In de loop van de ochtend knapte Margreet wat op. Na haar dagelijkse werk, was ze een poosje in haar schommelstoel gaan zitten met een glas thee. Ze staarde een beetje voor zich uit, keek naar de kale muur, waarvoor ze misschien een wandkleed zou gaan borduren. Ze zag een plaatje voor zich van een tienermeisje dat aan een ezel zat te schilderen.

Ze fronste haar voorhoofd: wat een apart plaatje voor een wandkleed. Ze had eigenlijk ook niet het gevoel dat ze in staat zou zijn zoiets te maken. Eigenlijk wilde ze liever iets maken dat een sfeer-indruk zou geven, zonder dat het een specifieke tekening zou zijn. Ze had al gedacht aan een kleurenmengeling, een speling van kleuren. Ze wist alleen nog niet hoe…

Ze zette haar lege glas op tafel, dacht dat ze wilde gaan breien, maar besloot gewoon nog even niets te doen. Rustig schommelend staarde ze weer naar de lege muur, haar handen over elkaar op haar buik. Ze hoopte dat ze een duidelijker beeld zou krijgen voor het wandkleed, maar in plaats daarvan drong het plaatje van het schilderende meisje zich weer aan haar op. Het plaatje was duidelijker nu. Ze leek amper een tiener, misschien elf jaar, had blond golvend haar dat ze in een nonchalante staart bij elkaar had gebonden. Ze had een penseel in haar handen en hield haar hoofd schuin terwijl ze naar haar werk keek. Margreet zag het schilderij waaraan ze bezig was, maar zag het meisje alleen van achteren. Op dat moment leek ze tot leven te komen. Ze draaide haar hoofd om en keek haar aan. Er ging een schok door Margreet heen. Dat meisje, ze kende haar, ook al had ze haar nog nooit gezien. Haar ogen, die waren zo bekend, dat waren Huibs ogen, gewoon net zo prachtig helder blauw, zo’n zelfde uitstraling. Huib kon ook zo dromerig kijken, vanochtend nog toen hij zijn koffie dronk. Wat apart!

Wie was dat meisje? Terwijl het beeld verdween, vroeg Margreet zich af, hoe ze aan dat plaatje kwam en wat het betekende. Ineens werd ze er zich van bewust dat ze begonnen was met haar handen stilletjes haar buik te strelen. Haar gedachten vlogen naar vanmorgen, dat ze zich wat duizelig en misselijk had gevoeld. Gisteren had ze nog tegen Huib gezegd dat ze het heerlijk vond om de dag in alle rust met een mok koffie te beginnen. En vanmorgen kon ze de geur maar amper verdragen!

Op dat moment drong het met een schok tot haar door: ik ben zwanger! Dat tienermeisje… dat is het kindje dat in mij groeit! We krijgen een dochter, een meisje, en ze zal van schilderen houden, ze zal leven om te schilderen!

De indrukken waren zo overweldigend, dat ze opsprong, veel te snel, waardoor ze zich aan de schoorsteenmantel vast moest grijpen om te voorkomen dat ze door een vlaag van duizeligheid zou vallen. Dit, dit moest ze met Huib delen! Of zou ze naar de drogist racen om een zwangerschapstest te halen? Nee, ze wilde het gewoon vertellen, en kijken wat Huib er van vond, of hij nog een test wilde…

.

Ze stormde de schuur in. “Huib, Huib, moet je horen!”

Huib keek haar verbaasd aan, maar kreeg geen kans te vragen wat er aan de hand was.

“Ik zat net even rustig in de schommelstoel, en toen…” Ondanks dat ze helemaal hoteldebotel van blijdschap was, was ze in staat om stap voor stap te vertellen wat er gebeurd was. Ze besloot haar relaas door haar armen om zijn nek te slingeren en hem een innige kus te geven die hij maar wat graag beantwoordde.

“Wat geweldig Margreet, wat ben ik daar blij mee!”

“Ja? Echt? Vind je het niet te vroeg? We zijn nog niet eens getrouwd, ik woon nog maar net bij je, we…”

“Het is geweldig Margreet, echt waar! Ik ben er zo blij mee, en ik vind het geweldig dat jij dat beeld zo ontvangen hebt! Wacht, ik wil je wat laten zien.”

Hij pakte de schets van de commode en legde die op de werkbank. “Hoe lijkt je dit?”

Margreet knipperde even met haar ogen. De overgang van hun blijdschap over haar zwangerschap naar een werktekening van een kast was even groot als onbegrijpelijk! Totdat Huib enthousiast begon te vertellen hoe hoog deze kast zou worden en wat er in dat open gedeelte opgeborgen zou kunnen worden. Toen hij vroeg of zij hem mooi vond of het anders wilde, drong het tot haar door, dat ze nog steeds bezig waren over het thema zwangerschap!

“Ik vind hem mooi, ja, eenvoudig, leuk, die open vakken…” Ze keek hem vragend aan: “Hoe kwam jij in vredesnaam op het idee om een schets van een commode te maken?”

Huib lachte en trok haar in zijn armen terwijl hij haar bleef aankijken: “Je was dizzy en belabberd, wilde geen koffie. Ik merkte onrust in mezelf, dat je misschien ziek zou zijn. En toen ineens kwam die indruk als een bliksemschicht bij heldere hemel: ze is zwanger! Ik was zo blij! En toen we voor het ontbijt koffie en thee dronken, zat ik te dromen, weet je nog?” Margreet knikte. Huib vertelde over het beeld dat hij had gekregen van een meisje op een schommel, een dromertje. Hij vertelde ook dat Annerieke het geweten had, en dat ze er samen blij over waren geweest. En hij deelde zijn idee over de verf.

“Dat lijkt me prachtig, ik denk dat dat echt een mooie kleur wordt, niet opvallend, maar fijntjes, zodat het geen afbreuk zou doen aan alle dingen die belangrijker zijn om op te vallen.” Margreet kon zich helemaal vinden in de plannen die Huib tot nu toe bedacht had.

“Wat bijzonder allemaal, wat onwijs mooi! Annerieke wist het dus ook! Volgens mij heb ik geen zwangerschapstest meer nodig…”

“Nee, dat denk ik ook niet. Je menstruatie zal binnenkort wel wegblijven, dan heb je weer een teken dat het klopt. Maar mocht je daarna toch nog twijfels krijgen, koop dan gewoon een test, geen probleem toch? Nog wat anders: ik had zitten denken over de muren van de kinderkamer. Ze zijn zo kaal. Ik denk dat we tegen de ene muur, links misschien, nog wel een kast moeten plaatsen, voor kleding en zo. En misschien een bak of een lage kast voor speelgoed, of een paar planken aan de muur. Maar waar ik de commode had gedacht, aan de andere kant, daar blijft de muur dan best wel kaal. Zou jij het leuk vinden om daar ook een wandkleed voor te borduren?”

“Ik weet het niet, aan de ene kant wel, maar dan zou het iets moeten worden met leuke figuurtjes, zodat het voor de baby ook aantrekkelijk is als ze groter wordt. Voor het wandkleed in de kamer had ik iets abstracts in gedachten, een mengsel van kleuren, een kleurenspel. Ik denk niet dat ik het zie zitten om iets concreets te borduren, maar ik zal er in elk geval over nadenken. En die commode, daar moest ik ineens aan denken, zou je daar ook van die knoppen op de lades willen maken? Daniëlle heeft ook edelstenen in lichtpaarse tinten. Lijkt je dat wat?”

“Sterker nog, ik was al zoiets van plan. Ik had die hele commode en die verf als een verrassing voor je willen houden, maar achteraf vind ik het veel leuker om er samen over bezig te zijn en te voelen dat we het allebei mooi vinden. En die muur-versiering komt wel, we kunnen toch niet alles tegelijk doen. Wat belangrijker is, bedenk ik nu ineens, is dat we met die aanbouw gaan beginnen, een was- en droogruimte, en een schuur. Ik zal Simon vragen, Simon van Dam. Hij was de beste vriend van mijn vader, en hij werkt in de bouw. Geweldige kerel, hij zal het top vinden om ons te helpen met de aanbouw.”

Margreet genoot van zijn enthousiasme: “Doe dat! Maar laten we eerst koffie gaan drinken bij Annerieke. Zullen we ons nieuws meteen vertellen? Ook aan Sjaak en Lisa?”

“Welja, laten we dat doen. Het is geweldig nieuws, ik weet zeker dat ze er blij om zullen zijn!

Omarmd liepen ze naar het pension, naar de keuken.

“Ah, daar zijn jullie!” Annerieke pakte meteen de koffiepot en schonk hun mokken vol.

“Dank je mam, maar eerst wil ik jullie nog iets vertellen. Zien jullie deze fantastische vrouw hier? Zij wordt volgende zomer mama! En daarmee zorgt zij er voor dat ik papa word!”

De reacties waren overweldigend. Zowel Huib als Margreet werden omhelsd en gefeliciteerd.

"Dus daarom zat je vanmorgen zo moeizaam te eten…” concludeerde Lisa.

“Ja, ik voelde me echt belabberd, dacht dat ik griep kreeg, of dat ik beroerd was door het gedrag van mijn ouders. Maar dat was het dus niet.” Ze vertelde hoe ze er achter was gekomen dat ze zwanger was, van een meisje, een meisje dat van schilderen zal houden. “En van schommelen!” vulde Huib aan, waarop hij vertelde hoe hij al voor het ontbijt ontdekt had wat er aan de hand was.

Lisa zuchtte: “Wat is dit toch mooi, dat je zulke sterke indrukken krijgt. Ik verlang naar meer daarvan, veel meer! Ik had het gisteren ook even, iets nieuws kwam binnen, en ik wist zo zeker… Nou ja, dat wil ik dus veel meer!” Ze bloosde, geschrokken dat ze bijna verklapt had wat ze gisteren tussen Sjaak en haarzelf ervaren had. Gelukkig kletsten de anderen door over de baby die Huib en Margreet verwachtten, over de kinderkamer, de inrichting.

Lisa had niet in de gaten, dat Sjaak naast haar, haar opmerkzaam had aangekeken. Haar ontdekking van gisteren en een snelle blos op haar wangen… had ze hun soul-connectie gevoeld? Het zou mooi zijn, dan zou ze zijn liefde voor haar kunnen herkennen als iets dat ‘klopte’. Sjaak riep zichzelf tot de orde en mengde zich weer in het gesprek over de zwangerschap.

“Als het zover is dat je gaat bouwen, wil ik je in mijn vrije uren weer meehelpen. Ik weet nog goed, hoe prachtig het was om samen te bouwen, jouw huis, en daarna mijn huisje. Als jullie aanbouw klaar is, moeten we maar eens verder gaan met mijn huisje. We zijn toen gestopt, ik vond het wel best zo. Maar nu ik er langer woon, verlang ik toch wel naar een etage erop, eindelijk een badkamer.”

“Heb je dan geen badkamer?” vroeg Lisa verbaasd. “Waar douche je dan?”

“Meestal douche ik niet, je kunt je ook wassen bij een wasbak. Ik heb een soort bijkeuken met een wasbak, dat werkt op zich ook prima, maar ik ben er eigenlijk wel aan toe om er eens een volledig huis van te maken.”

“Komt goed Sjaak,” zei Huib, “ik hoop Simon heel binnenkort te spreken, zal ik dan meteen jouw voorstel meenemen? Als hij tijd heeft, werken we gewoon achter elkaar door.”

“Goed plan! Ik zal vast nadenken over die eerste etage…”

“Doe er meteen een zolder bij, dan ben je meteen klaar.”

Sjaak keek wat twijfelend. Hij wilde niet bekennen dat hij zelf helemaal geen behoefte had aan een badkamer en een aparte slaapkamer, maar als hij en Lisa in de toekomst een relatie zouden krijgen, dan zou hij haar graag die ruimte gunnen. Als hij nu meteen zou toehappen over een zolder, zou dat misschien opvallen. Ineens bedacht hij wat: “Misschien doe ik dat wel, een zolder erop. Dat houdt in de zomer de ergste warmte op de slaapetage tegen. En in de winter misschien wel de kou, vast wel.” In stilte gaf hij zichzelf een compliment voor zijn slimme zet. Niemand zou er iets achter zoeken.

Daarmee had hij echter buiten Huib gerekend. Huib wist immers van hun soul-connectie. Hij glimlachte: Lisa zou een mooi huis krijgen als het zover was!

Naar hoofdstuk 80. Tuincentrum

Of naar de Inhoudsopgave