Margreet en Elly troffen Huib al in de keuken en vertelden hem hun ideetjes over de website en een pand voor de verkoop van zijn zelfgemaakte producten. Huib knikte, maar aarzelde: “Klinkt wel leuk, maar… weet je dat ik gewoon bang ben om daaraan te beginnen? Dat gevoel dat mensen het toch niet zullen willen kopen, dat het niet goed genoeg zou zijn. En al dat zakelijke gedoe er achter…”

Annerieke mengde zich in het gesprek, “Jouw werk is geweldig, daar is geen twijfel over. Als je nou eens eenvoudig begint met het maken van foto’s, van de dingen die je hier voor in het pension gemaakt hebt, gewoon van alles, meubels, en kleinere dingen als de paraplubak, en die dan op een website zet. Ik begreep dat je de commode eenvoudig wilde houden om Elly’s schildering beter uit te laten komen. Dat zou een prachtig stel foto’s opleveren, zowel van de commode zonder iets speciaals er omheen, als met de schildering erbij.”

Margreet viel haar bij: “Dat had ik nou ook al in gedachten, Elly vindt dit werk ontzettend leuk en ze doet het geweldig, dus zij heeft eigenlijk ook klanten nodig voor wie ze dit mag doen. Elly had het er over dat er een pand in het dorp te koop is, niet al te groot, meer een soort diepe vitrine, daar zou je meubels en andere mooie dingen die je maakt, in kunnen zetten voor de verkoop. En ik bedenk terplekke dat de muren van zo’n pand natuurlijk super saai zijn. Misschien wil Elly daar een muurschildering maken?”

“Zou ik best leuk vinden om te doen, alleen dan zou het wel iets moeten worden wat niet te erg opvalt. Anders zouden de meubel te veel daarin verdwijnen. En die moeten juist zichtbaar zijn.”

Huib had zitten luisteren en voelde zich ondanks zijn eerdere aarzeling enthousiast worden. “Ze mogen dan allebei opvallen, ik denk dat je maar eens iets moet verzinnen, al moet ik zeggen, dat ik geen idee heb waar ik zo’n pand van zou moeten betalen. Dan zou ik een hypotheek moeten nemen…”

“Of een renteloze lening,” stelde Lisa voor, die met plezier het gesprek gevolgd had. “Binnenkort worden al de spullen in het huis van Henk geveild, en ik weet zeker dat dat veel geld gaat opleveren. En daarna wordt het huis zelf te koop gezet.

Ik zal je vast verklappen wat ons verlangen is. Sjaak en ik willen dat geld van mijn erfenis gebruiken voor dingen die we op ons hart krijgen. Als eerste had ik aan dat pand gedacht, om dat van dat geld te kopen, als jij dat pand tenminste geschikt zou vinden om daarin je werk ten toon te stellen. In eerste instantie had ik dus bedacht om je het geld ervoor te geven, maar naderhand dacht ik, en dat heb ik ook met Sjaak overlegd, dat het beter zou zijn er een renteloze lening van te maken. Als je winst maakt met je werk, betaal je elke keer van die winst terug, gewoon wat je kunt missen.

En voordat je gaat protesteren… wij hebben het geld zelf niet nodig. Sjaak heeft een perfecte baan hier, en vaste lasten hebben we nauwelijks, dus we kunnen alleen van zijn salaris al genoeg sparen. Zelf hoop ik ooit nog iets met mijn viool en cello te gaan doen, maar dat komt later wel, voorlopig wil ik eerst zelf opknappen en genieten van mijn muziekinstrumenten. Het geld van mijn erfenis is dus eigenlijk over. We hebben geen behoefte aan luxe, we zijn blij met wat we hebben. Ik begreep dat ons huis bij het pension hoort, en we dus niet eens hoeven te betalen voor de verbouwing. Dat is meer dan genoeg luxe voor ons!

De erfenis ligt er dus maar, en die gaan we gebruiken voor projecten die we op ons hart krijgen. En door er een renteloze lening in plaats van een gift van te maken, komt het geld waarschijnlijk ook steeds terug, zodat we weer nieuwe projecten kunnen starten. Cirkeltje rond, en wij vinden het prachtig!

Ik heb de makelaar die dat pand in het dorp te koop aanbiedt, al gebeld. Hij wil het niet voor je vasthouden totdat we het geld van de veiling en eventueel de verkoop van het huis binnen hebben. Maar misschien kunnen we gezamenlijk iets regelen?”

Lisa zweeg, ineens verlegen met haar lange relaas.

Huib keek haar aan, met tranen in zijn ogen: “Ik zal niet protesteren over het plan dat je met je erfenis hebt, maar ik heb wel een vraag. Wat als het niet lukt, als mensen mijn werk gewoon niet kopen?”

“Ten eerste kan ik me niet voorstellen dat dat het geval zou zijn. En ten tweede willen we het geld dus echt niet terug hebben als het project onverwacht niet met winst zou draaien. Het enige dat je dan kunt doen, is het pand weer verkopen en het geld dat je daarvoor vangt, terug betalen. Zoiets, een soort ontsnappingsclausule.”

“Dus… eigenlijk loop ik dan geen enkel risico…”

“Nee, je hebt alleen wat kosten van elektriciteit, en in de winter een beetje verwarming. Het hoeft daar niet echt warm te zijn, maar de meubels moeten ook niet bevriezen, lijkt me. Maar daar houdt het dan mee op.”

“Tjonge… Ik ben jullie dankbaar voor deze mogelijkheid, lieve mensen! En Margreet, als jij het pand samen met mij wilt bekijken, kunnen we er morgen voor naar het dorp gaan. Daarna moeten we gewoon afwachten wanneer we het kunnen kopen, of het dan nog wel te koop is.”

“Ik wilde morgen naar de Action gaan. Zullen we het combineren?” Margreet keek Huib vragend aan.

“Goed idee, doen we, meteen na de lunch of zo?” En toen Margreet knikte: “Lieve mensen, ik voel me behoorlijk overweldigd. Jullie zijn voor mij een steun in de rug, om erop te gaan vertrouwen dat ik het voor elkaar ga krijgen om dit werk te gaan doen en het te kunnen verkopen. Jullie vertrouwen, dat doet me echt veel! Mijn hobby kan mijn werk worden! Ik ben nu bezig met een tafeltje. Als dat klaar is, ik denk morgen in de loop van de dag, dan ga ik foto’s maken van alles wat ik gemaakt heb, en kijken naar de mogelijkheden om een website te maken!”

“Ik weet wel een site waar je dat gratis kunt doen. Als je op die site je telefoonnummer en email-adres erbij zet, kunnen mensen je altijd bereiken. En als je er foto’s van al je werkstukken op zet, en daar een nummer bij zet, dan kunnen de mensen dat nummer in hun mail of gesprek aan je doorgeven, zodat jij kunt checken om welk artikel het gaat. Het is maar een idee, hoor, er zijn ook sites waar je het handiger kunt regelen, waar mensen terplekke artikelen kunnen kopen, maar ik vraag me af of dat handig is met jouw werk. Het zijn toch meestal behoorlijk grote producten.”

“Geef me de link van die site maar, dan ga ik kijken of ik die kan gebruiken, in elk geval om mee te beginnen. En dan moet ik nog meer regelen natuurlijk, aan administratie, nummer bij de Kamer van Koophandel, denk ik. Nou ja, eerst die foto’s en die website maar, de rest komt daarna wel! Tjonge, ik krijg er zin in!”

Lisa lachte: “Daar ben ik blij om! Ik heb vanmorgen al een nieuwe betaalrekening geopend. Daar kunnen we zelf een spaarrekening aan vast koppelen. En ik heb de makelaar gebeld voor het huis van Henk. Hij wil foto’s maken met de inrichting er nog in. Daarom heb ik de politie gebeld over een datum wanneer het huis wordt vrijgegeven, zodat wij er een nieuwe voordeur in kunnen plaatsen. Dan kan de makelaar daarna foto’s en een video maken voor de advertentie.

Alexander Hendriks heeft inmiddels zelf al een afspraak gemaakt met de politie om foto’s te mogen maken van de meubels en andere verkoopbare spullen, zodat hij de veiling kan voorbereiden. Daar zullen we waarschijnlijk deze of volgende week meer over horen. Na de veiling zet de makelaar het huis in de verkoop. Best handig, hij kan rustig te tijd nemen om die advertentie te maken en van foto’s en video te voorzien. We verwachten dat de veiling en de verkoop van het huis heel veel gaan opleveren. Geen idee op welk bedrag we kunnen rekenen, maar het totaal zal waarschijnlijk meer dan een miljoen zijn, naast het enorme bedrag dat Henk op zijn rekening heeft staan. Toch een leuke erfenis, een rotte geschiedenis erachter, maar het geld gaan we voor mooie projecten gebruiken!”

Sjaak sloeg zijn arm om haar heen en knuffelde haar. “Wat heb ik toch een geweldige vrouw, de liefste die er bestaat, en dan nog zo doortastend ook…”

“Sjaak, als je ruzie wilt, moet je zo beginnen,” viel Huib hem quasi verontwaardigd in de rede, “want de liefste vrouw die er bestaat, is de mijne. Toch jammer dat je dat niet in de gaten had!”

Sjaak keek hem verbaasd aan en schoot toen in de lach: “Neem me niet kwalijk, broer, wij hebben samen gewoon de twee liefste vrouwen, jij de jouwe, ik de mijne! Zo beter?”

“Best, zo kunnen we weer door één deur,” grijnsde Huib met een knipoog naar Margreet.

Elly zat alles stilletjes te volgen. Ze voelde weer wat ze in het verleden had gevoeld als ze bij Annerieke en Erik was: zij hebben iets, wat bij ons nog niet zo uit de verf komt, dat absoluut zuivere contact, die innige liefde, en daar ook in het openbaar, in deze veilige kring rustig een plagerijtje over gaan zitten maken! En elkaar openlijk knuffelen…

Ze voelde dezelfde pijn als in het verleden, maar nu met de zekerheid dat er verbetering aan zat te komen. Martin en zijzelf waren vast van plan de lijn van Annerieke en Erik te volgen om uiteindelijk zelf ook zo met elkaar om te kunnen gaan. Gisteren had de film Martin ook geraakt, en ze hadden er terwijl ze naar huis wandelden samen over door gepraat. En dat was goed geweest, ze hadden dingen herkend en ervoor gekozen alle pijn van een herstelproces te accepteren, zelfs te omarmen.

“Ik wil niets liever, dan zulk contact met jou hebben als zij, zo één met jou zijn,” had hij gezegd en haar daarmee aan het huilen gebracht. Toen hij haar vroeg waardoor ze moest huilen, had ze hem verteld waarom ze haar vriendschap met Annerieke had laten verwateren, en dat ze zo veel van hem hield en zo blij was dat ze hier nu samen doorheen zouden kunnen gaan. Midden op straat had hij haar omhelsd en gezoend, ze hadden zich een verliefd puberstel gevoeld, heerlijk! Ze glimlachte bij de herinnering en bedacht dat ze gisteravond op straat dus net zoiets hadden gedaan als de stelletjes hier…

Naar hoofdstuk 135. Verlangen om echt te leven

Of naar de Inhoudsopgave