan het eind van de avond deed hij zijn uiterste best al die gedachten uit zijn hoofd te verbannen.
Margreet maakte het hem daar, onbewust, niet makkelijk mee. Ze liep net als de andere helpers door de kamer om op te ruimen. Het was gewoon niet mogelijk om haar en die zwierige rok van haar niet te zien!
Toen de tafels en stoelen weer op hun plek stonden en de stallantaarns waren opgeruimd, gingen de gasten terug naar hun kamers. Margreet wilde ook gaan, maar Huib hield haar tegen. Hij had een CD met dromerige muziek op gezet. Hij kon het niet laten, hij moest het proberen!
“Jouw jurk moet kunnen zwieren,” zei hij, en voor ze het goed en wel door had, had hij haar ene hand al gepakt en hield hem omhoog. “Draaien Margreet, draai om je as!”
“Ooooh wat mooi! Margreet, wat mooi, die rok!” Annerieke was binnengekomen om de tafels met een vochtige doek af te nemen. Ze bleef even staan om ervan te genieten, ging daarna de tafels schoonmaken en wenste hen even later een goede nacht.
Margreet werd een beetje duizelig van het draaien en probeerde haar hand los te trekken, zodat ze even zou kunnen gaan zitten. Maar Huib had daar andere ideeën over. Zijn verlangen naar haar, zijn verlangen om haar vast te houden, was groot. Hij wilde haar beschermen, haar helpen, haar liefkozen. Hij trok haar met zijn ene arm tegen zich aan, en toen hij haar verschrikte ogen zag, legde hij haar hoofd met zijn andere hand tegen zijn schouder. Terwijl hij haar rustig leidde, waarbij ze nauwelijks van hun plek kwamen, streelde hij haar haren. Ze waren stil, alleen de muziek was zacht hoorbaar.
Toen de muziek was afgelopen, blijkbaar was het het laatste stuk op de CD, was het volkomen stil. Huib en Margreet bleven nog even stil staan in hun omhelzing. Huib gaf een zachte kus op haar haren.
“Je bent zo mooi Margreet, ik kon vanavond mijn ogen nauwelijks van je af houden, ik moest gewoon wel even met je dansen, maar niet met al die toeschouwers, alleen jij en ik…”
Margreet keek hem aan, voelde dat ze volledig ontspannen was, zo anders dan aan het begin van de avond, ondanks het vuur van binnen dat weer aangewakkerd was en zich door haar hele lichaam leek te verspreiden.
“Het was fijn Huib, dank je wel,” fluisterde ze. “Hoe zou dit van de duivel kunnen zijn?”
“Niet, dat kan niet. Als er al een duivel bestaat, dan is die niet in staat om iets te creëren wat zo mooi is, toch?”
“Nee…” Margreets ogen gingen even naar de CD-speler, en vervolgens weer naar Huib: “Ik vond die muziek ook zo prachtig… zullen we nog een keer?”
Huib glimlachte: “Graag zelfs, ik vind het zelf ook een prachtig stuk muziek. En wat fijn voor je dat je de smaak te pakken krijgt!”
Hij zette de CD weer aan op het laatste stuk, keek Margreet aan en hield zijn armen uitnodigend wijd. Zou ze durven? Tot zijn grote verrassing en blijdschap aarzelde ze geen moment, maar stapte vrijmoedig naar voren, zodat hij zijn arm weer om haar middel kon leggen. Hij legde zijn hand dit keer niet op haar haren, maar op haar schouder.
Margreet keek op naar zijn gezicht. Ze nam hem in zich op, zijn vrolijk golvende blonde haren, de vorm van zijn gezicht, zijn mond, zijn prachtig blauwe ogen die haar zo intens aankeken. Ze verwonderde zich over zichzelf, dat ze gewoon naar hem durfde kijken, dat ze uiteindelijk zelfs in zijn ogen durfde blijven kijken en zich er volkomen ontspannen bij voelde!
Ze dansten zonder een woord te zeggen, tot het slotakkoord van het muziekstuk. Toen pakte Huib haar hoofd met twee handen vast, en met tranen in zijn ogen gaf hij haar een kus op haar voorhoofd.
“Hoe is het mogelijk Margreet, zo’n groot verschil tussen het begin en het eind van de avond? Ik kan me niet voorstellen dat dat alleen maar door je jurk komt, tenzij het een magische jurk is…”
Margreet lachte: “Nee, dat is het niet, al voel ik me er wel bijzonder in! Het verbaasde mij ook al, dat ik me nu helemaal kon ontspannen, er zelfs van kon genieten! Ik heb net met Joke en Emma gepraat over emotionele genezing, en ik denk… Vanavond toen ik het niet goed kon, en er al helemaal niet met je over kon praten, heb ik vreselijk gehuild in de keuken.”
Huib knikte, hij had het wel gehoord, maar was niet in staat geweest om naar haar toe te gaan. Hij had ook gedacht dat dat niet nodig was, omdat zijn moeder daar nog was.
“Annerieke heeft me laten uithuilen en toen hebben we gepraat. Het was heftig, maar kan het zijn dat er toen al iets genezen is? Kan dat zo snel?”
“Uit mijn eigen ervaring weet ik dat je snel stukjes genezing kunt ervaren. Ik kan niet zeggen dat die bewuste wond helemaal genezen is, waarschijnlijk niet zelfs, maar wel zover dat je op een punt beland bent, waarop je wat beter in staat bent, in jouw geval, om meer te ontspannen. Je zal nog wel door meer dingen heen moeten gaan om volledig herstel van die wond te krijgen. Maar je hebt al een grote stap gemaakt, een sprong in herstel. En daar ben ik blij om!”
“Ja, ik ook,” zuchtte Margreet. “Ik denk dat ik volgende week misschien wel mee durf te doen, een dans op dit soort muziek… Nou ja, dat zien we volgende keer dan wel. Ik denk dat ik maar eens ga douchen en slapen, ik ben best moe van alles. Welterusten Huib, enne… bedankt!”
“Heel graag gedaan meiske, ik vond het bijzonder om dit met je te mogen meemaken!” Hij gaf haar weer een kus op haar voorhoofd. “Slaap lekker!”
Margreet glimlachte, een beetje verlegen met de situatie. Ze voelde haar verlangen om hem een kus terug te geven, maar ze durfde niet, nog niet. Ze was bang voor wat hij ervan zou denken en hoe hij zou reageren. Stilletjes ging ze de kamer uit, naar boven…
Maak jouw eigen website met JouwWeb