Marianne had samen met Johan het interview op de site van Jeroen en Eric bekeken.

“Weet je wat ik zo sterk vind?” vroeg Marianne. “Die sfeer, die connectie die er voelbaar tussen ons is. Ze hebben dat bijzonder mooi weergegeven! Ik begreep van Ellen dat ze Eric geholpen heeft bij het bewerken van de drie opnames om tot dit resultaat te komen. Eric had gezegd dat het voor hem de eerste keer was dat hij dit met iemand samen had gedaan en dat het zo natuurlijk verlopen was. Ik vind hen een prachtig stel, ze kennen elkaar amper, maar nu al zo op elkaar ingespeeld.”

“Ze zijn allebei al behoorlijk vrij en ver in hun genezingsproces. Daardoor voelen hun zielen elkaar zo goed aan. Net als bij Jeroen en jou, ook zo’n mooi stel!” grijnsde Johan. “Stuur jij de link van dit interview even door naar al onze contacten?”

“Ja, doe ik! En ik zet het ook even op Twitter en Facebook,” beloofde Marianne.

.

Martin en Elly zaten in de woonkamer aan de koffie. Ineens stond Martin op, haalde zijn mobiel tevoorschijn en ging naast Elly op de bank zitten.

“Ik kreeg vanmorgen een mailtje van Marianne Aalbers, je weet wel, van de rechtbank. Ze zijn weer geïnterviewd, maar nu niet voor een artikel, maar een video-opname. De journalist heeft samen met een cameraman een website. Het lijkt erop, dat ze geen van beiden nog voor een krant werken, maar op eigen houtje begonnen zijn.”

Hij opende de link en startte de video. Elly keek en luisterde ademloos.

“Geweldig,” verzuchtte ze na de aftiteling. “Geweldige sfeer daar, zoveel hart, zoveel licht en kracht, het straalt gewoon zo van je mobiel af! Ik zit wel eens te denken, Martin, over jouw werk… hoe hou je het vol?”

Martin grinnikte. “Die vraag heb ik me ook wel eens gesteld. Als ik zie hoeveel agenten verhard reageren, stomweg bevelen uitvoeren, bevelen waarvan je je zou moeten afvragen uit welke dictatorkop die gekomen zijn! Ik zie bij verschillende collega’s wel, vooral bij mijn partner George, dat ze door dingen heen gaan, en dat ze daar uiteindelijk van opknappen. Maar wat zou het goed zijn voor onze regio als ons hele politiecorps zo kon leven als Johan en zijn medewerkers doen. Het ziet er alleen al zo gezellig uit op die video, maar net wat je zegt, het is meer dan dat, krachtig, vol hart en leven! Ja, daar kan ik soms intens naar verlangen. Maar hoe bereik je zoiets?”

Elly knikte en dacht na. “Weet je nog, toen in die tijd van Lisa’s rechtszaken. Toen hadden we contact met Marcel en Janny. Je collega Marcel verlangde ook naar leven en werken vanuit zijn binnenste, maar liep ook tegen allerlei dingen op. Praat je er wel eens met hem over?”

“Nee, we spreken elkaar de laatste tijd eigenlijk niet meer. Weet je wat, ik mail hem zo, stuur hem die link ook even door. Ik hoop dat we er samen tegenaan kunnen of zo, geen idee hoe, maar samen weten we meer dan alleen…”

“En daarom lijkt het me ook belangrijk als jullie Janny en mij erbij betrekken!” vulde Elly aan. “Ogenschijnlijk heb ik niets met de politie te maken, maar we hebben toen bij die rechtszaken ervaren dat het samenwerken van soulmates bijzonder krachtig is.”

Martin gaf haar een kus. “Lieverd, je hebt helemaal gelijk! Ik stuur hem vooreerst alleen die link door met de vragen hoe hij het op zijn werk ervaart de laatste tijd en hoe hij het interview ervaart, en dan wacht ik zijn reactie af. Ik hou je op de hoogte, ik heb je nodig, heel hard nodig! Het voelt alsof we een strijd aan gaan, een strijd tegen duisternis, verwonding.”

“Ik heb het gevoel dat het alleen verwonding is. Veel van je collega’s zijn in ernstige mate geprogrammeerd. Ze zijn net robots, denken niet meer zelf na. Dat kunnen ze niet meer, alles rond hun ziel, in hun voelen en denken is vastgezet. Eigenlijk heb ik diep medelijden met die mensen. Ze leven niet, ze worden geleefd, en ze lijken het zelf niet door te hebben…” Tranen stroomden over Elly’s gezicht. “Tjonge, ik had niet gedacht dat het me zo zou raken. Maar ik voel gewoon hun pijn! Ze zijn zo verkrampt, ze bewegen zich soms zelfs als robotten. Stel je toch eens voor dat die hele zooi van hen af zou glijden, en ze weer zelf zouden kunnen denken en voelen, aanvoelen wat er nodig is in de regio, voor burgers persoonlijk…”

Martin legde zijn arm om haar schouders en trok haar tegen zich aan. “Dit he, dit is hoe jouw ziel zich uit, hoe jij voelt. We moeten echt samen deze strijd in…”

.

Marcel en Janny, in de regio waar Lisa met haar ex-man gewoond had, zaten ook aan de koffie, terwijl Janny verdiept was in haar naaiwerk, dat ze dankzij het naaien voor De Schuilplaats ontdekt had, maar nu op een meer creatieve manier. Ze werkte al jaren in een kledingwinkel in hun woonplaats, een leuke winkel, met een gezellige sfeer. Maar het was haar steeds meer opgevallen, dat er onder wat er verkocht werd zoveel standaard was. Ach ja, de mode… En ze had gemerkt dat ze daar moeite mee begon te krijgen.

Toen De Schuilplaats ingericht moest worden, had Annerieke haar gebeld om te vragen of zij zin zou hebben om de gordijnen te naaien. En kort daarna, hadden Lisa en Sjaak met een enorme baal stof en garens en alles wat nodig was, voor de deur gestaan. Ze had het samen met haar vriendin Hannie gedaan, en ze hadden er samen van genoten, schuin tegenover elkaar met hun naaimachines aan de eettafel. Het was leuk geweest, gewoon om iets te doen voor zo’n geweldige thuisplek voor misbruikte vrouwen. Het was leuk geweest doordat Hannie en zij er fijne gesprekken tussendoor gehad hadden en zo dichter naar elkaar toe gegroeid waren. Hannie had ook de smaak te pakken gekregen, had zich herinnerd hoe ze zo graag naaide toen de kinderen klein waren. Elke avond, als de kleintjes op bed lagen, de naaimachine op tafel! Janny had diezelfde herinneringen. En zo hadden ze allebei hun oude hobby weer opgepikt, en niet alleen opgepikt, maar het zich ook meer eigen gemaakt. Ze naaiden de grote stukken met de naaimachine, en de details met de hand. Ze genoten van het zelf ontwerpen van allerlei patronen, versieringen die ze nog nooit eerder in de kledingwinkel gezien hadden.

Janny glimlachte bij de herinnering aan de dag dat ze aan Hannie verteld had dat ze eigenlijk niet meer vier dagen maar twee dagen per week wilde gaan werken. Hannie had direct aangeboden om twee dagen van haar over te nemen, en onder het motto ‘het ijzer smeden als het heet is’ waren ze de volgende dag samen naar Janny’s cheffin toe gegaan om het te bespreken. Hannie had een maand voor proef met Janny mogen meedraaien, en was daarna voor twee dagen per week aangenomen, zodat Janny twee dagen minder kon gaan werken. En daarnaast naaiden ze, elk in hun eigen huis, en op de dagen dat ze allebei niet in de winkel werkten, regelmatig bij één van hen thuis. Vorige week zei Hannie nog, dat ze nooit eerder in haar leven zo genoten had. O ja, ze had een fijne man gehad, die helaas veel te jong gestorven was, en ze had genoten van hun gezinsleven. Maar ze had altijd ergens een soort lichte wrevel gevoeld, alsof ze zich genoodzaakt gevoeld had om dingen te doen die voor een deel tegen haar zin waren. Neem nou het huishouden… dat was niet meer dan een noodzakelijk kwaad! Janny en Hannie waren daarin twee handen op één buik: in het huishouden moet je absoluut niet meer doen dan wat strikt noodzakelijk was! Misschien vonden andere mensen het leuk werk, zij niet! Nee, naaien was helemaal hun ding, zelf kleding ontwerpen, de mooiste jurken, rokken en blouses creëren. Ze leefde ervoor, zei Hannie laatst, en Janny had voor zichzelf gevoeld dat dat voor haar niet veel anders was.

Janny keek op van haar werk, zag dat Marcel glimlachend naar iets op zijn mobiel zat te kijken, met oordopjes in. Meestal zette hij in zijn vrije uren muziek op. Hij had op de computer hele lijsten gemaakt van allerlei soorten muziek die ze allebei mooi vonden. Het deerde hem niet dat Janny’s naaimachine daar soms doorheen rammelde. Janny had een onderlegger onder haar naaimachine gemaakt, van een paar lagen stof, waardoor het geluid sowieso al flink gedempt werd.

Maar vanavond was het op het geluid van haar naaimachine na, stil… totdat wat Marcel bekeek, blijkbaar afgelopen was en hij er met een diepe zucht op reageerde: “Wow, geweldig…”

Hij stond op, zette hun computer aan en zocht iets op. Janny probeerde langs hem heen te kijken, maar kon niet ontdekken waar hij mee bezig was.

Marcel draaide zich om. “Janny, ik moet je iets laten zien. Komt ’t uit als ik je dat nu laat zien?”

“Ja hoor, mijn naaiwerk wacht wel even! Ik was al benieuwd naar wat je aan het bekijken was,” zei ze, terwijl ze hem liefdevol aankeek. “Wat hield jou zo bezig?”

“Een link, die Marianne Aalbers, die secretaresse van rechter Johan Simons, stuurde. Ze zijn geïnterviewd… Komt-ie!”

Hij startte het interview en ging terug in zijn stoel zitten, zodat Janny het ook goed kon zien.

Ook Janny was vol verwondering en ontzag aan het eind van de opname. “Heb jij nou ook dat dat een verlangen in je oproept naar meer van dit, meer van echt leven, meer leven vanuit je innerlijk?”

“Ja, echt wel, en niet alleen thuis, privé in mijn relatie met jou. Dat gaat allemaal al steeds beter, maar ik heb dat verlangen vooral binnen mijn werk. Daar lijk ik geen invloed te hebben op dat vastgeroeste patroon waarin mijn collega’s leven en werken. Ik voel zoveel onechtheid, toneelspel… het is gewoon een plastic leven!”

Janny schoot in de lach. “Een plastic leven… ja, het is niet echt, ik begrijp wat je bedoelt. Die oude slogan dat de politie je beste vriend zou zijn… daar klopt al jaren niet veel meer van.”

“Zeg maar gerust dat er niets meer van klopt!”

“O jawel, jij bent meer en meer je hart weer gaan volgen na die situatie met Lisa. Ik vergeet nooit meer, dat je thuiskwam, nadat je haar en Sjaak in dat huis van haar ex had binnengelaten, en dat je erachter was gekomen dat al die seksuele escapades niet haar eigen vrije wil waren, maar dat het allemaal onder dwang van die kerel gebeurde, die ex van haar.”

“Ja, ik vond het al ellendig dat er allerlei filmpjes op die man z’n mobiel stonden en dat mijn collega’s zich daaraan liepen te verlekkeren. Ach, je weet het wel, ik heb al zo lang een hekel aan porno-achtige foto’s en filmpjes. Het heeft al veel te veel kapot gemaakt! En toen bleek ook nog eens dat het allesbehalve vrijwillig was opgenomen… Ik kan zo weer voelen hoe kwaad ik was op die collega’s die die filmpjes naar hun eigen mobiel hadden doorgestuurd. Getrouwde kerels… dan moet je je als vrouw toch vast ook wel erg geliefd voelen, als je man zich zo verlekkert aan de seks van zo’n jonge vrouw, op een filmpje… Zieke toestand!”

Zijn mobiel gaf met een zoemer aan dat hij een mailtje kreeg. “Mail van Martin, tijd geleden dat we contact hadden… Oh, hij stuurt me die link van het interview. Te laat kerel, we hebben hem al gezien!” grinnikte hij, en las verder wat Martin geschreven had. “Het heeft bij Martin en Elly hetzelfde opgeroepen, of eigenlijk versterkt, als bij ons. Een verlangen naar echtheid, naar leven binnen ons politiecorps. Ik heb eigenlijk zin om hem even te bellen…”

“Doen, zou ik zeggen!” reageerde Janny.

.

Elly en Janny waren voor de helft getuigen van het gesprek dat hun partners over de telefoon voerden. En ook al konden ze de andere helft niet volgen, ze begrepen allebei dat hun partners helemaal op één lijn lagen, hetzelfde verlangen hadden en samen, met elkaar en met hun vrouwen, als kwartet dus, op zoek wilden naar mogelijkheden, naar wegen om hun collega’s te bevrijden uit hun innerlijke gevangenis.

“Martin kreeg het idee om Huib te bellen,” zei Marcel tegen Janny. “Even afwachten of dat wat oplevert! Martin was inmiddels zover dat hij zoiets had van ‘verdorie, ik zou mijn collega’s er wel aan hun haren uit willen trekken!’” vervolgde hij. “En die passie die ik daarin ervaarde, sloeg direct op me over!”

Janny lachte. “Klinkt goed! Laat het de gemoederen maar verhitten. Als de passie boven komt, breekt dat de wegen open naar oplossingen!”

Marcel keek haar verwonderd aan. “Hoe kom je aan die wijsheid?”

Janny keek hem even grijnzend aan, maar zei niets, ging gewoon door met naaien.

“Hm, rechtstreeks vanuit je ziel zeker? Het klonk anders dan zoals je gewoonlijk praat.”

Janny beloonde hem met een knipoog.

.

Martin belde Marcel terug. “Ik heb Huib gesproken. In eerste instantie had hij geen idee over wat we zouden kunnen doen, behalve gewoon verder werken en leven. Toen ineens vertelde hij dat er laatst een echtpaar in het pension gelogeerd had, een echtpaar dat bijzonder krachtig vanuit hun ziel gesproken en gehandeld had. Het schijnt dat ze naar allerlei plekken gegaan zijn, die op een bepaalde manier hun oorsprong hebben op Bloemenhof, of op z’n minst daar relatie mee hebben. Naar het ontdekkingscentrum bij hen in het dorp, een soort school waar kinderen gestimuleerd worden om vanuit hun binnenste te leven en zelf dingen te ontdekken. Naar een drukkerij die er bewust voor gekozen heeft om werk van mensen die vanuit hun ziel leven te drukken. En naar De Schuilplaats, je weet wel, waar misbruikte vrouwen tijdelijk kunnen wonen, waar Janny en haar vriendin die gordijnen voor hebben genaaid. Ze hebben verschillende mensen van hun digitale galerie ontmoet en hun eigen schilder- en tekenwerk is er ook aan toegevoegd. Het schijnt dat die site de bezoekers nu ongeveer omverblaast, zo krachtig is het geworden. En onderweg naar hun huis in Noord-Holland zijn ze langs die mensen van het interview, die rechter en zijn collega’s, gegaan. Ja, ik denk dat dat het zo ongeveer wel was. Waar het om ging, was dat hij vertelde dat vooral die vrouw zo sterk indrukken van binnenuit kreeg, dat ze die rechtstreeks kon uitspreken naar de persoon tegenover haar, en met zoveel kracht, dat er allerlei dingen waar mensen onder gebukt gingen van hen afbraken. Van verschillende van die mensen had hij gehoord of zelf gemerkt dat hun innerlijke genezing daardoor versneld was, dat ze zelf krachtiger geworden waren. Het is nog maar kortgeleden gebeurd, eind september waren ze hier. Neem nou Marianne en Ellen… Ellens echtgenoot had net twee weken daarvoor zijn soulmate ontmoet, ze zijn in een paar dagen tijd door hun echtscheiding heen gegaan. Marianne was nog vrijgezel, Ellen was weer vrijgezel sinds twee weken. En toen hebben zij allebei hun soulmate ontmoet, Marianne die journalist en Ellen die cameraman, die twee mannen van dat interview. Het is niet te bevatten, zulke dingen gaan normaal gesproken niet zo snel, het gaat door stroop heen, door bagger heen, dat weten we allebei, ja toch, dat is heel herkenbaar. Maar doordat dat echtpaar zoveel afgebroken heeft aan oude shit, was er zo’n extreme versnelling. Kun je je dat voorstellen?”

“Nee, dat kan ik me niet voorstellen, maar ik voel wel dat het klopt, en dat geeft me hoop! Heb jij een voorstel, of had Huib een voorstel?”

“Als je mijn verhaal zo hoort, Marcel, wat zou jij dan het eerste willen?”

“Sowieso met z’n vieren naar Noord-Holland, naar dat echtpaar toe. Maar eerst… ja eerst ook nog een gesprek met die journalist en die cameraman, en ja, ook met de anderen erbij, Johan, Marianne en Ellen.”

Marcel hoorde Martin lachen aan de andere kant. “Precies mijn idee! Zal ik Marianne bellen om te vragen of zoiets geregeld kan worden?”

“Heel graag!”

“Doe ik! Je hoort van me!”

Marcel glunderde toen hij het gesprek beëindigde en zijn mobiel op tafel legde. Janny stopte met naaien en keek hem aan: “Vertel!”

.

Marianne was blij verrast toen ze Martin aan de telefoon kreeg. O ja, ze wist nog heel goed wie hij was, en wie Elly, en Marcel en Janny waren. Na de rechtszaken van Lisa waren ze naar het huis van Marcel en Janny gegaan, met z’n allen, hadden daar soep en broodjes gegeten.

Ze was ook enthousiast over de reden van Martins telefoontje. “Gaaf dat dat interview dit losgemaakt heeft, dat dat jullie verlangen versterkt heeft. En dat idee om een keer bij elkaar te komen, spreekt me wel aan. Gek genoeg voelt dat niet als werk, maar meer als een vriendencontact. Weet je wat, ik vraag even rond bij de anderen wanneer zij kunnen. Als jij nou even bij Marcel vraagt welke dagen Janny en hij zouden kunnen en mij jullie dagen mailt… dan prik ik een dag waarop we allemaal kunnen en mail ik dat door de hele groep heen met het verzoek om het nog even allemaal te bevestigen. Ik vermoed dat als het door kan gaan, we dat het beste bij Johan thuis kunnen doen. Dan kan Marieke, zijn vrouw, er ook bij zijn.”

“O ja, Marieke, zij deed de beveiliging he?”

“Ja, net wat je zegt, dat dééd ze, maar nu niet meer. Ze is door een stuk proces heen gegaan waardoor ze erachter is gekomen waarom ze ooit zo zeker was dat ze de beveiliging in moest. Dat was dus pure verwonding. Ze is gestopt met haar werk, houdt zich nu bezig met creatieve dingen met papier, ogenschijnlijk simplistisch, maar in werkelijkheid prachtig en krachtig, en met het moederschap. Ze hebben net een dochtertje gekregen, Vlinder.”

“Mooi om te horen, Marianne! Echt heel mooi, fijn voor haar dat ze gevonden heeft wat bij haar past! En dan een dochtertje met zo’n vrije, blije naam… Het zal voor hen inderdaad het makkelijkst zijn om bij hen thuis samen te komen. Tenminste, dat denk ik… maar misschien zien zij dat heel anders. Dat horen we dan nog wel!”

Marianne lachte: “We zien wel, maar ik ga er vandaag nog werk van maken en zodra ik meer weet, zien jullie allemaal een uitnodiging verschijnen!”

“Alvast bedankt! En ik zorg dat je van ons wat data krijgt… tot later!”

.

Nadat de uitnodiging naar iedereen verstuurd was, belde Eric naar Jeroen: “Heb jij het druk?”

“Niet speciaal, ik zit wel wat dingen door te spitten, mijn zoektocht naar waarheid, je kent dat wel… maar daar kan ik best even tussenuit breken. Vertel maar!”

“Over die uitnodiging bij Johan en Marieke. Zullen wij samen zorgen voor de boodschappen? Ik weet hoe druk Johan in zijn werk is, en ik vind eigenlijk dat hij niet onnodig bij Marieke weggehaald moet worden. Ellen heeft Marieke veel geholpen, gewoon praktisch en met gezelschap, maar is nu aan het verhuizen. Ze is wel stand-by voor Marieke, maar komt er dus niet meer dagelijks.”

Jeroen onderbrak zijn verhaal: “Helemaal duidelijk, gast! Zal ik Johan en Marieke even bellen om te vragen wat we doen kunnen?”

“Spit jij nog maar even door, ik bel hen wel even.”

“Ook goed, tot later!”

.

Die zaterdagochtend hadden Eric en Jeroen alles geregeld, de boodschappen bij Marieke in de keuken afgeleverd. Jeroen en Marianne kookten thuis samen een macaronischotel en nasi, die ze in twee soeppannen de volgende dag mee zouden nemen.

.

Martin en Elly vertrokken zondagochtend al goed op tijd, zodat ze nog een poosje bij Marcel en Janny konden bivakkeren.

De mannen haalden herinneringen op en bespraken de problemen waarop ze in hun werk tegenaan liepen.

Janny zette de computer aan, zodat Elly haar schilderijen via de website van de galerie aan haar kon laten zien. Janny genoot van de vrije manier van schilderen die Elly ontwikkeld had. Haar combinatie van realiteit en fantasie, natuur die ze op een soort surrealistische manier weergaf. Nou ja, surrealistisch, dat was ook maar een term, een verzamelnaam… Janny zag en voelde haarfijn dat Elly gewoon gedaan had wat er vanuit haar ziel opgeborreld was, en dat was ten diepste niet onder te brengen in een kunststroming.

Ze stelde Elly vragen over haar werk, hoe ze het in de praktijk deed, of ze er ruimte thuis voor had, en hoe ze haar tijd indeelde. Ze herkende veel in Elly’s antwoorden en vertelde haar, dat het bij haar eigenlijk niet veel anders was.

“Ik werk ook graag in de woonkamer, gewoon gezellig, vooral als Marcel thuis is. En ik werk ook nog twee dagen in een winkel, net als jij, alleen is het voor mij dan in een kledingwinkel. Mijn vriendin Hannie werkt daar ook twee dagen en naait net als ik. We lijken in ons werk wel een tweeling,” lachte Janny. “Hannie en Janny, het naaiende duo! En hoe werkt dat met die website? Ik zie er prijzen bij staan… maar hoe kunnen mensen dan bij je kopen?”

Elly wees haar op de nummers die bij elk kunstwerk stonden. “Dat heeft de webbeheerder bij elke kunstenaar zo gedaan. Stel nou dat ik dit werk, nummer 36 zou willen kopen… Ik ga naar ‘Contact’, klik op ‘Bestelling / opdracht’, en zie daar, daar krijg ik de mogelijkheid om een kunstenaar te kiezen… ik klik mijn naam aan… en krijg hieronder de mogelijkheid om het nummer erin te zetten. Leuk he, de website geeft meteen de naam van het kunstwerk en de prijs erbij. Vervolgens verstuur ik dit, maar dat doe ik nu natuurlijk even niet, want dit was maar een voorbeeld. Ilse, de webbeheerder, krijgt dan de bestelling binnen, en verstuurt een factuur naar zowel de koper als de verkoper, naar de koper zodat die kan betalen, en naar de verkoper zodat die weet wie er iets koopt, en wat die persoon koopt. Ilse checkt tegenwoordig een paar keer per dag of de factuur betaald is, hahaha elke keer als ze koffie drinkt, en dat doet ze heel regelmatig! En zodra het betaald is, laat ze dat de verkoper weten. Daarna geeft ze de klant het emailadres van de verkoper, zodat klant en verkoper onderling de verdere afhandeling kunnen regelen. Wij hebben dan eigenlijk alleen maar te maken met het opsturen of ophalen van het product. Handig he?”

“Ja, dat is echt goed geregeld! Wat voor soort kunst is er nog meer op die site? Alleen schilderijen?”

Elly lachte: “Oh nee, je kunt er de meest uiteenlopende creaties vinden!”

Ze klikte ‘Onze kunstenaars’ aan en liet haar de lijst van namen en hun soorten creaties zien. Janny koos verschillende kunstenaars om even rond te kijken. Vooral met de poppenkleding van Bianca had ze een klik. Ze voelde de overeenkomsten met haar eigen werk. Kleding die tegen alle gebruikelijke modellen in ging.

“Ja, dit raakt me enorm! Jouw schilderijen ook hoor, vind ik echt prachtig, en dat glaswerk, opgebouwd uit scherven, geniaal! Maar kleding is natuurlijk helemaal mijn ding, al maakt zij heel wat kleinere kleding dan ik. Maar ik herken dat speciale, die modellen die geen modellen zijn, die gewoonweg ontstaan terwijl je bezig bent. Die paarse, met die net iets lichtere gehaakte omslagdoek, hoe geweldig is dat?! Het is haar laatste werk, en het is al verkocht… nou ja, pech voor mij, ik hou het wel bij mijn eigen maatje,” lachte Janny. “Vind je het leuk om mijn naaiwerk te zien?”

“O ja, graag!” reageerde Elly, die stilaan een vermoeden kreeg, dat Janny’s zelfgemaakte kleding ook wel eens zielskunst zouden kunnen zijn.

Janny nam Elly mee naar boven, naar een kamer waar Marcel een paar rekken gemaakt had, waaraan ze haar creaties had opgehangen.

“Ongelofelijk, heb je dit allemaal al genaaid?” riep Elly verbaasd uit. “Wat een mooie combinaties van stoffen en wat een leuke decoraties… zoiets zie je nooit in een kledingwinkel! Of is dat in jullie winkel anders?”

“Nee, helaas niet… En dat heeft mij eigenlijk gestimuleerd om hier meer mee bezig te zijn.”

“Klopt het dat dit allemaal jouw eigen maat is?” vroeg Elly.

“Ja, dat klopt, maat 46, ik voel me niet erg dik, maar ben ook bepaald niet de slankste. Het enige waar ik tegenaan loop, nou ja, een beetje, is dat gevoel dat ik al zoveel gemaakt heb, dat ik het niet eens allemaal kan dragen. Nou vind ik het ook nog wel een beetje lastig hoor, om in deze kleding over straat te gaan. Het is best wel erg opvallend. En op de dagen dat ik in de winkel werk, kies ik heel bewust kleding die niet al te erg opvalt. Anders is het zo’n contrast met wat er in de winkel hangt. Maar ondanks dat ik daar rekening mee houd, komen mensen soms wel naar mijn kleding vragen. Dan willen ze weten of ik dat ook in die winkel gekocht heb. En als ik dan zeg dat ik zelf naai… hahaha, dan krijg ik soms echt van die antwoorden… in de trant van ‘Als je zulke mooie dingen kunt naaien, waarom werk je dan nog hier? Begin zelf een winkel joh!’ Niet leuk voor mijn cheffin, maar voor mezelf wel een mooi compliment! Niet dat ik dat nog nodig heb, er is genoeg in me genezen waardoor ik blij ben met wie ik ben. Maar evenzo goed is zo’n compliment altijd leuk!”

“Dat is toch ook zo! Ik vind het ook leuk als jij van mijn schilderijen geniet. Maar ik heb het ook niet meer nodig om mezelf goed te voelen of zo. Gelukkig niet, ik voel me er een stuk vrijer door! Maar dat idee van die klant, om zelf een winkel te beginnen… in zekere zin ben ik het daar helemaal mee eens. Dit wat jij maakt he, dat is functioneel, zoals kleding standaard functioneel is, maar het is tegelijk kunst, een creatieve uiting van jouw ziel! Is het werk van Hannie net zo? Borrelt het bij haar net zo op als bij jou?”

“Jaja, we zijn daarin echt een tweeling!” lachte Janny. “Kunst, een creatieve uiting van de ziel… de naam van die website was toch ook zoiets?”

Elly glimlachte: “Precies! En dat is dus de richting die ik in denk. Wat jullie naaien is zielswerk, een uiting van jullie ziel. En daarbij… welke maat heeft Hannie?”

“Hannie zit op maat 50 en heeft net als ik geen zorg meer om die maat. Sinds wij de gordijnen van De Schuilplaats gingen naaien, zijn we allebei zo door een proces heen gegaan, hebben we los van elkaar maar ook samen zoveel ellende van onze verwondingen ervaren, dat we eigenlijk in een behoorlijk tempo onszelf steeds beter konden accepteren, en uiteindelijk zelfs blij met onszelf konden zijn. Zodoende maken we van alles en nog wat voor de maten 46 en 50.”

“Geweldig! Voor vrouwen die zo vaak worstelen met hun omvang en geen kleding kunnen vinden die ze echt mooi vinden. Zou het niet prachtig zijn als ze dat bij jullie kunnen vinden, via de website? Ik bedoel, als je er nou niet alleen de maten bij schrijft, maar ook de omvang op de verschillende hoogtes van jullie lichaam… dan kunnen vrouwen nagaan of zij het zouden kunnen dragen, of zij het passen. En als ze jullie hun eigen maten zouden opgeven… zou je het dan zien zitten om iets passends voor hen te maken?” vroeg Elly. Ze voelde dat haar gedachten, haar indrukken als in een fontein omhoog gestuwd werden.

Janny knikte: “Ik begrijp wat je bedoelt. Ik zou mijn eigen maten erbij kunnen zetten ja. En ik zou een schets erbij kunnen zetten, zodat mensen weten wat ze moeten meten. Maar denk je dat het er echt goed genoeg voor is? Ik bedoel, een galerie… dat is KUNST!” riep ze uit.

Elly schoot in de lach. “En kunst is, als het echte kunst is, een uiting van je ziel. En dat is dit! Het is absoluut geschikt, alleen iets bewerkelijker vanwege die maten. Mag ik er een paar op de foto zetten en naar Ilse doorsturen, om te vragen of zij er net zo over denkt als ik?”

Janny zuchtte diep, deze onverwachte wending vroeg wel wat van haar inlevingsvermogen! “Ja joh, doe maar, dan zien we wel…”

Elly hing jurken, rokken, blouses even iets anders, zodat ze er een mooie foto van kon maken en stuurde ze in één mail naar Ilse. Ze schreef er haar ideeën bij, over de maten, zoals ze net met Janny besproken had.

Het duurde maar twee minuten voor er een reactie van Ilse kwam: een dringend verzoek om foto’s van alle kleding te sturen, met de gegevens erbij, maten, prijs, alles! Ilse was overduidelijk laaiend enthousiast!

Elly reageerde nog even dat ze Janny wel op weg zou helpen, en vertelde haar, dat ook haar vriendin eenzelfde soort collectie genaaid had.

Ilse belde haar op, verwoordde haar blijdschap over deze vorm van kunst en vroeg haar of Janny in de buurt was, of ze haar even mocht spreken. Elly gaf haar mobiel door.

“Hey Janny, met Ilse! Ik begreep dat Elly al van alles aan je uitgelegd had. Ik wil je even persoonlijk laten weten dat wat ik op die paar foto’s gezien heb, mij enorm geraakt heeft. Ik heb zelf maat 38, dus ik kan niets met jouw huidige creaties, maar ik zou het super vinden als je in de toekomst iets voor mij wilt naaien! Zou je mij via de contactpagina van de website een mailtje willen sturen, zodat ik je emailadres meteen heb? Zie je het allemaal een beetje zitten Janny?”

“Nou, om eerlijk te zijn overdondert het me behoorlijk! Maar het maakt me ook enorm blij, diep van binnen, en dat zegt me genoeg, daardoor weet ik dat het goed is! Elly had je al verteld dat mijn vriendin hetzelfde doet he?”

“Klopt, als je haar nou hetzelfde vraagt, om mij een mailtje via de site te sturen. Overleg maar met elkaar wat je het handigste vindt. Bij de meeste kunstwerken is het eenvoudig, naam en prijs erbij, ik zet er een volgnummer bij, klaar. Maar bij jullie moet er iets meer uitleg bij over de maten van jullie aangeboden werk, en over de mogelijkheid waarbij klanten hun eigen maten doorgeven. Zijn er niet van die schetsjes van een poppetje, waarbij aangegeven staat waar je precies moet meten? Lengte, omvang op verschillende hoogtes, dat soort dingen?”

“Ja, die zijn er, ik zal alles opzoeken en meesturen. Vandaag gaat dat niet meer lukken, want we gaan zo weg, maar de komende week moet ik dat wel voor elkaar krijgen.”
“Helemaal prima joh, jaag jezelf niet op! En doe het samen met je vriendin, twee weten meer dan één. En als je nog vragen hebt, kun je me altijd via de mail of via mijn telefoonnummer bereiken. Vraag het nummer maar aan Elly.”

“Ja, even één vraag, over de foto’s. Denk je dat het voldoende is als ik per kledingstuk alleen foto’s van de voorkant en de achterkant maak? Gewoon aan een kledinghanger?”

“Voorlopig is dat prima! Maar mocht jullie het ook leuk vinden om elkaar te fotograferen als je de kledingstukken aan hebt… dat is natuurlijk helemaal super.”

“Ja, daar zat ik ook al aan te denken. Ik zal het met Hannie, mijn vriendin, overleggen.”

“Hannie? Wat leuk, Janny en Hannie, de naaisters!” lachte Ilse. “Ik ben blij met jullie, nu al! Bezorg me maar een heleboel werk met jullie foto’s! Hoeveel kledingstukken heb je inmiddels?”

Janny grinnikte: “Volgens mij staat Elly ze net te tellen! Hoeveel zijn het er? Oh echt? Meer dan vijftig!”

“Nee, dat meen je niet! Prachtig! Ik ben heel benieuwd naar de rest!” reageerde Ilse.

“Komende week, dan ga ik het voor je regelen!”

“Super leuk, tot later!” sloot Ilse het gesprek af.

“Wow… overweldigend!” zuchtte Janny, “overweldigend goed!”

Elly lachte: “Je straalt Janny, dat zegt me genoeg!”

.

Tijdens de lunch vertelden Janny en Elly over de nieuwe ontwikkelingen. Martin en Marcel reageerden allebei enthousiast, verheugd, ze waren allebei oprecht blij voor Janny.

“Vandaag schuif ik het even naar de achtergrond hoor, maar morgen ga ik er een begin mee maken, eerst Hannie maar eens op de hoogte brengen!”

.

Ze reden achter elkaar aan naar het adres van Johan en Marieke. Wat een blijdschap was er ook daar, om het weerzien, om het kennismaken met Jeroen en Eric, en om het verlangen om de strijd tegen de verwonding bij de medewerkers van de politie aan te gaan!

Jeroen en Eric vulden elkaar aan, terwijl ze vertelden over hun achtergronden, hun keuze om zelfstandig verder te gaan en hoe ze elkaar gevonden hadden. Ze vertelden hoe ze hun werk nu deden en wat hun doel, hun visie was. Het ging hen vooral om een zoektocht naar wat er werkelijk waar was, ontdekken waar dingen mis gegaan waren, waar dingen zelfs misdadig mis gegaan waren. Ze legden uit dat ze heel goed beseften dat ze niet alles zelf konden oplossen, maar dat ze blij waren met hun contacten met Johan en Marieke, en hun relaties met Marianne en Ellen, waardoor ze in staat zouden zijn om de juiste rechters, advocaten en andere mensen te benaderen.

Martin en Marcel vertelden concreet tegen welke dingen ze aanliepen, en wat hun verlangen was. Martin vertelde dat hij van Huib de tip had gekregen om een echtpaar in Noord-Holland te benaderen.

“O ja,” reageerde Ellen, “dat moet je zeker doen, vraag of je daar langs mag gaan, maakt er desnoods een weekend van in een pension daar, een korte vakantie of wat ook maar. Ik verzeker je dat die mensen je zo snel door stukken van je proces heen zullen kunnen helpen, dat je er veel krachtiger van zult worden, ook doordat je je innerlijke stem veel beter gaat verstaan, veel beter gaat voelen wat je werkelijk voelt. Klinkt lekker cryptisch, maar ik weet waar ik het over heb. Voor mij is het resultaat, dat ik een paar weken nadat mijn ex-man zijn soulmate trof, ook zelf mijn soulmate herkende, in Eric. Geweldig! En ik geloof zeker dat al die persoonlijke herstelpunten ook nieuwe kracht en meer licht in je werk zullen geven. En misschien hebben ze ook nog wel praktische tips voor jullie collega’s, over hoe je hen het beste kunt benaderen… geen idee, maar ik weet zeker dat het de moeite waard is als je die rit naar Noord-Holland gaat maken! Samen he, de dames gaan toch wel mee he?”

“O ja, zeker weten, samen sterk!” reageerde Elly lachend.

.

Behalve wat ze met elkaar deelden, genoten ze ook van hun samenzijn. Het voelde goed, gedeelde verlangens, gedeelde visies. Het waren leuke en diepgaande gesprekken. Ze lieten zich het avondeten goed smaken en bewonderden tussendoor de kleine Vlinder.

Elly vroeg of ze een foto van haar mocht maken, omdat ze een schilderij voor zich zag. “Hoef je niet te kopen hoor, dat wordt een cadeautje!” verzekerde ze Marieke.

“Leuk idee, doe maar,” antwoorde Marieke.

Ze nam Elly en Janny ook mee naar boven, liet hen de vlinders die ze tegen de muur van de kinderkamer geprikt had, zien. “De foto hiervan kun je ook op de galerie zien, maar dit is het dus in het echt!”

.

Halverwege de avond namen ze afscheid van elkaar, zodat Marieke ook weer wat rust kon nemen. Bij hun auto maakten Martin en Marcel nog wat afspraken en omhelsden Janny en Elly elkaar ten afscheid.

“Succes en vooral veel plezier met het maken van al je foto’s! En daarna weer volop verder met naaien,” zei Elly.

“Dat gaat wel goed komen! Ik begin er steeds meer zin in te krijgen, het voelt echt goed, die galerie!”

“Mooi! Fijne week samen!”

Naar hoofdstuk 96. Naar Noord-Holland

Of naar de Inhoudsopgave