In een gezellige kring rond wat tuintafels zaten maar liefst vijftien mensen, de bewoners en de gasten van het pension op landgoed Bloemenhof. Op Fiona na waren ze allemaal bekenden van elkaar. Daardoor, en door die vreemde soort stroomstoot die ze ervaren had van of naar die ene man die Alexander scheen te heten, had ze moeite om zich te ontspannen. Ze zag dat iedereen wel met iemand zat te praten, maar zijzelf wist niet waar ze moest beginnen. Ze was blij dat ze naast Bianca zat, omdat zij voor haar een beetje een bekende was geworden en ze zich best veilig bij haar voelde. Aan de andere kant naast haar stond een lege stoel.

In haar ooghoek zag ze dat Rosalie ineens opsprong en naar haar toe kwam. Ze ging naast Fiona staan en sloeg haar armen om haar nek.

Rosalie fluisterde: “Ik moet bijna huilen.”

Fiona, verrast en verbaasd, legde haar armen om de taille van het meisje en fluisterde terug: “Waarom dan? Ben je verdrietig?”

“Ja, ik zie jou zo alleen, en ik voel jouw verdriet. Niet echt verdriet, het is een beetje alles bij elkaar, verdriet, boosheid en bang zijn. Zoiets, ik weet niet hoe het heet.”
“Een soort frustratie?” vroeg Fiona.

“Ja, zoiets. Ik voel dat er iets is, dat je bang bent, niet goed weet wat je moet doen, en dat je daar ook weer boos en verdrietig van wordt.”

Fiona was er diep door geraakt, het was zo perfect verwoord… Ze verstopte haar gezicht in de haren van Rosalie en fluisterde: “Hoe weet je dat toch allemaal?”

“Ik voel het, en soms denk ik ineens woorden, en soms zeg ik ze meteen, net als toen je daar met Bianca met die stoelen stond, en nu heb ik er eerst over nagedacht, want ik vond het moeilijk om te zeggen.”

Rosalie was even stil, voordat ze met een sterke zekerheid verder sprak: “Ik zeg het nog een keer, je mag je hart open doen, want het is goed. Ik weet niet waar het over gaat, maar dit is wat ik weer hoor.”

“Dank je wel, Rosalie, dank je wel. Ik heb het al opgeschreven in mijn mobiel, want ik wil het niet vergeten. En misschien weet ik waar het over gaat, maar ik weet het nog niet zeker.”

“Geeft niet joh, komt vanzelf wel.” Rosalie gaf haar een kusje op haar wang. “Ik ga weer naar Gloria. Kijk, ze zit naar ons te kijken.”

“Wat zou ze denken? Zou ze zich afvragen wat je tegen mij gezegd hebt?”

Rosalie haalde haar schouders op. “Dat zou maar zo kunnen, ik weet het niet. Oh, ze komt hierheen kruipen! Kom maar, Gloria!”

Rosalie strekte haar armen naar haar uit, maar Gloria ging recht op Fiona af, trok zich aan haar benen op, zodat ze op haar knieën voor haar stond. Fiona, die eigenlijk helemaal geen ervaring met kleine kinderen had, wist niet anders te doen dan haar onder haar oksels te pakken en haar op schoot te nemen.

“Wat wil jij vertellen, Gloria?”

Gloria keek haar even aan, en knuffelde zich tegen haar aan, zacht met haar hoofd onder Fiona’s kin duwend.

Dit simpele gebaar ontroerde Fiona. Ze streelde haar haren en verstopte haar neus erin. “Wat ben jij een lieverd…”

Onbewust begon Fiona een beetje naar links en rechts heen en weer te wiegen.

“Daar houdt Gloria van, zo een beetje wiegen,” legde Rosalie uit, “Huib heeft een babyschommel voor haar gemaakt, die staat achter hun huis. Dat vindt Gloria zo fijn! Ze houdt niet van heel hoog schommelen, maar gewoon zo een beetje, zoals jij nu doet, een beetje heen en weer schommelen.”

“Wat leuk… kun jij zien of ze slaapt?”

“Nee hoor, ze slaapt niet, ze is wakker, ze kijkt naar…”

Doordat Rosalie even aarzelde, keek Fiona de kant op waarheen Rosalie keek, en keek midden in de ogen van Alexander.

“Ze kijkt volgens mij naar Alex,” zei Rosalie. “Ze staart naar hem.”

Terwijl Fiona Alex even aankeek, raakte ze ervan in de war en keek naar Ellen. Ze zag dat Ellen in gesprek was, maar wel steeds heen en weer keek van Alex naar haar.

‘Verdorie,’ dacht Fiona, ‘wat moet ik hier nou toch mee?’

Voordat ze de kans kreeg om een oplossing te bedenken, stond Lisa op. Ze vroeg met een heldere stem het woord en zei: “Lieve mensen, ik wil even zeggen dat ik het fantastisch vind dat we hier bij elkaar kunnen zijn. Het is ruim een jaar geleden dat de meeste van jullie getuige waren van de rechtszaken. Ik denk dat alleen Fiona daar niet bij was, toch?”

“Klopt, ik was er niet bij, ik wist het toen niet, maar ik heb er wel over gelezen in de kranten. Er is best veel over geschreven,” vertelde Fiona.

“Mooi, dan hoef ik dat niet uit te leggen,” lachte Lisa. “In de tijd daarna is er veel gebeurd. Om te beginnen is De Schuilplaats gebouwd en ingericht. Het is een veilige haven voor vrouwen die op welke manier dan ook seksueel misbruikt zijn. Vorig jaar in de laatste maanden zijn Gloria en William geboren, en kwam Bianca in het pension wonen en werken, en zij bracht haar zoontje Julian mee. Waar is dat kereltje? Ah, daar bij Anton. Een eindje verderop is een ontdekkingscentrum opgezet, waar kinderen vanuit hun binnenste zichzelf en wat ze willen leren ontdekken. En tussendoor is er een digitale galerie opgezet, en die groeit als kool, echt geweldig! Dat is in vogelvlucht wat er hier gebeurd is. Voor mij persoonlijk, ik geef nu even het voorbeeld, in de hoop dat jullie ook iets over jullie afgelopen jaar willen vertellen, voor mij persoonlijk is het een jaar geweest van veel emotionele genezing. Ongelofelijk, wat een proces is dat, super heftig soms, soms ook mild, maar in elk geval altijd goed. Ik begin steeds meer het gevoel te krijgen wie ik eigenlijk ben en wat ik wil. En over wat wij het liefste doen, mag jij vertellen Sjaak.”

Sjaak keek haar aan met een ondeugend gezicht: “Wat wij het liefste doen? Hoe wil je dat ik dat vertel, in steno of uitgebreid over elke streling?”

Lisa keek hem even verbijsterd aan. “Streling?... Oh jij! Ik bedoel onze muziek natuurlijk!”

Hij bewoog even zijn wenkbrauwen op en neer: “Oké, is goed, al vind ik dat strelen ook best heel natuurlijk… Goed, Lisa bedoelt dus onze muziek!” Hij wachtte tot het lachen wat bedaard was. “We hebben vorig jaar al voor de rechtszaken ontdekt dat we het heerlijk vinden om samen muziek te maken. Lisa op viool of cello, ikzelf op de piano. Wat we doen is niet anders uit te leggen als: spelen wat er in ons opkomt, wat er van binnenuit stroomt. Vraag me niet hoe het werkt, dat is niet uit te leggen. We zijn begonnen met het opnemen van wat we spelen, en soms is daar zo’n fijn stukje muziek bij, dat nemen we dan apart, en dan plaatsen we er foto’s bij, natuurfoto’s van onszelf en van mensen die hier ook wel eens gelogeerd hebben. We maken dus een soort clip. Je kunt ze vinden op de site van de galerie, en ook op YouTube. Verder werk ik nog lekker in de tuin, en heb ik laatst in het ontdekkingscentrum een jonge ontdekker geholpen bij de aanleg van een moestuintje. Dat was gaaf, he Rosalie?”

Rosalie straalde: “Dat was geweldig, Sjaak, je hebt Jan zo blij gemaakt! Elke ochtend rent hij eerst naar zijn moestuin om te kijken of hij al wat groens ziet. De tuinkers komt al een heel klein beetje op, zo leuk! Ik denk dat we die komende week op brood kunnen eten, lekker met kaas!”

“Nu jij toch aan het woord bent, Rosalie, wil jij nog iets over jezelf vertellen, over het laatste jaar?”

“Ik ben verhuisd, ik woon nu hier vlakbij, want hier ben ik thuis, bij Gloria. Ik was erbij toen ze geboren werd, dat was zo mooi! En nu kom ik elke dag bij haar, anders mis ik haar te lang. En ik hoef hier lekker niet naar school, ik heb thuis leren lezen en schrijven en rekenen en ik ga nu bijna elke dag naar het ontdekkingscentrum. En ik schrijf heel graag verhalen, verhalen over dieren. En dat is genoeg, wie wil er nu?”

Alexander stak zijn hand op. “Ik wil wel vertellen. Ik weet nog hoe leuk het was om te helpen bij De Schuilplaats, de vloer leggen, behangen, inrichten, al dat soort dingen. Het was soms best zwaar werk, maar het was gezellig en we keken er naar uit dat er straks vrouwen zouden komen wonen, een rustige en veilige plek. Verder ben ik vooral met mijn werk bezig, ik ben veilingmeester. Dat is hollen en stilstaan, soms heel druk, soms duimen draaien. Dat is het zo’n beetje, verder niet veel bijzonders in het afgelopen jaar.”

“Waarbij je even iets vergeet, namelijk dat we nog steeds getrouwd zijn, lieverd,” vulde Ellen aan. “En daar proberen we wat van te maken, toch?”

Alexander liep rood aan: “Sorry Ellen, dat was echt knullig van me, om jou niet te vermelden… We hebben het goed met elkaar, Ellen en ik, maar het is door onze totaal wisselende werktijden soms best lastig om echt tijd voor elkaar vrij te maken. Nogmaals, we hebben het goed met elkaar, maar het is ook niet altijd makkelijk.”

Hij knikte naar Ellen, alsof hij wilde vragen of zij verder wilde.

“Ik denk dat Alex het aardig goed omschreven heeft zoals het is. Ik zou even niet weten wat ik er aan toe kan voegen. Ikzelf werk als advocate, tegenwoordig alleen nog in samenwerking met Johan, samen voor het recht van misbruikte vrouwen. Ik ben laatst door een heftig stuk proces heen gegaan. Dat had te maken met de vraag waarom ik dat werk eigenlijk deed. Ik kwam er achter dat dat niet met eigen misbruik te maken had, want dat is er niet geweest, maar met het feit dat ik monddood gemaakt ben. Mijn verlangens, mijn wil, mijn mening mochten nooit bestaan. En ergens is daarin een link met die misbruikte vrouwen, grappig, dat zie ik nu ineens. Deze vrouwen zijn door hun misbruikers monddood gemaakt, en als hun advocate mag ik hun mond zijn, wat er in hen leeft verwoorden en hen verdedigen.

Dat proces heeft op het diepste punt maar een uur of zo geduurd, maar ik heb toen zo verschrikkelijk gebruld en gehuild, dat ik een enorme pijn in mijn keel en hartstreek had. Ik heb toen iets bijzonders ontdekt, namelijk dat als ik mijn hand bewust op die pijnlijke plek legde, de pijn minder werd en uiteindelijk zelfs helemaal verdween. Ik heb dat sindsdien ook bij cliënten toegepast. Die vrouwen die bij ons binnenkomen voor een rechtszaak, zijn gespannen, hebben bijna altijd hoofdpijn. Sinds mijn eigen ervaring vraag ik hen ernaar, zij geven toe dat ze hoofdpijn of pijn in hun rug hebben, ik vraag of ik mijn hand erop mag leggen, en als ik dat mag doen, eigenlijk altijd, dan verdwijnt die pijn. En daarnaast ben ik als verdediger volgens Johan alleen maar vuriger geworden. En daar ben ik blij mee!”

Ze keek de kring rond, waarop Simon het woord nam. “Tijdens de rechtszaken woonde ik nog maar net bij Annerieke. Tussen ons is het fantastisch, ik heb de beste vrouw van deze aardbol getroffen, sorry mannen, die eer valt mij nu eenmaal te beurt, ik kan er ook niets aan doen, het is gewoon een feit. Verder werk ik nog steeds in de bouw en geniet ik hier van mijn familie. Annerieke, wil jij verder?”

“Met jou verder? Ik durf geen nee te zeggen nu je mij tot de beste vrouw van de aardbol gekroond hebt!” Ze grijnsde naar hem en gaf hem een kus. “Ik voel me ook echt zo, als de beste vrouw voor Simon. Onze relatie is zo fijn, zo diep, en we gaan soms ook heel diep door stukken proces. Zoals jullie allemaal, denk ik, weten, ben ik eerst getrouwd geweest met Erik, Huibs vader, en ik ben nadat hij verongelukte door een diep proces heen gegaan, maar nu in deze relatie met Simon komen er soms toch nog stukjes boven. Zoiets maf als de vraag of ik wel onbeperkt gelukkig met Simon mag zijn, of dat geen verraad naar Erik is. Dat zijn lastige dingen, maar ze komen meestal in stukjes naar voren, zodat het niet ineens een diepe duikeling is. En het is fijn dat Simon dan achter me staat, me er even doorheen laat gaan en als ik het ergste gehad heb, me troost, me knuffelt, zodat ik weer helemaal ontspan. Voor mijn werk ben ik nog steeds de kokkin, bakster en gastvrouw van het pension, en dat vind ik nog steeds prachtig werk. En die jonkies op ons terrein, dat is toch ook geweldig. We begrepen van Huib dat er nog een heleboel meer gaan komen, een hele kudde toch? Het lijkt me geweldig!”

“Oké, genoeg Annerieke! Zullen wij het stokje maar overnemen, Margreet?”

Fluisterend vroeg hij haar iets, waarop ze knikte.

“Goed, aansluitend op Anneriekes verhaal zijn we blij dat we kunnen vertellen dat we ons aan onze belofte houden en dat ons tweede kindje op komst is! Dat niemand van jullie dat al wist… komt doordat we het zelf nog maar een uurtje weten. Margreet vertelde het me toen Sjaak en ik terugkwamen uit de supermarkt…”

“Jij ook? Hahahaha,” Lisa lag helemaal dubbel van het lachen. Sjaak kwam net thuis, en ik sprong hem om zijn nek om hem in te fluisteren dat we weer een baby krijgen!”

Annerieke sprong overeind en juichte: “Yeahhhhhhhhhhh!”

Lisa ging verder: “Hebben jullie al een indruk of het een jongen of een meisje wordt?”

Margreet knikte: “Weer een meisje, maar totaal anders dan Gloria, meer een stoer type, stoer en ook creatief! En jullie dan?”

“Wij ook een meisje!” lachte Lisa. “Straks twee meiden erbij op landgoed Bloemenhof!”

Huib en Margreet vertelden samen verder, over hun werk, de galerie en over Gloria. Huib vertelde dat hij een drang voelde van binnen om ook meer creatief met hout aan de slag te gaan, puur creatief, zonder het idee van een meubel of een ander praktisch stuk erachter. “Ik weet alleen nog niet hoe, ik zie het nog niet voor me.”
“Komt wel,” beloofde Anton.

“Ik was klaar, ga jij meteen maar verder Anton!” moedige Huib hem aan.

“Oké, ik moest even goed denken, wat er het afgelopen jaar gebeurd is… Om te beginnen een belangrijke verandering in de manier waarop ik de werknemers binnen mijn bedrijf benader. Zoals Rosalie me verteld heeft, ben ik nu een goede vader. Nou hebben Joke en ik geen kinderen, maar ik ervaar dat ik een vader ben geworden voor mijn personeel, de mensen die meestal dagelijks bij mij werken. Dat geef ik vorm in een verandering van de zogenaamde functioneringsgesprekken. Het woord zegt het al, hoe functioneer je? Dat zegt alleen iets over hoe jij je werk doet, maar niets over wie je bent, hoe je in het leven staat, hoe het met je gaat en wat je leuk vindt of moeilijk vindt. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het fijn vind om het zo te doen, en te merken dat de sfeer veranderd is, gemoedelijk geworden is als vanouds, in het begin, toen ik het bedrijf samen met een vriend begon. Dat is mijn werk, en mijn thuis is Joke. Niet dat ik haar daar opeis, liever niet, dat zou niet goed voor haar zijn en dus ook niet goed voor mij, maar zij… ze is mijn alles… ik geef jou het stokje, lieverd!”

Joke glimlachte blozend en deed alsof ze een stokje van hem overnam. “Ik geniet van dagelijks uren schrijven aan mijn boeken. Ik ben nu met de vierde bezig, maar ik heb het nog steeds niet aangedurfd om ze uit te geven. Ik betwijfel of ik ze daar goed genoeg voor vind. En toch geniet ik er nog steeds van, verhalen over allerlei mensen beschrijven. En ik heb een fantastische veilige thuishaven bij Anton, de man die mij meer liefheeft dan ik me kan voorstellen…” Ze keek vol liefde naar Anton, die haar zacht in haar hand kneep en naar haar knipoogde.

Bianca ging even verzitten en nam het woord: “Voor wie het nog niet weet, ik ben Bianca en dat lieve kereltje daar is mijn zoontje Julian. Ik heb in het bedrijf van Anton gewerkt en toen hij de manier van gesprekken voeren veranderde, en ook naar mij persoonlijk vroeg, heb ik verteld hoe moeilijk ik het vond dat ik Julian elke dag naar een oppas zou moeten brengen, bijna elke dag naar een andere. Hij heeft me toen hier aanbevolen en sindsdien woon ik op de zolder van Bloemenhof. En ik heb het hier beter dan waar ook maar. De kamer is groot, het werk is prima te doen, en de mensen… die kennen jullie, hoef ik niet uit te leggen, ik wil alleen maar zeggen dat hier gaan wonen zoiets was als thuiskomen. Ik heb mijn oude hobby, poppenkleren naaien, opgepakt, geen standaard kleren, maar kleren zoals ze bij mij van binnen ontstaan. Daar heb ik op die kamer alle ruimte voor. En ik heb er ook ruimte voor gekregen op de digitale galerie, super leuk! En met Julian ben ik heel gelukkig, hij is een prachtig kereltje!”

Marieke ging verder: “Ik heb een bureau voor beveiliging gehad. Ik heb niet alleen de beveiliging voor Sjaak en Lisa geregeld, maar ook voor verschillende vrouwen van De Schuilplaats. Een poosje geleden, in mei geloof ik, ging ik door een proces heen doordat de vraag zich steeds aan me opdrong waarom ik gekozen had voor beveiliging, en door een nachtmerrie kwamen de gevoelens die bedreiging in het verleden met zich meegebracht hadden, in volle vaart terug. Ik besefte door het proces heen, dat ik voor beveiliging had gekozen vanuit mijn eigen verwonding. Op aanraden van Johan heb ik me een poosje ziekgemeld, zat toen thuis, me afvragend wat ik nou dan met al mijn tijd moest doen. Ik ontdekte ook iets uit mijn kindertijd, knutselen met vouwblaadjes. Ik ben gaan vouwen, waaiertjes, en daar heb ik vlinders van gemaakt voor de babykamer. Gewoon grappig, leuk om te doen. Ik heb later meer soorten papier gekocht, ook iets steviger papier en ben sindsdien meer aan het uitproberen. En over ongeveer vijf weken hopen we ouders te worden van het kleine meisje wat nu nog hier opgekruld ligt.” Ze legde haar handen op haar buik en keek glimlachend de kring rond.

Anton wilde inhaken op wat ze verteld had, maar Huib was hem voor: “Marieke, heb je foto’s van wat je van die vouwblaadjes gemaakt hebt?”

Marieke keek hem aan, knikte: “Ja, ik heb er wel foto’s van gemaakt, met m’n mobiel.”

“Mag ik ze zien?” vroeg Huib.

“Jawel…” Marieke zocht ze even op, terwijl Huib naar haar toe liep. Hij keek, zag de foto van de muur van de kinderkamer, vol met papieren vlinders.

“Mag ik er even mee rond gaan, zodat de andere mee kunnen genieten?”

“Meegenieten? Ja, mag wel,” schokschouderde Marieke. Ze begreep niet waarom hij dat wilde, het was maar wat papier, leuk werk, wel grappig resultaat… maar verder niets, toch?

Ze werd enorm verrast door de enthousiaste uitroepen. En nog het meest doordat Rosalie begon te huilen. “Allemaal vlinders! Zoveel vlinders voor jouw baby! Ik wil er een verhaal over schrijven, over vlinders, mag ik dan een foto van jouw vlinders voor mijn verhaal?”

“Natuurlijk mag dat! Dan moeten we straks even uitzoeken hoe we dat regelen, komt vast goed. Weet je wat, ik stuur er wel één naar Huib, dan kan hij hem voor je uitprinten.”

“Nee, niet uitprinten, Huib mag hem naar de drukkerij sturen, dan doen ze jouw foto op de voorkant!”

“Gaan jouw verhalen naar de drukkerij? Worden het echte boeken?”

Rosalie knikte: “Ja echt, heel leuk!”

Ze liep terug naar Fiona, die nog steeds Gloria zat te wiegen terwijl ze naar iedereen luisterde.

Huib vroeg even de aandacht: “Wie van jullie zijn betrokken bij de digitale galerie? Ik bedoel: wie heeft daar een pagina?” Er gingen een paar handen omhoog. “Oké, wat vinden jullie hiervan?”

Er werd door elkaar geroepen: “Kunst, dat is kunst!” “Kom er ook bij, Marieke!” Ja, jij hoort erbij, dit is prachtig!”

En Anton: “Wat heb ik je beloofd Marieke? Dit gaat mensen raken…”

“We praten er straks over verder Marieke, wil je verder nog iets vertellen?”

Marieke schudde haar hoofd en gaf de beurt door aan Johan.

“Ik heb de eer om straks vader van dit lieve meisje te worden, en ik ben nog steeds ontzettend blij met Marieke. Onze band is zo sterk, alsof we één persoon zijn. Buitenshuis ben ik, zoals jullie al begrepen hebben, rechter voor misbruikte vrouwen. Marianne mag daar straks meer over vertellen. In de loop van het afgelopen jaar, een jaar van thuiskomen bij Marieke, is er heel veel gebeurd, in en rond de rechtbank, maar ook thuis. Processtukken voor mezelf. Voor Lisa’s rechtszaken heeft Marieke met haar vurige liefde voor mij de muren van mijn hart kapot gebroken, maar dan is natuurlijk niet meteen alles weg. Er zijn herinneringen van mijn jeugd terug gekomen, en ik ben daar steeds doorheen gegaan, met Marieke naast me, vaak letterlijk. Ik heb ontdekt hoe goed het is om in mijn vrije uren wat te lezen, gewoon voor ontspanning in plaats van voor mijn werk, of in de tuin wat te werken, rommelen. Ja, dat zijn mijn hobby’s, de tuin en lezen. Maar mijn werk als rechter is echt de kern van waar mijn hart naar uit gaat, waar mijn hart naar uitgaat om te doen. Maar Marieke is de kern van waar mijn hart naar uitgaat als het om relatie gaat, om het zijn. En Marianne is een lieve vriendin van ons beide, en op mijn werk mijn rechterhand, bijna letterlijk… Jij mag verder Marianne!”

“Ik werk dus ook in de rechtbank. In de tijd van Lisa’s rechtszaken nog vaak achter de balie, om mensen te ontvangen, en daarnaast een stuk secretariaat, administratie. Maar doordat sinds haar rechtszaken iets in gang gezet is, dat zoveel groter is dan we hadden kunnen vermoeden, ben ik door de rechtbank aangesteld als persoonlijk secretaresse van Johan. Er is een correspondentie op gang gekomen met rechters en advocaten van over de hele wereld, en ook met slachtoffers en daders en belangstellenden. Ik heb diverse standaard antwoorden opgesteld, maar dan nog heb ik er mijn handen aan vol. Het is soms zwaar, maar wel prachtig werk, omdat we zien hoe de rechterlijke wereld langzaam maar zeker aan het veranderen is. Ik ga regelmatig bij Johan en Marieke thuis langs. Hun vriendschap is me echt dierbaar. Het voelt dan ook als vanzelfsprekend dat ze me gevraagd hebben om mee te gaan hierheen, deze week, maar als ik er goed over nadenk, kom ik tot de conclusie dat zoiets helemaal niet vanzelfsprekend is, maar dat ik gewoon een bofkont ben. Verder zit ik graag buiten in mijn tuin, gewoon een beetje uitrusten, vooral mijn hoofd rust geven. Ik merkte een tijdje geleden dat mijn handen daar moeite mee hadden, met dat niets doen. Marieke heeft me bolletjes katoen in mijn handen gestopt en toen heb ik macramé ontdekt op een totaal andere manier dan ik het van vroeger kende. Geen patronen, geen vaststaande knopen, maar mijn hart volgen. Ik vind dat veel leuker om te doen dan die standaard dingen.”

“Foto’s?” vroeg Huib.

“Ja, ik heb van het eerste werkstuk wel een paar foto’s gemaakt, maar zoveel stelt het niet voor hoor…” sputterde Marianne tegen.

“Dat ben ik bij voorbaat niet met je eens. Als jij zegt dat je je hart erin volgt, is er meer aan de hand!”

Hij nam haar mobiel over, zag de foto van ‘Uit de knoop’, haar eerste werkstuk dat ze aan haar plafond gehangen had. Hij ging er mee rond, en ook nu waren er veel mensen enthousiast. Dit keer was het Fiona die emotioneel werd. Huib vroeg haar of ze wilde vertellen wat er gebeurde.

“Ik wil het wel proberen, maar ik weet het zelf eigenlijk niet goed. Ik zal meteen maar even mijn verhaal van het afgelopen jaar vertellen. Ik ben vorig jaar, al voor die rechtszaken van Lisa, hier geweest met Daniël. Wij waren tien jaar getrouwd, maar ons huwelijk voelde leeg vergeleken met de relaties die we hier zagen. We besloten uit elkaar te gaan, los van elkaar verder te gaan. En dat is heel goed geweest. Ik heb kortgeleden via de digitale galerie een werkstuk van Katja gekocht, en op de dag dat ik dat ging ophalen, leek er wat doorgebroken te zijn. Ik wist dat ik met klei aan de slag wilde. Dat heb ik gedaan, en ik heb ‘Duizendpoot?’ ontworpen. Ik heb inmiddels tientallen Duizendpoten gemaakt, allemaal net even anders. Via de galerie verkoop ik ze, ze zijn niet bijzonder om te zien, wel grappig, maar niet bijzonder, dacht ik… maar het blijkt dat ze mensen raken en daarom willen ze ze kopen. Sinds mijn Duizendpoot wacht ik op nieuwe indrukken, maar ik bots ergens tegenaan, ik kom niet verder, ik weet niet wat ik nog meer zou kunnen maken. Het voelde als een heuvel waar ik niet overheen kom, waar ik zelfs niet overheen kan kijken, maar nu ik ‘Uit de knoop’ van Marianne zie, weet ik dat ik ergens in de knoop zit. Daar wil ik het even bij laten. Ik wil alleen heel graag dat Marieke en Marianne hun werk op de digitale galerie gaan zetten, en als je ‘Uit de knoop’ ooit wilt verkopen, dan heb je bij deze een koper! O ja, verder werk ik in een boekwinkel. Ik las altijd veel, voordat ik ging kleien, maar graag lezen is wat anders dan in een boekwinkel werken. Ik wil er het liefst mee stoppen, maar heb op dit moment nog niet genoeg inkomsten. Ook daarom hoop ik dat ik snel uit de knoop raak, zodat ik meer kan gaan maken van klei. Mijn handen jeuken om er mee te gaan beginnen! Sorry, ik ben er zomaar tussendoor gekomen. Misschien was jij nog helemaal niet klaar, Marianne?”

“Jawel hoor, ik was wel klaar. En volgens mij is nu iedereen geweest. Ik heb honger!”

Marianne sloeg haar hand voor haar mond, alsof ze zich schaamde omdat ze het er zomaar uitflapte. Ze vond echter een heleboel bijval, waarop iedereen opstond. Margreet kwam naar Fiona, nam Gloria van haar over. “Wat heb jij heerlijk voor haar gezorgd, Gloria was overduidelijk in haar element bij jou op schoot! Dank je wel! Ik ga haar even verschonen en voeden.”

“Zal ik wat eten voor je meenemen?”

“Dat zou Huib al voor me doen, maar ik denk dat het fijn is als je hem er een beetje mee helpt,” antwoordde Margreet met een knipoog.

“Komt goed, ik help hem even!” lachte Fiona.

Naar hoofdstuk 66. Anton helpt Ellen op weg

Of naar de Inhoudsopgave