Sjaak en Lisa brachten na het avondeten twee van hun eigen stoelen naar de tijdelijke bioscoop. Het viel niet tegen, ze pasten er nog makkelijk bij.
Ze zagen dat Margreet al een heleboel glazen op de eettafel had gezet. “De pakken sap en de blikjes zet ik er pas later op hoor, halverwege of na de film. Dan blijft het drinken lekker koud.”
Ze kletsten nog even met elkaar, en gingen toen gezamenlijk naar de pensionskeuken. Margreet hielp Annerieke met het serveren van de taartpunten.
De sfeer onder de gasten was goed. Er hing een zekere spanning, ze hadden zin in de film, keken er naar uit, maar vonden het ook spannend wat het zou brengen, wat het met hen zou doen. De taartpunten leidden hen even af. Het duurde niet lang of er werd heerlijk gesmikkeld, en met een “tot straks!” ging Margreet terug naar de keuken.
“Ze hebben er zin in, onze gasten! Ha Simon, leuk dat jij er ook bent.” Margreet had hem nauwelijks begroet of Martin, Elly en George kwamen binnen.
“Te laat,” grapte Margreet, “de taart is op!”
“Dan gaan we maar weer,” reageerde Martin, terwijl hij net deed of hij rechtsomkeert wilde maken, “zonder Annerieke’s taart geen leven, wat jij Elly?”
“O ja, dat is zeker waar, ik herinner me jouw taarten nog als de dag van gisteren!”
“Daarom heb ik er vandaag twee gebakken, een kleine als tweede, zodat ik jullie niet zou hoeven overslaan,” antwoordde Annerieke met een lach. “En wat gaaf dat jij ook gekomen bent, George, schuif maar lekker aan, als er nog een stoel is…”
“Hoeft niet hoor, ik blijf wel staan. Martin had me uitgenodigd, en ik vond dat wel leuk, maar dacht dat ik niet zomaar kon komen binnenvallen. Martin vond van wel, en nu blijkt dat hij gelijk had, ik voel me hier gewoon echt welkom, dank je!” Hij nam zijn taartpunt in ontvangst en proefde…
“Zo zeg! Jullie hebben niet overdreven,” zei hij tegen Martin en Elly, “dit smaakt minstens zo goed als van de warme bakker! Doe je dit werkelijk elke dag?”
Annerieke knikte: “Elke dag, ik denk maar zo: een dag geen taart, is een dag niet geleefd!”
Iedereen schoot in de lach.
“Zo zou je het wel kunnen zeggen,” reageerde Lisa, “ik zou die taart echt enorm missen als je een dag zou overslaan.”
“Dat jullie niet tonnetje rond zijn…” vroeg George zich af. “Hoe doen jullie dat?”
“Nou, ik ben wel iets aangekomen, sinds ik de laatste paar weken elke dag taart eet,” zei Lisa.
“Hoe doen jullie dat dan?” vroeg Lisa aan de anderen. “Iedereen is hier inderdaad slank!”
“Ik heb ook wel iets meer spek gekregen hoor,” meldde Margreet, “en dat is nog niet van de zwangerschap!”
“Nee, dat kan nog niet,” bevestigde Annerieke, “maar ik vermoed dat het vooral met emotioneel gezond zijn te maken heeft. Toen Erik overleed, ben ik in de eerste maand daarna ook een paar kilo aangekomen, terwijl ik volgens mij niet meer was gaan eten. Maar toen ik door het ergste heen was, kwam ik rustig aan weer terug op mijn standaard gewicht.
Ik weet nog goed, dat ik me als puber en jonge vrouw best druk maakte om mijn gewicht. Elke dag wegen en zo… Maar hoe verder ik herstelde, hoe losser ik daar van kwam. O ja, ik weeg nog wel eens, en kom dan tot de ontdekking dat mijn gewicht stabiel is. Ik ben ook de drang die ik vroeger had, om steeds eten te halen, helemaal kwijt. En dan kun je ook gerust elke avond een punt taart nemen. Het leven is gewoon anders geworden, meer ontspannen.”
Elly keek haar aan met haar hoofd een beetje schuin: “Ik wil je wat vragen, Annerieke, maar als het te persoonlijk is, voel je dan niet gedwongen om antwoord te geven hoor!”
Toen Annerieke haar bemoedigend toeknikte, ging ze verder: “Hoe voel je je nu dan? Eriks onverwachte overlijden was een enorme klap… hoe ervaar je het nu, het gemis, de pijn?”
Annerieke glimlachte naar haar: “Goeie vraag hoor, dank je wel, het doet me eigenlijk goed dat je er naar vraagt. In die eerste weken was het één groot diep dal, vreselijk! Ik heb een paar dagen het gevoel gehad dat ik er niet uit zou komen, niet verder zou kunnen leven. Nee, ik heb je dat niet verteld Huib, dat kon ik je niet aandoen. Jij was uiteindelijk degene voor wie ik verder wilde… En zodra ik dat licht aan het eind van de tunnel ontdekte, dat ik voor jou verder zou kunnen, kon ik door. Toen ben ik anders omgegaan met wat ik voelde, anders met de spullen van Erik. Ik heb ze door mijn handen laten gaan, bewust voelend wat het met me deed, wat het gemis met me deed, de pijn, het verdriet. Het was een heftige weg, het heeft me veel energie gekost…”
Ze onderbrak zichzelf even: “Dat was het moment dat Huib mij achteruit zag gaan en besloot een advertentie te zetten voor hulp, de advertentie waar Margreet op reageerde. Wonderlijk allemaal, wonderlijk mooi! Toen jij kwam, maar een paar dagen later, had ik het ergste gehad en begon ik lichamelijk ook al weer op te knappen. In die zin was een extra hulp hier niet echt meer nodig, maar achteraf geniet ik er volop van dat jij behoorlijk wat van me overneemt. Mijn leven heeft een paar maanden gedraaid om werken en verwerken, verder niets. En die boog staat nu niet meer gespannen. Ik kan nu weer verder gaan met mijn leven, en daar geniet ik van. Mijn gezin is in snel tempo uitgebreid met Margreet, en met Sjaak en Lisa, en dat is geweldig!”
“Maar…” Elly ging aarzelend verder, “… in je huis, daar ben je alleen. Voel je je daar niet eenzaam?”
“Nee, helemaal niet eenzaam. En dat heeft niet te maken met het wel of niet hebben van een partner, maar met het feit dat ik ben wie ik ben. Dat maakt dat ik leef, daar voel ik me compleet in. Dat neemt niet weg, dat er wel momenten zijn dat ik er over nadenk, of ik ooit weer een partner zou willen hebben.” Ze grinnikte: “En nou willen jullie natuurlijk weten of ik dat wil… nou, soms wel, soms kijk ik daar wel een beetje naar uit, maar niet in de trant van dat ik naar iemand zou willen zoeken. Zoals ik al zei, ik voel me compleet in mezelf, maar er zijn wel momenten dat ik me afvraag hoe het zou zijn, met een andere partner. Moeilijk in te vullen, ik zal wel zien of het ooit zover komt!”
Huib had geboeid naar zijn moeder zitten luisteren, terwijl hij ondertussen Simon in de gaten hield. Simon had aan haar lippen gehangen.
Margreet, die hem heel goed door had, stootte hem aan en boog zich naar zijn oor. “Komt wel goed,” fluisterde ze.
Hij knipoogde naar haar, met een blije glimlach van oor tot oor.
Maak jouw eigen website met JouwWeb