Huib liep van zijn werkschuur naar huis. Hij liep rechtstreeks naar Gloria, die in de box naar haar grappige knuffel lag te graaien. Telkens als hij haar ontsnapte probeerde ze hem te vinden en te pakken. Dit keer kon ze er niet bij…

“Wat zie ik nou, Gloria? Is Fanty er weer vandoor?”

Huib pakte haar handjes en liet ze over zijn wangen strelen. Gloria schaterde en was haar knuffeldier al vergeten. Met zijn neus tikte Huib tegen haar neusje, hij kuste haar op haar wangetjes en maakte er een knuffelige stoeipartij van. Daarna pakte hij het knuffeldier dat hij Fanty genoemd had omdat het geen bestaand dier voorstelde maar meer een fantasiebeest was. Hij liet hem vanaf haar voeten, over haar benen naar haar buik kleine sprongetjes maken. Gloria trappelde van de pret. Ze graaide met haar handjes, en toen ze hem eenmaal te pakken had, trok ze hem tegen zich aan.

Huib lachte naar haar, streelde haar nog een keer over haar ene wang en liep toen verder naar Margreet. Hij ging schuin achter haar staan om met haar mee te kijken naar het priegelwerk waarmee ze bezig was.

“Ik zal je nu even niet te veel afleiden, ik ga achter de pc aan het werk om een pagina voor Daniëlle toe te voegen.” Hij gaf Margreet een paar kusjes in haar nek, wat hem een zacht grinnikend geluid opleverde.

“Succes,” kreunde Margreet zachtjes, “ik worstel hier nog even mee verder. Ach verdorie, begint Gloria net nu te huilen.”

Gefrustreerd prikte ze de naald in de stof en stond op. Huib ving haar op in zijn armen. “Wat gebeurt er, meisje, even te veel spanning?” fluisterde hij.

“Ja, hoe heerlijk ik dit werk ook vind, soms zijn er van die momentjes dat ik het bijna niet voor elkaar krijg. Zoals nu, en Gloria’s huilen is dan net even de druppel die de emmer doet overlopen.”

“Te veel spanning, daar slaan de stoppen van door, zo werkt dat, maar ik vind het wel vervelend voor je. En nu? Hoe verder?”

“Nou, nogal simpel, ik moet naar Gloria toe. Ik denk dat ze naar bed moet, of een vieze luier heeft,” antwoordde Margreet geïrriteerd.

Huib grijnsde in haar haren. “Mag ze ook even huilen, eventjes maar? Is dat slecht voor haar?”

Margreet keek hem verbaasd aan: “Moet ik er dan niet voor haar zijn? Ik kan haar toch niet zomaar laten huilen?”

“Nee, geen uren, zelfs liever geen half uur, maar even een paar minuutjes… en dan nog wat, die kleine lieverd heeft ook nog een vader, misschien wil die wel even de zorg op zich nemen. Wat denk je?”

Margreet knikte. “Ja, dat zou ook kunnen, maar ik denk dat ik haar nu liever even zelf pak. Ik voel me schuldig…”

“Omdat je niet meteen voor haar rent en vliegt? Voel je je een slechte moeder?”

“Een beetje wel, het voelt gewoon niet goed.”

“Lieverd, jij hoeft jezelf niet op te jagen, zelf niet voor onze dochter, en zelfs niet voor mij! Ga maar weer zitten, ik kijk wel even bij Gloria, ga jij maar even door die emo-hobbel heen.”

“Verdorie, alweer…”

“O ja, en ik verzeker je dat er nog veel meer komen, bij jou, en bij mij ook. Ga maar lekker zitten, ik ga even bij die jongedame daar kijken. Ze is alweer stil… even zien wat er loos was.”

Huib sloop stilletjes naar de box, zag dat Gloria in slaap gevallen was. Hij dekte haar toe en legde de dubbelgevouwen theedoek weer onder haar hoofdje. Zo, de prinses lag er heerlijk bij! Hij ging terug naar Margreet. “Ze heeft zichzelf even in slaap gehuild, dat was wat er aan de hand was.”

Huib ging op een hoek van de tafel zitten.

Margreet keek hem beschaamd aan: “Wat zat ik me aan te stellen, he…”

“Nou, enorm! Welnee joh, gewoon een rottig pijnpuntje. Gaat het nu beter?”

“Een beetje, ik voel me naar jou alleen een beetje… och, ik weet me niet zo goed een houding te geven, ik schaam me gewoon.”

Huib pakte haar gezicht met beide handen vast en kuste haar. Hij keek haar diep in haar ogen, terwijl Margreet haar best deed om hem aan te blijven kijken.

“Wat een worstelingen elke keer he. Gelukkig worden we er steeds sterker door! Zal ik je eens een nieuwtje vertellen? Ik had het je gisteren al willen vertellen, maar dat was ik vergeten. Maureen wil kunstwerken van kaarsvet maken, dat deed ze vroeger ook, als kind. Ze durfde dat niet in huis te doen, bang dat ze de boel in de fik zou laten vliegen. Het huis is haar gewoon te kostbaar, denk ik. Maar waar kan ze dan wel aan de slag gaan?”

“In een hoekje van jouw werkschuur?”

“Precies! Ik heb er een hoek vrijgemaakt, de campingtafel en een klapstoel neergezet en gisteren zijn de dames samen naar de kringloopwinkel gegaan voor kaarsen. Vandaag is Maureen er mee aan de slag gegaan. Het is een werkje dat je rustig moet doen. Als ze te snel zou werken, krijgt ze er roetdeeltjes tussendoor, en dan moet ze die er weer af schrapen. Het begint al een beetje vorm te krijgen, ze wilde een bruidsjurk maken. Ze heeft nu zo’n beetje de kern van de rok, de versiering daarvan komt later, zei ze.”

“Geweldig! Ik zag je al met hen naar de schuur lopen, vandaar dat ik raadde dat ze een plekje in jouw schuur kreeg.”

“Aha, slimme vrouw! Ik vind het zo mooi he, nu weten al drie vrouwen welke richting ze op willen. Och, dat had ik je ook nog niet eens verteld. Ilse wil dolgraag beheerder van onze website worden en voor de correspondentie en administratie gaan zorgen. Ik ga zo even de foto's van Daniëlle op de site zetten en haar een berichtje sturen om te vragen of ze het zo goed vindt, en te melden dat we een websitebeheerder hebben die ook voor de rest wil zorgen. Ik vermoed dat ze haar winkel binnenkort minder uren open zal hebben en uiteindelijk zal sluiten. Dan kan ze heerlijk de hele dag creatief bezig zijn!”

“Net als ik, ik vind het heerlijk om er veel uren mee bezig te zijn!”

“Precies, net als ik met hout. Ik ben blij dat het zo kan! Ik ga even achter de pc aan het werk!”

Het leek hem niet moeilijk. Hij maakte een nieuwe pagina op de website aan, gaf hem voorlopig de naam ‘Daniëlles Edelstenen Kunst’. Ze kon die naam nog met gemak veranderen als ze dat wilde. Misschien was het handiger om alle voornamen van de pagina’s te verwijderen en alleen het soort kunst in de naam te verwerken. Hij besloot dat tijdens de vergadering voor te stellen.

Hij keek even op zijn eigen pagina, welke tekst hij bovenaan had gezet en plaatste een soortgelijke tekst op de pagina van Daniëlle. Vervolgens maakte hij per kunstwerk collages en plaatste die op de site met de maten en de prijs die ze erbij had gegeven.

Zo bouwde hij haar pagina rustig aan op. Tussendoor stuurde hij haar een berichtje, met de mededeling dat hij een begin had gemaakt met haar pagina. Het duurde een poosje voordat hij bericht terugkreeg: ‘was met klant bezig, nu gekeken, ziet er mooi uit, eenvoudig, maar echt mooi!’

Huib stuurde bericht terug: ‘dank je! Binnenkort avond vergadering met de kunstenaars en… websitebeheerder! Overleg over hoe verder, ze gaat ook correspondentie en administratie doen. Welke avond kun jij komende week?’

‘Geweldig!!!! ik kan alle avonden, laat maar weten wanneer, hoe laat en waar’

‘Doe ik, je hoort nog van me. Ik ga weer verder met jouw foto’s.’

‘Succes’

Huib glimlachte, handig contact zo, kort maar krachtig!

Toen hij klaar was, stelde hij een berichtje op voor de andere kunstenaars, zoals hij hen voor het gemak noemde. Hij besloot nog geen groepsmail te maken, dat zou eventueel later altijd nog kunnen, als iedereen dat wilde.

In het berichtje legde hij kort uit, dat de groep kunstenaars die van de website gebruik maakte, groeide en dat hij een beheerder voor de website, correspondentie en administratie gevonden had, dat hij daarover en alles wat verder op tafel kwam, wilde overleggen op een avond in de komende week, bij Margreet en hem thuis. Hij vroeg hen op welke avonden ze zouden kunnen komen.

Stuk voor stuk verstuurde hij de berichtjes en tot slot hetzelfde berichtje naar Ilse, met de toevoeging: ‘dit heb ik net naar alle kunstenaars verstuurd, je hoort nog van me welke avond we kiezen’

.

Die avond had hij van iedereen al antwoord gekregen. Het verraste hem, dat iedereen nog zoveel avonden vrij had. Deze mensen waren het liefst bezig met waar ze hun hart in kwijt konden en renden niet zo vaak naar andere afspraken.

Hij koos de dinsdagavond, omdat dat de eerste avond was waarop echt iedereen kon en stuurde naar iedereen een berichtje met een uitnodiging voor die avond, om half 8 bij hen thuis. Kort daarna stroomden de antwoorden binnen, iedereen zou aanwezig zijn!

Naar hoofdstuk 32. De onderwijsinspecteur

Of naar de Inhoudsopgave