Het heerlijke zomerweer hield in september aan. Anton en Joke pakten hun spullen voor een week Bloemenhof bij elkaar en vertrokken. Ze hadden er zin in, vonden het elke keer weer geweldig om daar te zijn bij hun lieve vrienden, vrienden die ze als familie beschouwden omdat ze met hen een echte, een heel diepe relatie hadden.

De eerste die ze bij het pension begroetten, was, zoals meestal het geval was, gastvrouw Annerieke. Ze omhelsden elkaar en deelden in elkaars blijdschap om dit weerzien.

“Het is veel te lang geleden dat we hier geweest zijn. In december hebben we elkaar voor het laatst gezien, in de rechtszaal, maar daarna zijn we thuis zo’n beetje op hol geslagen en niet meer hier geweest. Ik heb het gevoel dat het een eeuwigheid geleden is!” zei Joke.

“Dat is het ook, bijna negen maanden geleden, dat is wel ongeveer een eeuwigheid,” lachte Annerieke. “Moet je nagaan hoe een zwangere vrouw zich voelt, eeuwig zwanger van maar één kind. Het is toch wat… Ik ben echt blij dat jullie er zijn. Ik wil bijpraten, alles van jullie horen over de afgelopen periode. Zullen we gezellig met z’n allen een keer bij elkaar komen?”

“O ja, laten we dat doen!” straalde Joke, “ik wil jullie allemaal zien en horen, en vooral die kleine Gloria. We begrepen dat de bevalling goed verlopen was, maar hoe is het nu met hen?”

“Prima, zo ongelofelijk goed. Je ziet het niet aan Margreet af dat ze net moeder geworden is. Ze lijkt er gewoon ingerold te zijn. Ik begreep van haar dat Huib haar ook enorm steunt, niet alleen met praktische hulp, maar haar ook aanspoort om zelf haar rust te nemen tussendoor en ook verder te blijven gaan met haar hobby.”

“Is ze nog bezig met die wandkleden?” vroeg Anton.

“Ja, ze heeft bijna haar tweede grote wandkleed klaar, een wandkleed voor Sjaak en Lisa. Je moet ‘m zelf maar bekijken, maar ik kan je alvast zeggen dat ik ‘m prachtig vind!”

“Laten we onze spullen maar even boven brengen, en dan langs de jongelui gaan. Even maar, gewoon even groeten,” stelde Joke voor.

Anton glimlachte naar haar, begreep best hoe ze er naar verlangde hen allemaal te zien. Boven in hun kamer pakte ze het cadeau dat ze in overleg met Annerieke voor Gloria gekocht hadden, en wandelden de tuin in. Bij de grote werkschuur hoorden ze het geluid van gereedschap.

Anton keek Joke aan: “Huib is aan ’t werk, zullen we even aankloppen?”

Ze knikte gretig. Samen liepen ze naar de open staande deur, waar Anton even grondig kuchte om hun komst te melden. Huib draaide zich om, zag hen in de deuropening staan. Er verscheen een brede lach om zijn mond, die zijn hele gezicht liet stralen. Hij legde zijn gereedschap neer, en kwam met open armen naar hen toe.

“Mensen, wat ben ik blij jullie weer te zien!”

Hij omarmde hen allebei tegelijk en maakte er een groepsknuffel van. Anton sloeg hem op zijn schouder en Joke trok hem even dicht tegen zich aan.

“We zijn veel te lang weg gebleven,” zei Anton, “een beetje in beslag genomen door ons werk, door mijn werk vooral, waardoor we er niet eens aan gedacht hebben eruit te breken om naar jullie toe te gaan. Tot een paar weken voordat Gloria geboren werd, toen trok Joke aan de noodrem en maakte een afspraak met Annerieke.”

“Geweldige vrouw heb je toch, Anton. Goed geregeld, Joke, moet je vaker doen! Kom, dan gaan we even bij mijn vrouwen kijken!”

Omarmd, met Huib in het midden, liepen ze naar het huis verderop. Ze zagen dat Margreet opstond uit haar schommelstoel en naar hen zwaaide. Ze kwam naar de voordeur, en rende hen tegemoet. Ze omhelsde Joke, en toen Anton, waarop Huib deed of hij zwaar teleurgesteld was en ook om een knuffel vroeg. Margreet stortte zich in zijn armen.

“Gaat het wel?” fluisterde Huib in haar haren.

“O ja, het gaat heel goed, ik ben gewoon emotioneel door het weerzien, ik ben zo blij dat jullie gekomen zijn. Ik wist het niet eens, ze hebben het voor me geheim gehouden!” keerde Margreet zich naar Anton en Joke.

“Echt? Huib, heb je het haar niet verteld?” vroeg Joke verbaasd.

Huib schudde zijn hoofd: “Nee, anders zou het geen verrassing meer zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat het de laatste dagen wel wat lastig was om het stil te houden. Margreet keek zo uit naar jullie, was best teleurgesteld dat jullie nog niets hadden laten horen over een bezoek. En ik wist allang dat jullie zouden komen deze week. Maar het leek me zo leuk om haar te verrassen.”

Margreet gaf hem een stomp tegen zijn bovenarm, waarna ze hem weer omhelsde en zei: “Ik weet niet eens of ik boos of blij moet zijn. Ik denk dat ik maar voor het laatste kies, omdat jullie er nu zijn! Kom mee naar binnen, Gloria begon net wakker te worden, ik ga haar wel even halen. Of nee, lopen jullie mee naar boven, dan kun je meteen haar kamertje zien.”

Met z’n vieren stommelden ze naar boven, waar Gloria zachte geluidjes lag te maken.

“Och, moet je toch horen,” zei Joke toen ze de kamer naderden. “En moet je zien, wat een geweldig leuk kamertje! Wat een prachtige muurschildering! Heeft Elly die gemaakt?”

Joke en Anton keken hun ogen uit, namen alle dieren en bloemen die Elly geschilderd had in zich op.

“Die dame is een genie! Maar ik heb het idee dat ze nog veel beter tot haar recht zou komen als ze zou overstappen op kleine schilderijen. Ik bedoel, zoiets als die reiger met die goudvis, een portretje van alleen die twee. Nou ja, dat idee kwam zomaar in me op, dat zal ze zelf wel het beste weten.” Anton draaide zich om naar de kledingkast. “En dit is duidelijk werk van onze houtkunstenaar! Wat een leuk idee om zo’n stang aan de buitenkant te maken zodat alle kleertjes zichtbaar hangen.”

Joke zag wat hij bedoelde, en deed een stap dichterbij. Voorzichtig streek ze met haar wijsvinger over het vogeltje dat Huib aan het eind van die kledingstang gemaakt had. “Prachtig, zo teer, en zo vrij…” verzuchtte ze.

Ze werden er allemaal weer bij bepaald voor wie ze naar boven gekomen waren door het persoontje in kwestie. Gloria begon opnieuw geluidjes te maken en keek van de één naar de ander. Margreet haalde haar uit de wieg en liet haar trots zien aan de mensen die als een vader en een moeder voor haar geworden waren.

“En dit is onze grote liefde,” straalde de jonge moeder. “Ik zal haar eerst maar eens verschonen.”

Ze legde haar op de commode, waar Joke naast haar kwam staan, Gloria over haar wang strelend. “Wat ben jij een mooi meisje, en wat kijk je me helder aan. Het lijkt wel of je zo bij me naar binnen kijkt!” zei ze verwonderd.

“Dat doet ze ook,” antwoordde Margreet, “het valt ons ook steeds op. En het allermooiste is dat als ze bij Rosalie op schoot ligt. Hebben jullie Rosalie al een keer ontmoet?”

“Nee, wie is dat?” vroeg Anton.

“Een kleuter, een heel speciale vriendin van Gloria. We hebben haar toen ik amper wist dat ik zwanger was, voor het eerst ontmoet. Ze kwam toen naar me toe, legde haar handje op mijn buik en zei dat de baby op haar leek en dat ze haar lief vond. Ik heb email-adressen en telefoonnummers met haar moeder uitgewisseld en ben met die moeder gaan mailen. Op een gegeven moment kwamen ze langs, dat was geweldig. En toen zijn ze verhuisd, zodat ze nu bijna buren van Bloemenhof zijn. Rosalie komt op eigen houtje hier naar toe en gaat zelf weer naar huis, zo dichtbij is het. Ze komt hier nu dagelijks. Ze is trouwens ook bij de bevalling geweest, en dat was echt zo speciaal! Je zult haar deze week vast wel ontmoeten, dan moet je maar eens kijken hoe die twee dametjes naar elkaar kijken. Ze zijn vrijwel altijd helemaal stil, kijken elkaar alleen maar aan. Het voelt alsof ze werkelijk bij elkaar naar binnen kijken.”

“Alsof ze soulmates zijn?” vroeg Anton.

Margreet keek vluchtig naar hem om en knikte. “Je bent de eerste die het hardop zegt, maar ik heb het wel eens gedacht. Jij dan, Huib, is dat idee wel eens bij jou opgekomen?”

Huib knikte: “Ja, ik heb het ook gedacht, maar wilde het niet zeggen, omdat ik benieuwd was hoe het zich zou ontwikkelen. Maar de band die deze kinderen hebben is niet zomaar iets. Rosalie komt ook werkelijk elke dag, alsof ze Gloria geen dag kan missen, alsof ze dat zo ervaart. Hé, ik hoor beneden iemand binnen komen, dat zou Rosalie wel kunnen zijn.”

“Gloria is klaar hier, zullen we naar beneden gaan? Dan zien we meteen wie er binnen gekomen is. Wil jij voor koffie of thee zorgen Huib, dan ga ik Gloria even voeden.”

“Natuurlijk, doe ik! Allemaal koffie?”

Joke en Anton stemden daar gretig mee in. Margreet gaf aan dat ze liever sterrenmixthee wilde.

“Komt voor elkaar! Ha Rosalie, wat wil jij drinken?”

Rosalie, die onderaan de trap stond te wachten, koos water, zoals ze meestal deed, maar keek Huib nauwelijks aan. Haar ogen waren gefocust op Gloria. “Ze moet zeker nog drinken?”

Margreet knikte. “Ja, je zult nog even geduld moeten hebben meiske.”

“Geeft niet!”

Rosalie rende naar de bank, pakte daar een kussen van af en legde die naast de schommelstoel van Margreet. Zoals ze vaker deed, wilde ze daar op gaan zitten, maar was zich ineens bewust van de mensen in de kamer die ze nog niet kende. Ze liep naar hen toe, stak haar hand uit en zei: “Hallo, ik heet Rosalie en ik ben Gloria’s vriendin!”

Joke lachte naar haar terwijl ze haar hand pakte: “Haar beste vriendin, volgens mij! En ik heet Joke, en deze kerel hier is mijn lieve man, Anton.”

Rosalie keek naar Joke, keek haar met een schuin hoofd onderzoekend aan. Ze zei niets, maar ze dacht duidelijk iets. Daarna keerde ze zich naar Anton en gaf hem ook een hand: “Dag Anton…” en voordat hij kon reageren vervolgde ze: “Jij bent echt een vader, een goeie vader!” Ze wachtte zijn reactie niet af, maar ging terug naar de schommelstoel, plofte op haar knieën en leunde met haar armen op de leuning van de stoel. Ze keek naar Gloria, staarde naar haar dichte oogjes, en fluisterde: “Ze geniet van jouw melk, Margreet, ze vindt het heerlijk.”

Bij het horen van Rosalie’s stem, opende Gloria haar ogen, keek Rosalie aan, liet de borst even los om naar haar te lachen en dronk toen weer verder.

“Ooooh, zag je dat?” fluisterde Joke naar Anton.

Anton knikte, voor de tweede keer ontroerd. De woorden die Rosalie tegen hem gezegd had, hadden hem diep geraakt. En het contact tussen de beide meisjes trof hem ook. “Zo bijzonder, zo echt, zo echt levend… wat een prachtig meisje, die Rosalie…”

Naar hoofdstuk 7. Schrijfsters

Of naar de Inhoudsopgave