Het verlangen van Lisa om vrouwen die ontsnapt zijn aan een soortgelijk leven waarin zij zelf vast gezeten had, een veilige haven te geven, had vorm gekregen in De Schuilplaats. Vier kleine huizen met in het midden een centrale woonkamer. Vier vrouwen, de tweede groep al, die hun rechtszaken glorieus gewonnen hadden en sindsdien geen beveiliging meer nodig hadden. Ze woonden er, kwamen meer en meer tot rust en probeerden hun leven op te pakken.

Juist dat laatste, bleek uit verschillende gesprekken met Sjaak, Lisa, Huib en Margreet, was moeilijk voor hen. Alle vier hadden ze jaren gekend waarin anderen het over hun leven voor het zeggen hadden. Het voelde voor hen alsof er niet veel andere keus meer was, maar ze wilden wel graag anders. Ze wilden zelf kiezen, zelf over hun leven beslissen, zelf hun weg vinden. Hulp was welkom, maar geen mensen die hen weer een bepaalde richting in dwongen.

Huib kwam op het idee om een filmavond te organiseren, omdat hij een film kenden die op een bijzondere manier alles met dat kiezen te maken had. Hij besprak dat met de vrouwen.

“We zouden het hier in jullie centrale woonkamer kunnen doen. Lijkt jullie dat wat?”

Het idee van een filmavond met zo’n type film, leek hen wel wat.

“Komen jullie dan ook, ik bedoel alle bewoners van Bloemenhof?”

“Hoe zouden jullie dat vinden?” kaatste Huib de bal terug.

De vrouwen waren het er over eens dat dat een goed idee was. De familie Bloemenhof voelde vertrouwd.

“Vraag je die nieuwe medewerkster ook?”

“En nemen jullie Gloria en die andere baby mee?”

Huib grinnikte: “Ik kan Bianca erbij vragen. En wat de beide baby’s betreft, ja, dat lijkt me handig.”

Ze waren het er samen over eens, dat ze dat een goed idee vonden. De baby’s konden eventueel in een andere ruimte slapen, en als ze wakker waren, zou iedereen bereid zijn zich over een baby te ontfermen. De dames zagen het helemaal zitten!

“Mooi, ik ga er achteraan. Ik zal even overleggen hoe we het met wat drinken en zo kunnen regelen, en op welke avond. Jullie horen nog van me!”

.

Dat alles kon heel snel geregeld worden. De volgende avond al stroomde de grote woonkamer vol. Tot vreugde van de vrouwen waren beide baby’s wakker, maar ze voelden dat Bianca nog even de kat uit de boom keek, en ze drongen niet bij haar aan om Julian op schoot te mogen nemen.

Annerieke, die altijd voor het pension, de familie en voor de vrouwen voor taart zorgde, had die nu ook voor iedereen meegenomen. Samen met Simon droeg ze een krat met een taart, een stapel gebaksschotels en een pot gebaksvorkjes.

Terwijl iedereen genoot van gebak en koffie, ontstonden er spontane gesprekken. Ineke, één van de vrouwen van De Schuilplaats probeerde contact te leggen met Bianca. Het duurde niet lang voordat ze los kwam en durfde aan te geven dat de vader van Julian haar gedwongen had, haar feitelijk meerdere keren verkracht had. Ineke legde een link naar haar eigen verleden: “Ten diepste heb je dus iets soortgelijks meegemaakt als wij. Wij zijn ook gedwongen, verkracht.”

Bianca dacht dat het toch wel anders was, omdat het bij haar om haar vriend ging.

“Dat is precies hetzelfde Bianca, om welke man het ook gaat, een vrouw zou nooit tot zoiets gedwongen mogen worden. Het is inbraak in je lichaam en in je ziel, het is verwoestend. Weet je, we hoeven elkaars situaties niet tegen elkaar af te meten, maar ik vind dat je best mag beseffen dat de basis bij jou hetzelfde is, de basis van het gedwongen worden tot iets wat je niet wilt. De rest zal bij iedereen weer anders zijn. Eigenlijk gaat de film daar vanavond ook over, dat je een keuze zou moeten kunnen maken tussen wat je zelf wilt en wat een ander je oplegt. Jij en ik hebben allebei een periode gehad waarin we die keuze niet hadden. En wij, als vrouwen van De Schuilplaats, hebben er met Huib over gesproken, dat we niet zo goed weten hoe we nu verder moeten. We kunnen niet ons leven lang hier blijven wonen, dat kan niet en dat willen we niet. We hebben daar onderling over gepraat, merkten dan we graag anders wilden, maar niet zo goed weten hoe. En toen we het er met Huib over hadden, kwam hij met een film. Ik weet de naam niet meer, maar dat zien we zo wel. Jij hebt al een keuze gemaakt. Ben je er blij mee? Was het echt jouw keuze?”

Bianca dacht even na: “Ja en nee, ik doe nu huishoudelijk werk, en dat is niet echt mijn ding. Maar het werk dat ik eerst deed, was niet goed voor Julian en mij. Hij moest elke dag naar een oppas, en ik had niet iemand die elke dag op hem kon passen, dus hij zou aan allerlei mensen moeten wennen. Dat vond ik een akelig idee. Ik heb dat met mijn chef besproken, en die kende de mensen van Bloemenhof. En ik kon zo hierheen verhuizen. Ik woon met Julian op de zolder daar, een onwijs grote kamer en een grote overloop, en werk op de beide verdiepingen daar onder. Als Julian slaapt, laat ik hem boven. Ik kan hem horen via de babyfoon, waar ik een App van op mijn mobiel heb. Tot nu toe gaat het perfect. Huib heeft al een traphekje voor de zolder gemaakt, voor het moment dat Julian gaat kruipen. Dus de zolder is best veilig voor hem. En de sfeer in het pension, onderling in de Bloemenhoffamilie, is zo goed, ik voel me helemaal bij hen thuis! En ik heb mijn hobby uit mijn kindertijd weer opgepakt, na jaren er niets meer mee gedaan te hebben. En waar het werken voor het pension meer een noodzakelijke stap geweest is, is het oppakken van mijn oude hobby echt de keuze van mijn hart geweest.”

Bianca legde aan Ineke uit om welke hobby het ging. Het leek Ineke leuk, al vond ze het moeilijk om zich voor te stellen hoe Bianca hierin creatief kon zijn.

“Mag ik een keer bij je komen kijken?” vroeg Ineke.

Bianca was verrast: “Kun je gewoon je huis uit dan? Is dat al veilig genoeg?”

“Jawel, in principe kunnen we dat, maar we zijn het terrein nog niet af geweest. We hebben alleen nog maar een keer samen gewandeld. Dus dat lijkt me nog wel spannend, om helemaal alleen naar je toe te gaan, maar ik moet toch een keer die stap gaan maken, vind je ook niet? Dat is ook een keuze, denk ik…”

“Ik kan me voorstellen dat dat spannend is. Als ik je nou mijn telefoonnummer geef, dan stuur je me gewoon een berichtje hoe laat je wilt komen. Als ik dan kan, loop ik even naar beneden en ga ik midden op het terrein op de uitkijk staan. Dan voelt het misschien iets minder alleen.”

“Oh, dat vind ik echt lief van je. Ja, dat zou me helpen, denk ik, zeker zo die eerste keer. Vind je het echt leuk als ik langs kom? Ik wil me niet opdringen hoor…”

Bianca lachte: “Zoiets zei ik ook tegen Simon toen hij de eerste keer Julian op schoot had, dat ik niet wilde dat Julian of ik hem tot last zou zijn. Nou, hij heeft me heel lief laten weten dat we dat nooit zouden zijn. En dat geldt voor jou naar mij ook, je dringt je niet op, we spreken gewoon samen wat af. En ik vind dat ook leuk! Dus geef me maar een berichtje, hier is mijn nummer.” Bianca gaf haar een briefje, waarop ze haar nummer had geschreven.

“Dank je wel, ik laat snel van me horen. Oh kijk, Huib wil volgens mij beginnen.”

“Dat heb je goed, Ineke, ik heb de film al klaar staan. Maar voordat ik ermee begin, wil ik eerst even zeggen dat het me goed doet, dat we hier met z’n allen bij elkaar zijn! En die film, die gaat over de zus van detective Sherlock Holmes. Ze heet Enola en wordt door haar moeder opgevoed. Haar moeder heeft echter een plan voor ogen voor zichzelf, waar Enola niet van weet. Daar komt ze pas achter als haar moeder verdwijnt, terwijl Enola volgens wereldse begrippen nog niet helemaal volwassen is. Dat Enola ten diepste wel volledig volwassen is, blijkt uit het vervolg van de film. Haar moeder heeft een keuze gemaakt, een pad voor haar eigen leven gekozen, omdat ze wist wat ze moest doen, zowel naar Enola als naar de wereld. En het blijkt dat ze haar dochter goed heeft voorbereid op iets waarvan ze nog geen idee heeft. Enola blijkt een dappere jongedame te zijn, die een weg kiest tegen alles in. Ze herinnert zich, dat haar moeder ooit heeft gezegd:

‘Er zijn twee paden waaruit je kunt kiezen, Enola,

de jouwe...

of degene die anderen voor jou kiezen.’

.

Het is niet simpel, want haar oudere broers hebben andere ideeën over het vervolg van haar opvoeding… en daar stop ik even, anders vertel ik het hele verhaal. Wat ik echter bijzonder vind aan deze film, is dat haar moeder voor zichzelf een weg heeft voorbereid, met een duidelijk doel voor ogen, maar dat het uiteindelijk haar dochter Enola is die zonder het zelf echt te weten het doel volbrengt. Wat ik er zelf aan toe zou willen voegen, is dat we goed moeten beseffen wat wij willen doen in deze wereld. Onze ziel weet dat haarfijn, en zal er door alle innerlijke verwonding die we hebben heen, alles aan doen ons te vertellen wat bij ons past. Zal ik de film starten?”

Hij keek de groep even rond. En omdat iedereen knikte, drukte hij op de startknop.

Het was stil, heel stil, op een enkele kleine uiting van emotie na. Stuk voor stuk zaten ze helemaal in het verhaal. Dat beide baby’s tussendoor aangaven dat ze honger hadden, was geen probleem. De beide moeders verschoonden hun kinderen en gaven hen de borst terwijl ze verder keken.

.

Toen de aftiteling begon, kwamen de gesprekken spontaan op gang. Ineke, die nog steeds naast Bianca zat, vroeg haar of zij het gevoel had dat haar naaiwerk zoiets was als dat van Enola.

Bianca schudde aarzelend haar hoofd, terwijl ze met een gebaar vroeg of Ineke het leuk vond om Julian even op schoot te hebben. Ze gaf hem aan haar over en vertelde: “Ik vind het ontzettend leuk, dat ik mijn hobby terug gevonden heb. Misschien kan ik er ook wel wat van verkopen, ooit. Maar of dat nou een levensdoel is… daar kan ik me niets bij voorstellen! Ik bedoel, Enola hielp haar vriend, haar man naar de plek waar hij moest zijn en kon zo voorkomen dat er een ramp gebeurde. Zoiets kan ik natuurlijk niet voor elkaar krijgen met het naaien van poppenkleren.”

“Daar vergis je je in, Bianca, daar onderschat je jezelf in,” reageerde Sjaak. “Wij hebben geleerd om op een bepaalde manier te denken, en hoe je net dacht, dat was die aangeleerde manier. Maar weet je wat zo mooi is? Als jij gevonden hebt wat werkelijk bij jou past, waar jij je ziel, je hart in kwijt kunt, dan gaat daar kracht van uit. Dus als poppenkleren naaien echt jouw passie is, en dat is het, dan kan jouw ziel daar haar creatieve kracht in kwijt. Als mensen jouw poppenkleren gaan zien in de toekomst, dan zal die kracht hen raken, vooral als ze genieten van wat je gemaakt hebt, het misschien zelfs willen kopen. En die kracht van jouw ziel, zal hen dan weer helpen, versterken in hun proces van innerlijke genezing. Dus eigenlijk breng je met alles wat je vanuit je ziel doet, kracht, licht en leven naar de mensen om je heen. Dat doet Enola ook in die film. Het gaat niet alleen om wat ze voor haar man bereikt heeft, maar het heeft vooral te maken met de kracht waarmee ze het doet. Ze weet niet waar ze naar toe gaat, wat haar doel is, behalve dat ze haar eigen hart wil volgen, en daar is ze super sterk in. En hoe meer jij van binnen geneest, hoe meer mensen dat ook aan jou zullen gaan ervaren. En dan zullen alle keuzes die je maakt belangrijk zijn. Niet dat je verkeerde keuzes kunt maken, hooguit keuzes die niet vanuit je ziel maar vanuit verwonding komen. En de keuzes die je wel vanuit je ziel maakt, die zullen er voor zorgen dat mensen jou echt zien, jou echt horen, jou voelen. En ze zullen, bewust of onbewust door jou geraakt worden.”

Bianca en Ineke, en ook de anderen om Sjaak heen, hadden aandacht geluisterd, alsof ze zijn woorden opzogen. Ze bleven stil, probeerden zich voor te stellen hoe dit in de praktijk zou zijn, wat het zou kunnen uitwerken, wat ieder persoonlijk zou kunnen toevoegen voor de mensen om hen heen.

.

‘Enola Holmes’, trailer:

https://youtu.be/1d0Zf9sXlHk

Naar hoofdstuk 15. Opvoeden, hoe doe je dat?

Of naar de Inhoudsopgave