Julian lag heerlijk in zijn ledikant te slapen. Bianca zat aan de andere kant van de grote kamer in haar schommelstoel met een boek van Annerieke. Het boek lag dicht op haar schoot, omdat ze nog met haar gedachten bij Annerieke was. Ze was niet lang bij haar geweest, omdat ze zelf moe was van de indrukken die ze bij Lisa had opgedaan. Het gesprek met Lisa had haar diep geraakt. Lisa kon haar helemaal aanvoelen, doordat ze zelf door een nog veel ernstiger misbruik heen gegaan was. Het was vreemd geweest, ze had geen opluchting ervaren door haar meevoelen en begrip, het had eerder gevoeld alsof Lisa alles bij haar overhoop had gehaald. Er waren zoveel nare gevoelens bij haar boven gekomen over de manier waarop Julians vader haar behandeld had. Ze had er heel kort iets over gezegd tegen Annerieke, die haar direct begrepen had en uitgelegd had, dat haar gesprek met Lisa haar diepe pijn rond haar eigen misbruik aangeraakt had. Ze had haar beloofd, dat het nu wel ellendig kon voelen, maar dat dat juist nodig was om een stuk genezing te ontvangen.

Ze geloofde het, omdat Annerieke het uit ervaring verteld had, maar het voelde nog steeds niet fijn. Alsof er een berg emoties in haar buik zaten te vechten om de voorrang, terwijl er in haar hoofd een zwabberende pudding leek te zitten.

Ze besloot de tip van Annerieke, om wat afleiding te zoeken als het haar te veel werd, op te volgen en sloeg het boek open.

.

De volgende morgen was Bianca niet erg uitgerust, doordat het boek haar gegrepen had en ze dus pas later dan ze van plan was, naar bed was gegaan. Toch voelde ze zich uitgerust, vrij, alsof ze meer ruimte had. Hoewel het allemaal nieuw voor haar was, vermoedde ze, nee, wist ze eigenlijk wel zeker, dat dit was wat Annerieke beloofd had, dat ze een stuk genezing had doorgemaakt. Blijkbaar was ze een hoop shit kwijt, en dat voelde zeker weten niet vervelend!

.

Nadat ze klaar was met haar werk bracht ze Julian bij Margreet, waar hij een poosje mocht blijven terwijl zij weer naar de kringloopwinkel ging. Julian was klaar wakker, had kort daarvoor nog gedronken en leek het helemaal prima te vinden dat Margreet half over hem heen gebogen tegen hem kletste.

Opgewekt en in zekere zin ook opgewonden stapte Bianca een paar minuten later de winkel binnen. Ze wist globaal waar de handwerkafdeling was en liep er, een karretje achter zich aan trekkend, recht op af. Ze besloot eerst te gaan zoeken naar mooie lappen stof, lappen waarvan ze voor zich zag wat ze er zo ongeveer mee zou kunnen maken. Ze was verbaasd over wat ze vond, wist niet wat ze kiezen zou en besloot uiteindelijk een flinke stapel mee te nemen. Ze lette er wel op, dat het stoffen waren, die ze makkelijk zou kunnen combineren.

Een pop, of een paar poppen… ze zocht de speelgoedafdeling op en vond een middelmatig grote pop die er nog prachtig uit zag en een pop van een duidelijk kleinere maat. Voor de eerste tijd vond ze dat wel genoeg.

Ze liep terug naar de handwerkhoek en ging op zoek naar garens, knoopjes, naalden, spelden, en veiligheidsspelden, een meetlint, een klein schaartje en een stoffenschaar. Ze vond er alles wat ze voorlopig nodig dacht te hebben en ging op zoek naar een zo klein mogelijk kussen, dat ze zou kunnen vermaken tot een speldenkussen. Ook al geen probleem, kussen waren er in soorten en maten!

Ze liep met een overvolle kar richting de kassa, waar een vriendelijke vrouw, van wie haar naamkaartje haar vertelde dat ze Elly heette, haar hielp. Elly herkende haar van de vorige keer dat ze in de winkel was: “Was je laatst niet hier met Margreet en Lisa?”

“Ja, dat klopt, kent u hen?”

“Jazeker, ik ben een vriendin van Annerieke en…”

“… u hebt die muurschildering gemaakt, bij Lisa, ik heb ‘m gezien!”

“Ja, dat klopt, en in Gloria’s kamertje ook! Wat leuk dat je die link legt. Ik heb op dit moment geen schilderwerk, eigenlijk begon ik er moeite mee te krijgen. Ik was laatst bij een vriendin, maar die woonde niet in de buurt, moest ik daar een paar nachten logeren om die muurschildering af te kunnen maken. Ik vond het maar niks, heb even geen nieuwe opdrachten aangenomen, zodat ik rustig kan nadenken over hoe ik verder wil. Voorheen heb ik hier vaker gewerkt, en ze vonden het leuk dat ik weer een paar dagen terug kwam. Zodoende zag ik je hier laatst en nu dus weer. Volgens mij heb je grootse plannen. Ga je poppenkleren maken? Die beide poppen kunnen wel een leuke garderobe gebruiken.”

“U slaat de spijker op z’n kop. Ik ga de hobby van mijn kindertijd weer oppakken. Ik vond het heerlijk om de gekste modellen te verzinnen en kleren die ik gemaakt had te versieren. Ik heb echt idiote dingen gemaakt, maar ik vond het zo leuk! Ik heb nog geen idee hoe ik het nu ga aanpakken, maar dat zal nog wel komen. Desnoods maak ik eerst een eenvoudig modelletje, zodat ze in elk geval niet meer naakt zijn.”

Terwijl ze met elkaar spraken, liet Elly alle spullen de kassa passeren, terwijl ze de bedragen aansloeg. Ineens ging haar een lichtje op: “Annerieke vertelde dat ze een nieuwe medewerkster in het pension hadden voor het huishouden. Ben jij dat soms?”

“Klopt! Ik heet trouwens Bianca, en ik woon nu op die grote zolderkamer in het pension, samen met mijn zoontje Julian. Tjonge, dat laatste zou ik nooit aan een onbekende verteld hebben, maar het voelt zo vertrouwd. Hij is nog maar klein, net ruim een maand. En samen hebben we een prima ruimte daar op zolder. Ik mag ook de overloop gebruiken, om dingen weg te zetten of zo. En ik heb een tafel die ik met een aankleedkussen zo kan omtoveren in een commodetafel, terwijl ik er de rest van de dag aan kan gaan naaien.”

“Handig,” vond Elly, “maar dan zou je misschien ook iets moeten hebben, waarop je de spullen die je gebruikt voor je naaiwerk, op kan leggen, zodat je dat makkelijk eraf kan halen als je het aankleedkussen erop wilt leggen.”

“Dat is een goeie opmerking! Iets van een dienblad met een opstaande rand of zo… Ik breng dit zo eerst wel naar de auto, dan kom ik daarna wel even terug,” besloot Bianca.

De klant achter haar had gehoord waar ze het over hadden. Zij tikte Bianca aan en zei: “Kijk eens, hier om de hoek liggen dienbladen, kijk meteen maar even, ik heb wel tijd om te wachten.”

Verrast keek Bianca haar aan: “Wat aardig, dank u wel, ik zal snel even kijken.”

“Doe maar rustig aan, ik heb geen haast en er zijn verder geen klanten.”

Bianca kwam direct al terug met een eenvoudig houten dienblad dat perfect was voor het doel. Ze glimlachte naar de vrouw die haar erop gewezen had, bedankte haar en gaf het dienblad aan Elly door.

“Geweldig Bianca, zo heb je de boel aardig compleet!” Vervolgens noemde Elly het totaalbedrag.

“Zo weinig maar, het is toch geweldig,” verzuchtte Bianca.

“Dit is een winkel om vaker te komen,” zei de vrouw achter haar.

“Dat zal ik zeker doen, ik ben gewoonweg een beetje overrompeld!” antwoordde Bianca.

Elly had inmiddels een doos voor haar gepakt, waar Bianca alles in mee kon nemen. Met een zwaai nam ze afscheid van beide vrouwen en liep dolgelukkig naar haar auto. Thuis zou ze alles laten zien aan Margreet… thuis… ja, het voelde nu al als thuis!

.

Margreet, zelf ook zo dol op naaien, genoot van Bianca’s uitstalling en haar enthousiaste verhaal over Elly en de klant die haar aangespoord had meteen te gaan kijken voor een dienblad.

“Wat leuk dat Elly er net was,” reageerde Margreet. “Eerlijk gezegd verbaasde me dat de vorige keer al, omdat ik dacht dat ze daar niet meer werkte maar zich volledig op de muurschilderingen stortte.

Bianca deelde wat Elly haar daarover verteld had. Margreet keek verrast en begon ineens te lachen. “Weet je wat Joke laatst zei toen ze hier die muurschildering bekeek? Dat Elly beter tot haar recht zou komen als ze kleinere schilderijen zou gaan maken. Kom maar mee naar boven, dan zal ik het je laten zien.”

Ze gingen naar het kamertje waar Gloria lag te slapen. Margreet wees naar de reiger die Elly in allerlei blauwtinten had geschilderd, en die ze een goudvis in zijn snavel had gegeven.

“Joke zei, dat het beter bij haar paste om bijvoorbeeld zoiets als alleen die reiger met dat visje op een schilderijtje te maken. En nou kom jij met dat verhaal dat ze tegen de logeerpartijen opziet, dat het maken van zo’n grote schildering bij iemand die verder weg woont, helemaal niet fijn voor haar is. Echt grappig!”

“Dat is echt wel apart ja, het zou misschien een prima oplossing voor haar zijn… maar los daarvan vind ik deze muurschildering wel helemaal geweldig! Hier kun je gewoon uren naar kijken en ervan genieten… Oh, jij hebt net zo’n kast als Lisa in haar kinderkamer, alleen een vogeltje aan de kledingstang. En wat een leuke jurkjes en pakjes…” Bianca liet ze langs haar handen gaan om ze een beetje te kunnen bekijken.

“Bijna allemaal van de kringloopwinkel,” verklapte Margreet, “zou je niet zeggen toch? Maar ja, baby’s hebben die kleren maar zo kort aan, het heeft nauwelijks gelegenheid om te slijten.”

“Dat is ook zo, ik zal daar ook eens rondkijken. Ik heb op dit moment voor Julian wel genoeg, maar van een grotere maat heb ik nog niets.”

Ze keken op van een zacht klopje op de deur.

“Hallo dames,” zei Huib zacht, “ik dacht al dat jullie van baby gewisseld hadden, Julian ligt beneden en Gloria zag ik niet, maar zij is dus nog hier.”

“Wat heb je dit leuk gedaan, Huib, zo’n stang. Ik zag hem bij Lisa ook al. En dan zo persoonlijk met een andere knop er op. Dit vogeltje, staat dat voor vrijheid of zo?”

“Precies, en die van Lisa en Sjaak… dat heb je zeker al van Lisa gehoord?”

“Ja, iets over gebouwen tekenen, daar had ze een indruk over gekregen.”

“Klopt ja, en Lisa vertelde me dat je die stang zo leuk vond, en vroeg of ik er voor jou ook één wilde maken. Of eigenlijk voor Julian natuurlijk. Hoe lijkt deze je? Eerlijk zeggen hoor!”

Huib haalden een stang van achter zijn rug.

“Een microfoon met een snoertje als knop? Een microfoon? Hoe…”

“Ik kreeg het gevoel dat Julian iets gaat doen met spreken of zo, ik weet niet hoe of waarover of waar, maar ik besloot er maar een microfoontje aan te maken.”

“Had Lisa dat gezegd, over spreken?”

Huib schudde zijn hoofd: “Nee, ze vroeg alleen om een stang. En ze zei er wel nadrukkelijk bij dat ik zelf maar moest proberen te voelen wat voor soort knop er aan moest komen. Wist zij er iets over?”

“Ja,” fluisterde Bianca, “toen ik bij haar was, flapte ik het er zo maar uit, dat hij lag te kletsen omdat hij oefende om later spreker te worden. Ik was er zelf verbaasd van! Denk je dat het echt bij hem past?”

“Een komische spreker, hoe noem je dat nou, een komediant, een cabaretier, dat bedoel ik,” verwoordde Margreet wat er in haar gedachten kwam.

“Een cabaretier, iemand die grappen maakt over dingen die er in de wereld spelen, dingen die hij meegemaakt heeft. Zoiets? Julian?” Bianca schoot in de lach: “Dat zou ik eigenlijk best heel leuk vinden!”

Vanuit de wieg liet Gloria een vrolijk lachje klinken, alsof ze de grappen van Julian al hoorde. Huib gaf de kledingstang aan Bianca en stak Gloria zijn handen toe. Het leek alsof haar hele lichaampje in beweging kwam om zo in zijn handen te kunnen springen. Huib pakte haar onder haar armen, trok haar onder het dekbedje vandaan en knuffelde haar voordat hij haar op de commode legde.

“En jongedame, heb je er weer een vieze bende van gemaakt of valt het vandaag mee?” vroeg hij haar lachend. Gloria straalde, probeerde met ongecontroleerde bewegingen zijn mouw te pakken.

“Nee, nee, nee, dat kan niet juffie, ik heb mijn armen nodig om jou te verschonen!”

Doordat hij terwijl hij dat zei met zijn hoofd wat naar haar toe boog, kwamen zijn haren echter binnen handbereik. Ze greep ze vast en trok er aan.
“Au au au! Wat doe je nou?” riep Huib uit. “Wil jij mijn mooie pruik wel eens heel snel los laten?” Hij peuterde aan haar vingers zodat ze grip verloor en trok zijn hoofd terug. Met een vrolijk gezicht stak hij zijn tong naar haar uit. Gloria lachte met een hikkerig lachje, terwijl Huib verder ging met verschonen. Ondertussen vroeg hij Bianca naar de doos die hij op de eettafel gezien had: “Ik zag dat je poppen en naaispullen gehaald had. Kringloopwinkel zeker?”

“Ja klopt, ik heb zoveel leuk spul gevonden daar, ik kan vanmiddag zo beginnen! Ik ga eerst het kussen van de schommelstoel opnieuw bekleden. Ik heb het kussen van Annerieke gezien, en ga haar voorbeeld volgen. En daarna ga ik van het kussentje dat ik net gekocht heb, een strak kleiner kussentje maken, als speldenkussen. En dan… poppenkleren naaien!”

Margreet legde haar hand op Bianca’s arm: “Bianca, je straalt, weet je dat, je straalt!”

“Zo voel ik me ook, stralend! Het leven lacht me weer toe. En ik weet wel dat er nog van alles tussendoor aangeraakt zal worden, daar heb ik van Annerieke al wat van gehoord, omdat Lisa gisteren over haar huwelijk met Henk verteld had en ik er zo beroerd van was. Nou ja, dat komt… Julians vader heeft mij gedwongen tot seks. Annerieke dacht dat Lisa’s verhaal in de verwonding van dat misbruik geprikt had. Ik voelde me gisteravond echt belabberd, een emotionele bal in mijn buik en een bibberpudding in mijn hoofd. Sorry, klinkt belachelijk, maar zo voelde het. Ik ben maar gaan lezen om mijn gedachten te verzetten, dat hielp wel. Daarna een korte maar goeie nacht en vanmorgen voelde ik me veel beter dan gisteravond! Ik weet dat dit soort depri-momenten vaker zullen komen, maar dat moet dan maar. Op dit moment ben ik alleen maar blij, en heb ik weer volop zin in mijn leven!”

Ze maakte met haar armen fladderbewegingen, waardoor ze Huib bijna met de kledingstang om zijn oren sloeg. “Oeps, dat ging maar net goed! Echt bedankt voor die kledingstang Huib, je verwent me mateloos, eerst dat traphekje, nou dit. Hoe moet ik hem trouwens aan de kast bevestigen?”
“Niet, dat kom ik wel doen, na de lunch als jou dat ook uit komt,” antwoordde hij.

“Dat is prima. Moet je ook boren? Dan neem ik Julian wel even mee naar de overloop.”

“Nee hoor, ik kan hem zo in de kast schroeven aan de zijkant, als je hem daar tenminste wilt hebben.”

“Ik denk het wel, maar dat zien we vanmiddag wel, of dat handig en mooi staat.”

“Goed plan! Zo Gloria, we gaan naar beneden, kijken of mama nog wat voor je te slobberen heeft. Weet je wat ik niet eerlijk vind? Dat ik niet van die mooie borsten heb om jou te voeden. Het lijkt me geweldig als je zo bij mij zou drinken.”

Bianca schoot in de lach: “Sorry, ik zie het voor me!”

“Lekker is dat, jij ziet het voor je, maar ik heb niets! Gelukkig is het ook prachtig om naar te kijken als ze bij Margreet drinkt. Dames, als jullie gaan zitten, dan geef ik Gloria aan jou, Margreet, en ga ik even koffie of thee zetten. Wat willen jullie?”
“Oooh, ik ben helemaal de koffietijd in het pension vergeten!” schrok Bianca.

“Klopt, we hebben je gemist, maar niet ernstig hoor, we wisten waar je was. We hebben Julian en Gloria even samen meegenomen, ging allemaal prima!”

Julian vond blijkbaar dat het voor hem ook tijd was voor een verschoning en drinken. Hij maakte pruttelende geluidjes in de box, die steeds meer op huilen gingen lijken.

“Och, wat heb jij een ontaarde moeder, ik vergeet jou helemaal!” Bianca pakte snel haar luiertas en begon Julian in de box te verschonen.

“Geloof je het zelf, mama Bianca?” vroeg Huib. “Jij zou hem nooit vergeten! En nou ga ik koffie zetten! Allebei koffie?”

“Graag!” klonk het uit twee monden.

Margreet keek hoe Bianca met Julian bezig was, zag dat er een paar tranen op zijn truitje vielen. Ze glimlachte, zoiets simpels als wat Huib gezegd had, had ze nou net nodig!

Naar hoofdstuk 13. Poppenkleren

Of naar de Inhoudsopgave