Lisa en Margreet vertrokken opgelucht richting de kringloopwinkel.
“Ik denk dat ik meteen de boekenhoek in duik om boeken voor Annerieke te zoeken,” stelde Margreet voor. “Die Nora Roberts, van wie jij die serie leest, schrijft ook detectives onder een pseudoniem. Huib vindt ze te gek, en Annerieke ook, maar ze heeft ze nog lang niet allemaal.”
“Goed idee om te kijken of je ze hier te pakken kunt krijgen. Ik denk dat ik gewoon wat ga rondneuzen.”
“Oké, ik zoek je wel op als ik klaar ben bij de boeken! Veel plezier!”
“Ja, jij ook he!”
Margreet ging naar de boekenhoek en ontdekte dat die goed georganiseerd was. Er was een speciale hoek voor spannende boeken, en die boeken stonden aardig alfabetisch geordend op de achternamen van de schrijvers. Ze zocht de boeken van schrijvers met een R… en vond tot haar verbazing wel acht boeken van J.D. Robb! Ze vergeleek de titels met het boekenlijstje in haar mobiel. Annerieke had ze allemaal nog niet! Ze legde de boeken in haar mandje en keek voor de zekerheid nog even bij de romans. Daar vond ze wel een paar boeken van Nora Roberts, maar niets van haar pseudoniem. Margreet besloot Lisa op te zoeken. Ze vond haar in de muziekhoek. Ze had een instrument in haar handen dat Margreet niet meteen herkende. Lisa keek op en hield het instrument wat omhoog: “Moet je zien, een mandoline. Ik heb dat altijd een grappig instrument gevonden, en ik sta me nu af te vragen of ik zin heb om het te leren spelen. Ik heb wel wat met snaarinstrumenten, maar een mandoline is totaal anders dan een viool of een cello.”
“Zit daar geen strijkstok bij?”
“Nee, het is een soort tokkelen wat je doet, akkoorden of een melodie, in elk geval met een plectrum. Als je dat met een groep doet, klinkt het echt heel grappig. En terwijl ik het je vertel, voel ik dat ik er voor mezelf niets mee heb. Ik vind ze echt leuk om een keer te horen, maar niet om zelf te spelen.”
Margreet lachte: “Geweldig dat het je lukt om dat te voelen!”
Lisa ontdekte de stapel boeken in Margreets mand: “Zoveel? Zijn dat allemaal detectives van diezelfde schrijfster?”
Margreet knikte enthousiast: “Ja, gaaf he? Als Huib het goed vindt, wil ik er een cadeau van maken voor Annerieke.”
“Is ze bijna jarig? Of voor straks, voor Sinterklaas of Kerst?”
“Nee, ik heb altijd een hekel aan die feesten gehad, ook aan verjaardagen. Ik geef het liever zomaar, gewoon omdat ik dat leuk vind, en omdat ik van haar houd.”
“Hmm, lief idee, en jouw hekel aan die feesten… nou ben ik net als die agent, daar moet ik voor mezelf nog eens over nadenken. Als ik eerlijk ben, geloof ik dat ik er ten diepste ook niet van houd. Echt een puntje om eens op door te kauwen…”
Margreet grinnikte: “Eet smakelijk! Ben je trouwens al overal langs geweest? Of wil je nog verder kijken?”
“Ik heb nog niet alles gezien, maar ik ben eigenlijk best moe. Zullen we naar de kassa en dan naar huis gaan?”
Ze liepen samen naar de kassa, waar dezelfde medewerkster was als de vorige keer. Ze herkende Margreet direct en vroeg of Lisa ook bij het pension werkte.
Lisa schudde haar hoofd, maar Margreet ging daar tegenin: “Lisa werkt er niet officieel, maar helpt mij wel.”
“Ja, dat wel, en verder woon ik op de zolder van het pension.”
Lisa zei verder niet veel. Haar oog was gevallen op het naamkaartje van de vrouw: Elly Verkamman. Bijzonder, dit moest de vrouw van die agent zijn…
Op dat moment stopte er een politiewagen voor de voordeur. Elly grijnsde: “Daar zal je mijn man hebben, hij werkt bij de politie.”
Martin en zijn collega kwamen binnen. Martin glimlachte toen hij Margreet en Lisa herkende.
“Zo heren, zijn er problemen gemeld? Of komen jullie alleen maar voor de koffie?” vroeg Elly.
Met een knipoog naar de jongedames zei hij: “Meldingen genoeg gehad, maar niet van hier. Koffie hebben we net op. Dus… een andere reden. Wil je even aan deze kant komen Elly?”
Terwijl Elly verbaasd naar de andere kant van de toonbank ging, ontdekte Lisa een bos rode rozen achter Martins rug. Ze tikte Margreet op haar arm en wees stiekem naar de rozen. Martin deed een stap naar Elly toe en zei, zo duidelijk dat zijn collega en de jongedames het ook konden horen: “Elly, ik heb je al vaak verteld dat ik van je houd, en dat is ook zo, maar dankzij twee jonge vrouwen die vanmiddag bij me op het bureau kwamen, heb ik een akelige ontdekking gedaan over mijn houding naar jou. Ik was me er tot vandaag niet van bewust, maar ik zag jou als mijn bezit, en daarmee plaatste ik jou onder mij. Ik heb mezelf beloofd daar eens goed over na te denken en dat heb ik gedaan, eigenlijk maar heel kort, langer was niet nodig, want ik had drommels goed door, dat ik jou daarmee te kort deed. En dat was een vreselijke ontdekking. Vanaf nu wil ik alleen het beste voor jou, jij bent mijn liefste, en ik wil voor jou de liefste zijn. Het zal waarschijnlijk niet van de ene op de andere dag perfect gaan, maar ik wil er voor gaan. En om dat besluit te onderstrepen, heb ik deze bloemen voor je meegenomen.” Hij hield haar de rozen voor, stevige rozen die lang zouden staan, had de bloemist hem verzekerd. Hij gaf ze aan Elly en omhelsde haar. “Jij bent mijn alles en ik wil jouw alles zijn!” fluisterde hij bij haar oor.
Elly had tranen in haar ogen toen hij haar weer los liet. “Ik heb altijd van je gehouden, Martin, maar nu je dit zo zegt… ja, ergens heb ik dat wel gevoeld… en ik heb het normaal gevonden. Ik ben benieuwd hoe onze relatie nu alleen nog maar beter gaat worden! Dank je wel, lieverd, ook voor de rozen, ze zijn echt heel mooi!”
“Zet je ze hier in water of zal ik dat thuis even voor je doen?”
Elly keek hem glimlachend aan: “Lief dat je dat zo vraagt! Als jij het doen wilt, graag! Anders krijg ik een file voor de kassa.”
“Kan ik ze zo in water zetten, of moet er nog wat mee?”
“Eigenlijk moet je ze eerst met een scherp mes schuin afsnijden, maar dat kan ik ook wel doen als ik thuis kom hoor.”
Margreet en Lisa herkenden beiden een lichte slavenhouding. Tot hun verrassing reageerde Martin er mooi op: “Welnee meis, ik snijd er schuin een stukje af met een scherp mes en zet ze in die mooie kristallen vaas. Alleen water?”
Elly knikte: “Ja, alleen water.”
Martin gaf haar een kus: “Komt goed! Tot straks lieverd!” Hij zwaaide even naar Margreet en Lisa en ging met de bloemen in de hand samen met zijn collega naar de auto.
Elly staarde hem even na, maar kwam toen tot de ontdekking dat er inderdaad al aardig wat mensen op haar stonden te wachten. Ze ging snel weer achter de toonbank staan.
“Nou nou, dat was ook wat! Ik vraag me af wat die twee vrouwen op het bureau tegen hem gezegd hebben, dat hij dit ontdekt heeft. Weet je dat ik er zelf geen idee van had, dat soort rangenverschil?”
Terwijl ze hardop haar gedachten uitte, liet ze de boeken van Margreet één voor één door haar handen gaan en sloeg ze de bedragen aan op de kassa.
Margreet betaalde. “Als je zin hebt, kom woensdagmiddag dan bij ons op visite, dan zullen we je er meer over vertellen.”
“Wat? Waren jullie die twee…? Hahaha geweldig! En woensdagmiddag, ja, dat is goed, een beetje vroeg in de middag?”
“Ja, dat is het beste. Rijd maar rechts langs het pension over het pad naar het tweede huis dat je daar tegenkomt.”
Margreet schreef snel haar telefoonnummer op en gaf het briefje aan Elly. “Voor noodgeval,” zei ze met een knipoog.
Elly knikte: “Tot woensdag!” en richtte zich op de volgende klant. Margreet en Lisa gingen op huis aan.
“Lisa, is het voor jou wel oké om er over te praten met Elly? Anders houden we het algemeen, hoor!”
“Nou, ik zat daar ook over te twijfelen toen je het tegen haar zei, maar ik besef dat ons verhaal anderen kan helpen, en ik denk dat het goed is als we er dus wel over praten. Vind je het goed als ik er ook bij ben?”
“Ja natuurlijk, fijn juist!”
Maak jouw eigen website met JouwWeb