Ze trokken hun jas los aan, schoten in hun schoenen en liepen naar de werkschuur van Huib. Hij was bezig zijn hout op te ruimen, te sorteren, zodat hij beter kon overzien wat hij nog op voorraad had.

“Ha jongelui,” begroette hij hen hartelijk, “hoe gaat het, Lisa?”

“Op zich goed, alleen druk in mijn hoofd. We hebben het één en ander moeten regelen.” Zonder te vertellen wat ze in gedachten hadden over het pand voor Huib, deelde ze wat ze net met Ellen besproken had. “En morgen kunnen we al om 11 uur in het huis terecht, de politie zal ons dan binnen laten. Denk je dat we de pick-up dan kunnen gebruiken?”

“Volgens mij moet dat geen probleem zijn, Annerieke gebruikt hem in feite nooit. En ikzelf zit er over te denken om morgen in de babykamer aan de slag te gaan met schilderen, de kozijnen en zo, dus ik heb de pick-up zelf ook niet nodig. Je hebt de sleutel Sjaak, dus neem hem morgen maar mee! En nu jullie er toch zijn… hebben jullie zin om vrijdagavond samen met Margreet en mij een film te kijken?”

“Alweer een film?” vroeg Sjaak lachend. “Dat wordt de derde dan deze week! Heb je al een film in gedachten?”

“Ja, ‘De Transporter’. Ik moest daar aan denken toen ik je vioolspel gisteren hoorde Lisa. Dat lied dat je speelde, wordt gezongen aan het eind van die film.”

Lisa werd rood: “Heb je me viool horen spelen?”

“Ja, Margreet ook, en we vonden het prachtig,” Huib aarzelde even. “Hoe moet ik het zeggen… we voelden je, laat ik het zo maar zeggen. Snap je wat ik daarmee bedoel?”

“Jawel, Sjaak had hetzelfde, voelde mijn pijn in de muziek. Maar ik vind dat eigenlijk niet zo fijn dat iedereen dat kan horen…”

“Bedoel je omdat iedereen dan hoort hoe jij je voelt?”

Lisa knikte, voelde zich beschaamd.

“Maar het mooie hier is, dat we bij elkaar horen,” vond Huib, “we vinden het niet erg om je pijn te voelen. Ergens zijn we er zelfs blij mee, omdat we weten dat je er alleen maar verder van opknapt! Wat mij betreft hoef je je er niet voor te schamen. Speel alsjeblieft de sterren van de hemel, we vinden het echt heel mooi!”

Hij tikte haar op haar wang en gaf haar een knipoog.

“Oké, bijzonder weer… ik vind het heel fijn dat we hier zo’n eenheid vormen, maar ik moet er aan de andere kant nog wel aan wennen.”

“Dat snap ik, en dat is geen enkel probleem, neem het maar zoals het komt. Ik beloof je dat er een dag komt, dat je er helemaal aan gewend bent!”

Huib lachte naar haar en keek Sjaak aan.

“Zeker weten,” reageerde Sjaak, “zelfs ik raakte er aan gewend! Lisa, je wilt niet weten hoe mensenschuw ik was!”

“Hmm daar lijk je aardig overheen,” opperde Lisa.

“Ja, hier in elk geval wel, ik voel me hier veilig, ik voel dat ik er bij hoor. Eerst wist ik het alleen maar hier in m’n koppie, nu voel ik het ook, het zit nu een soort in mijn wezen verankerd.”

Huib lachte nu hardop: “Je kunt onderhand wel spreker worden, je verwoordt het prachtig!” Hij gaf Sjaak een vriendschappelijke klap op zijn schouder.

“Maar even terug naar die film: hebben jullie er zin in om die vrijdagavond bij ons te komen kijken?”

Sjaak en Lisa keken elkaar aan en knikten tegelijk.

“Leuk vooruitzicht, heerlijke filmavonden in de planning! Ik hou ervan!” lachte Huib.

“Ik denk ik ook,” zei Lisa voorzichtig, “ik weet alleen nog niet of ik de films leuk zal vinden, maar ja, daar kom ik vanzelf wel achter!”

.

Sjaak en Lisa liepen weer terug naar huis, hun armen om elkaar heen geslagen.

“Wat gebeurt er veel achter elkaar he? Het voelt als een rollercoaster,” zei Lisa. “Ik vind het veel en heftig, maar het voelt wel goed. Het voelt als ‘even doorbijten’ en daarna gaat de zon volop schijnen.”

Sjaak lachte naar haar, terwijl hij haar even stevig tegen zich aan trok: “Jij bent mijn zonnetje, een heerlijk stralend zonnetje! Maar wat jij voelt, voel ik ook hoor. Het is veel, en ook heftig. Ik ben blij dat we er samen doorheen kunnen, wij samen, en samen met onze familie hier. Dat voelt zo allemachtig goed!”

Hij trok haar nog een keer stevig tegen zich aan, terwijl allerlei emoties hem overspoelden.

Thuis pakte Lisa haar viool. “Ik wil dat lied weer spelen, is dat voor jou ook oké?”

“O ja, graag, ik ken de woorden niet, maar de melodie is prachtig! Ik ga wel weer op de bank liggen, de beste manier om naar jouw muziek te luisteren.”

Terwijl hij zich uitstrekte op de bank, begon Lisa te spelen. Het lied kwam in alle rust uit haar viool naar boven, maar werd naarmate ze verder ging, sterker, krachtiger. Ze speelde met een innerlijke overtuiging, met een drang om haar verleden los te laten. Vol van blijdschap en dankbaarheid om haar bevrijding, haar redding liet ze haar viool steeds meer juichen.

Naar hoofdstuk 125. Wat een organisatie

Of naar de Inhoudsopgave