Terwijl Margreet zich weer enthousiast op haar wandkleed stortte, gingen Lisa en Sjaak samen op pad naar de Action voor een tweede USB-stick.

Toen ze weer thuis waren, ging Sjaak aan de koffietafel aan het werk, maakte een tekening van wat hij voor zich zag voor de tuin rond het pension, aan de buitenkant van de veranda en voor bloempotten in de loze hoekjes op de veranda. Hij maakte tegelijkertijd een boodschappenlijstje van wat hij erbij nodig had aan planten en tuinaarde.

Het eerste waar hij aan dacht waren de seringen die hij bij de ingangen van de veranda wilde plaatsen, buiten de omheining van de balustrade. Hij zou daar zowel een zomerbloeier als een winterbloeier willen neerzetten, zodat ze vaker van de heerlijke geur en de prachtige kleine bloemetjes konden genieten. Daarnaast zou hij verschillende bloeiende planten, maar ook groenblijvers zonder bloemen, kopen, zodat er voldoende afwisseling zou zijn. Hij hield niet van perkjes met alleen dezelfde bloemen, hij had liever afwisseling. Doordat hij in gedachten een helder idee had van de kleuren die hij wilde, was het niet moeilijk om te bepalen welke planten hij wilde hebben.

Hij legde zijn tekening en zijn boodschappenlijstje bij elkaar in een vak in de kast, zodat hij ermee aan de slag zou kunnen als Huib de balustrade van de veranda vernieuwd had. Dat was het laatste plan van Huib geweest, een heel nieuwe balustrade erop. Huib en Sjaak hadden samen geconcludeerd dat de vloer van de veranda nog prima was. Die had alleen een behandeling nodig om houtrot te voorkomen. Sjaak had aangeboden dat te doen als ze een paar dagen droog weer hadden. De gasten zouden nu toch niet op de veranda gaan zitten, en hij had zelf niet veel tuinwerk in deze periode.

Huib had al een schets gemaakt van hoe hij de planken voor de balustrade wilde zagen. Het zag er eenvoudig uit. Elke plank zou op verschillende hoogten een kleine bolling met daarboven een ruitvorm krijgen. Het leken net vaasjes, en doordat ze op verschillende hoogten zouden komen, zou het er leuk speels uit zien. Huib wilde er aan beginnen als hij de hobbykast voor Margreet klaar had.

.

Lisa was ondertussen bezig met de beide USB-sticks, waarop ze alle gegevens zette die de rechter en Ellen nodig zouden hebben. Ze maakte kartonnen labeltjes, waarop ze “rechtszaak Lisa Martens” had geschreven. Ze had er gaatjes in geprikt, er een dikke draad door gehaald en ze aan de sticks vast geknoopt. Ze legde ze in een la om ze apart te houden, zodat ze ze aan Ellen mee kon geven bij de aangifte.

Daarna pakte ze haar viool en begon een melodie die in haar gedachten steeds terug kwam, te spelen. Na een paar keer had ze hem goed in de vingers. Ze speelde hem keer op keer. Uit ervaring wist ze, dat ze dat stukje melodie dan als basis en als een soort terugkerend refrein kon gebruiken. Daarna begon ze te fantaseren, liet ze haar viool zingen zoals ze de melodie in zichzelf voelde opkomen.

Sjaak luisterde, hoorde hoe dat ene stukje dat ze steeds herhaald had, veranderde, uitgroeide tot iets heel nieuws en dan weer terug kwam. Het werd telkens een nieuwe melodie die gebaseerd was op het basisstukje.

Sjaak dacht na, voelde hoe hij de bastonen er onder zou kunnen zetten, misschien zelfs de akkoorden. Hij ging stilletjes achter de piano zitten, en op het moment dat hij aanvoelde dat het refrein terug kwam, sloeg hij zacht de eerste bastoon aan. Zijn muzikale geheugen had hem niet in de steek gelaten. Hij had in gedachten gehoord welke toon het moest zijn, en het deed hem plezier dat hij precies de juiste had aangeslagen. In zijn ooghoek zag hij dat Lisa zich omdraaide. Hij keek haar aan en zag hoe verrast ze keek en dat ze knikte om hem aan te moedigen. Ondertussen speelde ze door, fantaseerde er op los.

Sjaak merkte, dat hij ook in staat was om de bastonen onder de nieuwe gedeeltes te zetten. Langzamerhand werd hij vrijer en begon hij met zijn rechterhand voorzichtig mee te spelen. De muziek werd voller en vrolijker, danste door de kamer. Ze speelden zeker een kwartier samen verder, voordat Lisa naar een slot toewerkte.

“Wat was dit gaaf! Wat geweldig dat we dit zo samen kunnen doen, Sjaak!”

Lisa legde haar viool terug op het kleedje en pakte haar cello. “Zullen we het eens andersom proberen? Dan begin jij piano te spelen, en probeer ik de bastonen er onder te zeten of een melodie er doorheen te spelen.”

Sjaak glimlachte en knikte, legde zijn handen weer op de toetsen en concentreerde zich op zijn binnenste. Het leek leeg, alsof er geen melodie was. Dat leverde een kleine strijd in hem op, omdat Lisa op hem wachtte. Hij besefte dat dit een verwondingspuntje was, dat er blijkbaar nog iets in hem was, dat afhankelijk was van wat anderen van hem verwachtten of leken te verwachtten.

Lisa zag dat er iets in hem gebeurde. Ze legde haar hoofd tegen haar cello en besloot rustig af te wachten, beseffend dat hij er doorheen moest. Tegelijkertijd verbaasde haar dat, dat ze het besefte, dat het geen vermoeden was, maar een zekerheid.

Ze keek op toen Sjaak begon te spelen, een stille, rustige melodie in mineur. Ze vermoedde dat hij in E-mineur speelde en keek even langs zijn arm om te kijken welke bastonen hij gebruikte. Haar innerlijke muzikale gehoor, waarmee ze altijd toonhoogtes had kunnen pakken, werkte nog prima, de toonsoort klopte. Heel zacht begon ze mee te spelen, eerst heel basaal, alleen ondertonen, terwijl ze luisterde naar de melodie en probeerde in te schatten wat hij in gedachten had, hoe het zou gaan verlopen. Ze ontdekte dat Sjaak ook een herhalend stukje gebruikte, een refrein dat steeds terug keerde. Ze gebruikte dat terugkerende stukje om zelf wat in haar spel uit te breiden. Langzamerhand ontdekte ze hoe ze dat kon volhouden, ook in de gedeeltes waarvan ze geen idee had hoe hij zou gaan spelen.

Het werd ingewikkelder toen Sjaak een nieuw gedeelte, een nieuwe variatie op het basisthema, inzette. Hij speelde met een behoorlijk sneller tempo, wat het in eerste instantie voor Lisa moeilijker maakte om hem te volgen, om mee te blijven spelen. Maar na een paar seconden voelde ze al hoe deze variatie ongeveer in elkaar zat, en speelde ze er in alle vrijheid doorheen.

Sjaak eindigde uiteindelijk met een paar stevige slotakkoorden. Lisa voelde waar hij naar toe speelde, hoe hij het einde naderde en ging daar met een paar dansende tonen in mee. Nadat hij het laatste akkoord had aangeslagen, speelde zij nog twee tonen, een lage en een hoge, twee strakke streken met een vol volume.

Sjaak draaide zich naar haar om: “Geniaal Lisa, een geniaal slot! En wat was het magnifiek om zo samen te kunnen spelen. Weet je wat ik me nu herinner? Ik heb hier jaren geleden een droom over gehad, dat ik met een strijker samen speelde. Het was een droom die regelmatig terug keerde, en ik merkte dat het mijn verlangen was om zo samen te spelen. Maar ik had dat verlangen en die droom diep weggestopt, ik denk omdat ik mezelf daar niet toe in staat voelde. Zoiets zou niet voor mij weggelegd zijn, toch? En met wie zou ik samen moeten spelen? En moet je nou zien, we doen het gewoon!”

Terwijl hij sprak, was hij opgestaan. Hij liep naar Lisa toe, legde zijn handen op haar hoofd, verstopte zijn vingers in haar haren. Met de cello tussen hen in kuste hij haar voorhoofd, haar wangen en haar lippen.

Lisa beantwoordde zijn strelende kussen, genoot van dit intieme moment. “Wij samen,” fluisterde ze er tussendoor, “wij samen, in alles.”

Naar hoofdstuk 182. Net als 2Cellos

Of naar de Inhoudsopgave