De volgende ochtend, op haar derde werkdag, kwam ze Huib al in de hal tegen. Hij gaf haar een behoorlijk stevige mep op haar schouder. “Goeiemorgen jongedame, hoe gaat het met jou?”
“Ook goeiemorgen, het ging net nog goed, maar nu ik voel me even alsof ik door iemand in elkaar geslagen ben!” Ze lachte: “Nee hoor, valt wel mee! Heb je al van Annerieke gehoord wat er gisteravond gebeurd is?”
“Nee, niet precies wat er gebeurd is, maar ze kwam voordat ze naar haar eigen huis ging, wel even bij me langs om te vertellen dat je net daarvoor door iets heftigs heen gegaan was, iets met je breiwerk. Ik was blij voor je, dat ze het gevoel had gehad dat ze nog even bij je langs moest gaan voordat ze naar huis ging.”
“Had ze dat gevoeld? Dus het was niet toevallig dat ze net langs kwam? Ze was zo precies op tijd! Ik zat er helemaal door, ik had zo’n spanning in mijn hoofd dat ik bang was dat ik kapot ging. En ineens was ze daar. Ze heeft me getroost en geholpen, dingen over herstel verder uitgelegd, ook over haar eigen ervaring daarmee. Ik voelde me uiteindelijk een beetje duizelig, maar ook opgelucht. Ik weet dat er nog meer van dat soort rotte momenten gaan komen, maar ik wil er op vertrouwen dat het goed gaat komen, dat ik word wie ik ben. Zo ongeveer noemde Annerieke dat. Ik ben benieuwd wie ik dan ben, hoe ik er als een bloem met veel vrolijke kleuren uit zal zien!”
Lachend gingen ze samen de keuken in.
“Goeiemorgen jongelui,” begroette Annerieke hen. “Ga maar vast zitten,” Ze zette de laatste dingen op tafel en ging zelf ook zitten. “Tast toe en geniet ervan! Goed geslapen allebei?”
Er werd geknikt aan de andere kant van de tafel.
“Ik heb als een blok geslapen,” antwoordde Margreet. “Het voelde achteraf alsof ik drie nachten achter elkaar geslapen heb, ik was zo super duf toen ik wakker werd van de wekker! Ik had heel wat koud water in mijn gezicht nodig om een beetje helder te worden!”
“Nou, na zo’n avond als gisteren zal je dat ook wel hard nodig gehad hebben!”
“Ik had trouwens wel iets engs gisteravond, toen ik net in bed lag” herinnerde Margreet zich. “Ik dacht dat ik direct in slaap zou vallen, ik was moe en ontspannen, maar ineens begon mijn hart als een razende te bonken, snel en hard ging het. Ik voelde mijn hartslag werkelijk door mijn hele lichaam en had het gevoel dat mijn hart uit mijn borstkas zou bonken. Het maakte me angstig, ik was bang dat er iets echt niet goed was met mijn hart. Ik ben gaan zitten, met mijn mobiel in mijn hand, om je op te kunnen bellen als het niet snel overging. En toen, dat was zo apart, terwijl mijn hart nog zo door ging, werd ik rustig. Er kwam een gedachte in me op, dat mijn hart het vuil van dat stuk herstel van gisteravond moest wegpompen, en dat het zo wel weer over zou gaan. En even later werd het inderdaad rustiger, ben ik gaan liggen en als een blok in slaap gevallen. Klopte die gedachte eigenlijk wel een beetje?”
Ze keek, ineens zichzelf vertwijfeld afvragend of ze hen niet iets geks verteld had, van Annerieke naar Huib en toen weer naar Annerieke, die antwoordde: “O ja, ik denk zeker dat dat klopt! Weet je nog Huib, jij hebt dat ook verschillende keren gehad he? Ikzelf trouwens ook. Het is altijd weer over gegaan en behalve de eerste paar keren ben ik er nooit meer ongerust over geweest.
Ik heb Huib trouwens gisteravond nog even kort gesproken, ook over je werk. We vinden allebei dat je het bijzonder goed oppakt, je werkt mee, observeert en kopieert, je leert gewoon snel. En we waarderen het contact met jou, we waarderen jou als persoon. Samengevat… we zijn blij met je! En we hebben even overlegd hoe we na de eerste twee dagen verder zullen gaan. Omdat je nu dat herstelproces erbij krijgt, en omdat ik het samenwerken met jou gezellig vind, heb ik voorgesteld om voorlopig gewoon op deze manier verder te blijven werken. Huib heeft met een slag om de arm ingestemd, maar ik wil ook graag weten wat jij er van vindt.”
Margreet had al luisterend een frons op haar voorhoofd tevoorschijn getoverd. “Ik heb het ook fijn gevonden, het samenwerken. En voor mezelf zou ik het ook prettig vinden om dat nog een poosje zo te blijven doen. Maar… is het niet te veel voor jou? Ik bedoel… Huib had die advertentie gezet om jou te ontlasten, omdat hij had gezien dat het niet helemaal goed met je ging. Dan zou je toch beter wat meer tijd voor jezelf kunnen nemen?”
Annerieke keek van de één naar de ander: “Mooi stel zijn jullie! Een stel moederkloeken! Huib zei zo ongeveer hetzelfde gisteravond. Maar weet je wat ik de afgelopen dagen gemerkt heb? Door samen te werken is het voor mij al veel lichter geworden. Ik kan weer van het werk genieten. En dat maakt dat ik me nu al beter voel! Dus nu even naar jou persoonlijk: wat zou jij voor jezelf willen? In je uppie werken of samenwerken?”
“Daar hoef ik geen seconde over na te denken. Als jij er zo in staat, dan kies ik direct voor nog een poosje samenwerken! Het klikt goed, we werken fijn naast elkaar en behalve gezellig is het ook praktisch. Als ik dan nog eens een vraag heb, ben je in de buurt. En als er nog eens van die ellendige buien komen zoals die van gisteravond…”
Huib knikte, hij voelde wel aan, dat die dames een samenzwering hadden, op een positieve manier. Hij zou wel gek zijn om hen uit elkaar te halen!
“Mooi, ook weer geregeld,” reageerde Annerieke. “Ik ga even bij de gasten kijken of alles in orde is en dan kunnen we zo de bovenverdieping weer te lijf gaan.”
Maak jouw eigen website met JouwWeb