Elly gebruikte een groot deel van de dag voor haar schilderwerk. Pas halverwege de middag rondde ze het werk voor vandaag af. Ze wist dat het niet heel lang zou duren voordat het licht van buiten minder helder zou worden, en ze begon het ook aan haar lichaam te voelen dat het goed was om te stoppen. Het leuke was, dat het haar gelukt was om verspreid over de muur wat grotere vogels te schilderen. Laag op de muur, dicht bij het raam, had ze een reiger in heldere blauwtinten met een oranje visje in zijn snavel gemaakt. Normaal zwemmen er geen goudvissen in de sloot, maar het idee was in haar opgekomen om de reiger een lekker felgekleurd visje te geven. Later zou ze water en riet om de reiger heen schilderen, zodat hij niet zomaar in het luchtledige zou staan. Rond de kleurige meeuw van vanmorgen had ze andere wat grotere vogels laten vliegen. Eén was aan zijn vorm te zien duidelijk een zwaan, maar hij was verre van wit, hij had lila en roze veren! Zo had ze al haar vogels hun eigen fantasiekleuren gegeven.

Terwijl ze op een afstandje haar werk stond te bekijken, hoorde ze iemand de trap op komen. Margreet, klaar met het zigzaggen van haar wandkleed, kwam binnen, sloeg haar hand voor haar mond. “Ooooh! Wat gaaf Elly! Oh die zwaan, zo duidelijk een zwaan, maar met andere kleuren… en daar een blauwe reiger met een goudvis, hahaha!”

Elly genoot van haar enthousiaste reacties.

“Werken met kleuren, de natuurlijke realiteit combineren met fantasie… het resultaat is echt fantastisch!” Margreet verwoordde precies hoe Elly het ervaren had.

“Fijn dat je er zo blij mee bent! Ik ben er zelf ook dik tevreden over, maar hoe een ander het ervaart, dat is toch altijd maar weer afwachten. Ik ga er voor vandaag mee stoppen. Mijn lichaam vindt het wel even genoeg, en het licht wordt straks ook minder. Zal ik morgen verder gaan?”

“Prima joh, volgens mij zijn wij hier alle dagen overdag aanwezig. We gaan morgenmiddag wel naar het dorp om dat pand te bekijken, en naar de Action, maar verder zullen we vooral hier op het terrein zijn, denk ik. En als wij weg zijn, kun jij gerust verder gaan hoor! Heb je al een idee wat je morgen gaat schilderen?”

“Ja, ik ga de lucht om de grote vogels heen maken. Ik ga dat anders doen dan ik ooit gedaan heb of van andere schilders gezien heb. Sowieso in heel lichte tinten, zodat het om de vogels blijft gaan. En verder ga ik niet heel precies met blauw en wit-grijs langs de vogels, meer met vegen, nou ja, lastig uit te leggen, maar het idee kwam gisteren al in me op en ik zie het best goed voor me. En daarna verder met kleinere vogels. Ik denk dat dat voor de tweede dag al meer dan genoeg is. Ik zie wel hoe ver ik kom.”

Elly sloot de verfpotjes en maakte haar penselen en waterpot schoon, terwijl ze met Margreet haar dankbaarheid en blijdschap deelde over alles wat er deze week gebeurde. Het was emotioneel gezien zoveel. En nu vandaag ook nog een mogelijkheid om dit werk vaker te gaan doen…

“Ik ben zo blij voor jou, voor jullie samen,” reageerde Margreet. “Ik had het er gisteren met Huib nog over, over ons verlangen om mensen te helpen in hun proces, waar ik zelf ook nog middenin zit, zodat we helemaal onszelf gaan worden. Daarom vond ik het zo geweldig dat die jongelui met hun plan kwamen om samen een film te kijken. Twee zelfs, morgen ‘The Matrix’ nog, die schijnt spannend te zijn.”

“Nou, dat is wel reëel, want dit proces van keuzes maken en door allerlei shit heen gaan, is ook spannend! Al die mensen om ons heen met wie we relaties aangegaan zijn, maar met wie we feitelijk helemaal niets hebben, met wie het niet diep van binnen klikt. Oppervlakkige gesprekken, praatjes… vermoeiend allemaal. En al die dingen die ons vast gezet hebben, om die te ontdekken en ons te realiseren hoe het anders mag gaan worden, maar dan ondertussen ontdekken dat je dat niet meteen voor elkaar kan krijgen. Dat vind ik best heel spannend! Maar goed, we hebben er vertrouwen in dat we hier alleen maar beter van zullen worden!”

“Precies ja,” antwoordde Margreet, “zo voel ik het ook.”

Samen liepen ze naar het pension. “Ik ga even de was opvouwen, en daarna Annerieke in de keuken helpen. Ik zie je morgen wel weer!”

Met een high-five namen ze lachend afscheid van elkaar. Elly ging naar huis en Margreet ruimde, als altijd neuriënd, de was op.

Naar hoofdstuk 137. Een nieuwe zielsconnectie

Of naar de Inhoudsopgave