Annelies stuurde Koos een bericht over de beide boeken die in een partij van vijfhonderd stuks gedrukt waren. Hij beloofde dat hij er samen met Olivia een leuk uitstapje van zou maken.

De volgende dag waren ze al om half tien bij de drukkerij. Olivia stelde zich voor aan Annelies en Bert: “Ik ben Olivia, ik ben zo blij voor Koos dat jullie een fotoboek van zijn mooie foto’s wilde maken. Vijfhonderd, vertelde hij, dat is nogal wat!”

“Zeker weten, en ik zou er graag meteen tien van meenemen. Het lijkt me leuk, Olivia, om straks nog even naar Bloemenhof te gaan, een boek aan de drie stellen te geven, en de rest mee naar huis nemen, denk ik, om eens aan iemand cadeau te doen. Want de verkoop kon ik verder aan jullie overlaten, toch?”

“Ja hoor, dat loopt in principe via Ilse, en als mensen hier komen, kunnen ze hier ook altijd kopen. We kunnen het ook via de boekhandels laten lopen, maar dan moet je weer van allerlei andere dingen regelen. Als je daar meer over wilt weten, mail me dan maar, dan zet ik het voor je op een rijtje.”

“Voorlopig lijkt het me prima via de website. En als dat niet of nauwelijks loopt, kunnen we het altijd nog aanpassen. En die andere stapel,” zei hij met een knipoog, daar wil ik er ook graag tien van.”

“Wil jij ze even pakken, Bert, dan zorg ik ondertussen voor de factuur.”

“Andere stapel?” vroeg Olivia verbaasd. “Welke andere stapel?”

“Deze,” zei Bert, terwijl hij haar een stapeltje van tien van haar eigen boeken in handen gaf.

Verbijsterd keek ze naar de voorkant, de achterkant en in het boek. Ze legde de stapel neer en keek Koos aan. “Ik zou toch boos op je moeten worden, dat je dat zonder overleg geregeld hebt, maar ik kan niet boos op je worden, zeker niet als je zoiets leuks voor me gedaan hebt! Foto’s gemaakt van mijn filmpjes, jij rakker!”

Ze legde haar handen in zijn nek en trok zijn gezicht naar zich toe om hem een stevige kus te geven. “Dank je wel, Koos, dit zou ik zelf nooit aangedurfd hebben. Maar nu ze al gemaakt zijn, vind ik het ontzettend leuk!”

Ze draaide zich om naar Bert en Annelies, die lachend naar hen keken. “Sorry mensen, dit moest ik even afhandelen!”

“Dat moet je vooral doen, ja,” zei Annelies grijnzend.

Koos betaalde de factuur van beide stapels en met een hartelijke groet en de boeken in twee tassen vertrokken ze.

“Zullen we lopend naar Annerieke gaan?” stelde Koos voor.

“Welja, het is allemaal zo dichtbij, dan halen we de auto straks wel op.”

Even later belden ze aan bij de voordeur van het pension. Annerieke was blij verrast toen ze hen zag. Ze nodigde hen meteen uit voor de koffie en ging hen voor naar de personeelskeuken.

“Kijk nou toch eens, wie hier zijn!” zei ze tegen de anderen.

“Olivia! Koos! Wat leuk!”

De begroetingen waren zo hartelijk, dat het hen gewoonweg ontroerde. Bianca was voor hen een onbekende, maar dat voelde al snel niet meer zo. Julian keek hen met een scheef hoofd aan, observeerde hen grondig en begon toen een enorm onsamenhangend en vooral onverstaanbaar verhaal aan hen te vertellen, waar hij zelf weer het hardst om lachte.

Ineens hield hij op. Hij was de eerste die zag dat de deur open ging en riep, terwijl hij op en neer hupte op Bianca’s schoot: “Kade, Kade!”

Bianca bloosde, liet Julian van haar schoot af glijden en liet hem los. Hij dribbelde met zijn armpjes omhoog naar Karel toe en liet zich maar wat graag optrekken.

“Goeiemorgen Julian, goeiemorgen allemaal,” zei hij, terwijl hij de kring rondkeek. Zijn blik bleef even hangen bij Bianca, waarna hij Annerieke aankeek: “Mag ik je een nederige gunst vragen?”
“Altijd!” reageerde Annerieke met een glimlach.

“Mag ik dit ventje en zijn moeder vanmiddag van je kapen? Als ze gekaapt willen worden natuurlijk…”

Bianca bloosde nog meer, maar glimlachte en knikte. “Ik help Annerieke altijd met koken, Karel…”

“… maar vanmiddag dus een keer niet, je mag best zo nu en dan een vrije middag nemen!” viel Annerieke haar in de rede. “Ik heb voor vanavond twee mogelijke recepten, en ik kies gewoon de eenvoudigste. Spreek maar de hele middag af, of als je nu al klaar bent met je werk, spreek dan gerust de rest van de dag af.”

Bianca keek Karel vragend aan. “Kan dat wel met jouw werk dan?”

“Ik heb zelden een vrije dag, behalve de zondag, en ik heb besloten dat ik vanaf vandaag vrij neem, en maandagmiddag pas weer op m’n werk verschijn.”

“Wat een geweldig voorbeeld,” zei Margreet, “Bianca, als je wilt, voel je dan vrij om dat voorbeeld te volgen, dan neem ik voor een paar dagen de zorg voor het huishouden van je over.”

“Ja maar, dat kan toch niet zomaar?” vroeg Bianca verward.

“Als zij zeggen dat het kan, dan kan het,” zei Olivia, terwijl ze haar hand op Bianca’s schouder legde. “Zo te zien hebben ze het goed met jou voor!”

“Weet je wat, Bianca, ik loop zo even met je mee naar je kamer hierboven, dan praten we er even samen over. En dan laten we het jullie daarna wel weten.” Karel keek haar vriendelijk aan. “Zullen we even naar boven gaan?”

Bianca knikte, en Lisa stak haar armen naar Julian uit, maar daar wilde Julian niet van weten, hij wilde met ‘Kade’ mee.

Olivia keek hen glimlachend na. “Prille relatie?”

Huib knikte: “Pril, maar absoluut soul!”

“Prachtig,” vond Koos. “Fijn voor dat jochie ook, hij kan goed met die man. Maar even wat anders, wij kwamen met een reden, naast het feit dat we het leuk vinden om jullie weer te zien. We zijn net bij de drukkerij geweest…”

Ze grepen allebei naar hun tas, en haalden er een paar boeken uit.

“Voor elk stel een boek van mij,” zei Olivia.

“En ook één van mij,” vulde Koos aan. “We zullen er foto’s van naar Ilse sturen, zodat ze de boeken ook op de website kan zetten, maar we wilden jullie graag van allebei een exemplaar geven.”

Het bleef even stil, iedereen was zo verrast en begon meteen in de boeken te bladeren. Het lovende commentaar kwam op gang, terwijl ze rustig aan verder bladerden.

“Ik had je filmpjes al gezien, Olivia, op de site van de galerie,” zei Huib, “ik wist niet dat je er foto’s van had gemaakt.”

“Ik ook niet, dat heb ik ook niet gedaan. Koos zou even naar die drukkerij hier in het dorp, om een fotoboek van zijn eigen foto’s te laten maken. Ik wist niet dat hij stiekem foto’s had gemaakt van mijn filmpjes. Vanmorgen bleek dat hij daar een enorme stapel boeken van had laten maken. Hoeveel eigenlijk, Koos?”

“Vijfhonderd, net als van de mijne,” antwoordde Koos, terwijl hij haar over de rand van zijn bril heen aankeek.

“Van de mijne ook vijfhonderd? Ben je nou helemaal mal?” riep Olivia uit.

“Ja knetter, dat krijg je ervan als je de indrukken van je binnenste volgt, Olijfje!”

“Ach jij…” Olivia deed of ze hem wegwuifde, maar moest toch lachen.

“Nou maar hopen dat mensen dit willen kopen…”

Lisa ging daar op in: “Weet je wat volgens mij het voordeel van die site is? Er is zoveel op te beleven, zoveel verschillende dingen, dat mensen er gewoon graag op rond bladeren. Ik denk dat die boeken wel verkocht gaan worden.”

“Ja, misschien, maar ze kunnen die filmpjes ook op de site zien, gratis, zouden ze dan een boek met foto’s uit de filmpjes willen hebben?”

“Ik wel, ik ben er blij mee,” reageerde Sjaak, “dank je wel allebei, dit zijn heerlijke boeken om mee in de bank weg te kruipen, even zomaar rustig wat kijken. Wat denk jij Lisa, zullen we ze voor het grijpen op de koffietafel laten liggen?”

“Ja handig, dat zal William vast niet erg vinden. Papier is leuk om te scheuren, dan kan hij alle bladzijden eruit scheuren en prikken we ze aan de muur. Dat is weer eens wat anders!”

“Oké, je hebt gelijk! Op een handig hoekje in de open kast dan, zodat je het gewoon makkelijk grijpt.”
Lisa knikte: “Goed plan, Sjaak, laten we dat maar doen! Ah, daar zijn Bianca en Karel weer. En zijn jullie eruit?”

Bianca knikte: “Als jullie het echt zeker weten…”

“Wij weten het heel zeker! Ga verder…?”

Bianca grinnikte zenuwachtig. “Oké, dan ga ik mijn spullen pakken, dan kom ik maandag weer terug als Karel weer aan het werk gaat. Om één uur of zo?”

“Helemaal goed, fijn voor jullie, geniet ervan!” zei Annerieke welgemeend.

“Dank je wel allemaal… Zullen we nog een bakje koffie meedrinken en daarna mijn spullen inpakken?” stelde Bianca aan Karel voor.

“Dat lijkt me een goed idee, als Annerieke genoeg koffie heeft?”

“Anders zet ik er zo weer nieuwe bij,” reageerde Annerieke ad rem.

“Bianca?” vroeg Koos haar aandacht, en reikte haar hun beide fotoboeken aan. “Alsjeblieft, we hadden voor alle stellen van Bloemenhof een setje meegenomen, dus voor jullie ook.”

“Oh echt? Fotoboeken? Van jullie allebei? Ja, Koos, en Olivia… Oh, dit is dat grappige spul dat ook op de website staat. Wacht eens, nu dringt het pas tot me door, jullie zijn Koos en Olivia van de galerie! Wat grappig, ik kende jullie niet en had een beeld voor ogen van een jong stel!”

“Dat zijn we ook,” zei Koos ernstig. “Wij zijn gewoon niet van plan ooit oud te worden. Sinds ik met pensioen ben, hebben we eigenlijk het doel van ons leven, dat wat bij ons past, ontdekt. Beter laat dan nooit! En daardoor zijn we opnieuw jong geworden. Nooit geweten dat het kon, maar het werkt!”

Stralend keek hij Olivia aan. “Zo voelt het toch?”

“O ja, zeker weten!” bevestigde Olivia.

“Ik weet het goed gemaakt, Bianca, vanavond op de bank hangen met een fotoboek!” zei Karel.

“Toteboek toteboek!” riep Julian, “ikke!

“Ja hoor, jij mag ook kijken, met je ogen kijken!” zei Bianca.

“Vuuj Kade au!” zei Julian, toen hij een foto van een vurig stuk schilderwerk van Olivia zag. “Kade au! Vuuj!”

“Ja, dat klopt Julian, als ik vuur maak onder de pan, moet ik voorzichtig zijn he, anders doe ik me pijn…

Koos schudde vertederd zijn hoofd. “Jullie zijn een geweldig trio, zonder twijfel!”

Naar hoofdstuk 80. Logeren

Of naar de Inhoudsopgave