Sinds een paar weken woonde Rosalie, tot haar grote blijdschap in een mooi vrijstaand huis aan de rand van het dorp. Het voelde voor haar, alsof ze nu het buurmeisje van Bloemenhof was.

Patrick en Bea vonden hun draai ook snel en goed. Dat was ook niet zo moeilijk, doordat ze allebei vanuit huis werkten, genoten van de omgeving en de contacten met de familie Bloemenhof, en zagen dat hun dochter overgelukkig was.

Het enige waar ze nog verandering in wilde zien, had met hun werk te maken. Ze deden administratief werk, veelal gericht op financiën. Ze deden het met plezier, maar voelden dat het toch niet helemaal was wat ze de rest van hun leven wilden blijven doen. Ze verlangden naar een mogelijkheid om meer op een natuurlijke manier met mensen om te kunnen omgaan in hun werk, met mensen samen te leven.

Ze gingen er ontspannen mee om, snuffelden soms op internet en in kranten, maar weigerden overhaast in iets nieuws te stappen. Huib had hen dringend aangeraden te wachten op iets waarmee ze echt een klik ervaarden, en dat advies wilden ze zeker opvolgen.

Daarnaast hadden ze nog niet de mogelijkheid om samen buitenshuis te gaan werken, omdat ze Rosalie niet op een nieuwe school hadden aangemeld. Het kind was als een spons dat informatie opzoog. Daardoor leerde ze goed en snel.

De verhalen die Bea was gaan schrijven om haar te helpen met leren lezen, waren al snel niet meer nodig. Rosalie werd lid van de plaatselijke bibliotheek, waar ze lopend naar toe kon, en waar ze meerdere keren per week te vinden was. Tot haar plezier hadden medewerkers van de bibliotheek een paar keer aan haar gevraagd waar haar vader of moeder was, of voor wie die boeken waren die ze ophaalde. Naar hun idee klopte er iets niet. Dit meisje was duidelijk een kleuter en kwam toch al alleen naar de bibliotheek. En de boeken die ze haalde, waren eigenlijk bedoeld voor kinderen die jaren ouder waren.

Rosalie had een leuke tactiek bedacht. Als iemand haar zei dat ze te moeilijke boeken had uitgekozen, sloeg ze een boek open en las dan het eerste gedeelte van het boek voor. Niemand snapte het, maar de medewerkers kregen steeds meer plezier in het meisje en gingen vriendelijk met haar om.

Over getallen maakte Rosalie zich in eerste instantie niet druk, totdat ze een boek las, waarin het toch wel erg leuk leek om te kunnen rekenen. Ze begon zelf hoeveelheden bij elkaar op te tellen. Ooit had ze blokken gekregen, maar daar had ze nooit veel mee gedaan. Nu gebruikte ze die om te rekenen: twee groepjes blokken, die ze elk afzonderlijk telde, een groep van vijf blokken en een groep van drie blokken. Daarna schoof ze beide groepen bij elkaar en telde de blokken opnieuw. Ze overlegde in zichzelf: vijf en drie bij elkaar was samen blijkbaar acht. Na een paar keer ging ze dat optellen in gedachten doen, zonder naar de beide groepen blokken te kijken. Pas daarna schoof ze de blokken bij elkaar en telde het geheel om te zien of haar antwoord klopte. Na een uurtje was ze de blokken zat, en vroeg ze aan Bea of ze zoiets ook op papier kon doen. Bea zocht even op internet en vond wat rekenbladen. Ze printte ze uit en gaf ze aan Rosalie, die er in hoog tempo doorheen ging. Halverwege de zomer rekende ze tot honderd, en had ze met hulp van gelijke groepjes blokken ontdekt wat vermenigvuldigen inhield.

Rosalie merkte dat haar ouders heel veel informatie van internet haalden. Dat fascineerde haar. Ze bleef regelmatig naast hen staan om te kijken hoe ze het voor elkaar kregen.

Patrick had haar wel door en vroeg haar of ze het zelf ook wilde proberen. Ja, natuurlijk wilde ze dat! Ze ging voor de computer zitten en begon de letters die ze nodig had te zoeken, terwijl Patrick uitlegde, dat de letters op het toetsenbord hoofdletters waren en bij welke kleine letters ze hoorden. Ondanks dat ze dat even lastig vond en met twee vingers maar langzaam op gang kwam, vond ze veel informatie over allerlei onderwerpen die ze leuk vond. Wilde ze meer informatie over een boerderij, dan zocht ze op dat woord. Patrick leerde haar hoe ze sites in een nieuw tabblad kon openen. Rosalie verslond de informatie die ze vond.

Patrick en Bea overlegde met elkaar: Rosalie zat zo regelmatig achter de computer, dat ze zelf minder aan hun werk toe kwamen. Ze kochten een laptop voor haar, die Rosalie met grote blijdschap in gebruik nam. Ze legde hem op een standaard plekje, op de hoek van de eettafel. Het werd haar eigen onderzoeksomgeving!

Er waren echter twee dingen die ze irritant vond. Het typen ging al wel sneller dan op de eerste dag, maar ze wilde eigenlijk zo typen als haar ouders, met alle vingers. Bea liet haar zien hoe ze haar vingers op één rij naast elkaar neerlegde, en vanuit dat punt alle letters kon aanslaan. Terwijl Rosalie het probeerde zocht Bea op haar eigen laptop naar een cursus die haar dochter misschien beter op gang kon helpen. Ze opende de link op Rosalie’s laptop en liet haar zien hoe ze kon beginnen. Rosalie was verrukt! Ze vloog de lessen door, begon briefjes aan haar ouders te schrijven in een tekstbestand en liet hen dat lezen. Natuurlijk vonden Patrick en Bea dat geweldig. Ze gaven Rosalie een email-account en wezen haar aan hoe ze hen een mailtje kon sturen. Tot Rosalie’s verrassing kwamen er al snel antwoorden terug. Ze had gemerkt, dat als ze haar muis naar een icoontje bewoog, er meestal een woord verscheen, waardoor ze begreep waar het icoontje voor diende. Zo vond ze ‘beantwoorden’. Ze schreef antwoorden naar haar ouders en klikte op verzenden.

“Hoe heb je dat voor elkaar gekregen? Hoe wist je hoe je een mailtje terug kon sturen?” vroeg Patrick verbaasd. Rosalie haalde haar schouders op, en liet hem zien hoe ze met haar muis gezocht had.

Het tweede wat ze lastig vond, was dat ze wilde schrijven, gewoon met een pen op papier. Ze bedacht dat ze dat misschien ook wel op de computer kon vinden, schrijflessen. Ze ontdekte dat er verschillende letters waren: schrijfletters die aan elkaar moesten, en blokletters die los naast elkaar kwamen. Ze vond die schrijfletters wel mooi, maar te deftig. Ze besloot de blokletters na te gaan schrijven. Bea en Patrick verwonderden zich, dat ze in staat was om de letters uit boeken feilloos om te zetten in blokletters. De ‘a’ uit een boek schreef ze als een bolletje met een stokje aan de rechterkant, precies zoals het op school geleerd werd en zoals ze het op internet ontdekt had.

Patrick en Bea hielden goed in de gaten, dat alles vanuit Rosalie zelf bleef komen en of ze gelukkig was. Tot op heden, halverwege augustus, hadden ze nog geen enkele kink in de kabel kunnen ontdekken. Het kind had plezier in schoolwerk dat ze zelf koos. En daarnaast had ze plezier in koken met mama, en koekjes bakken met papa, samen tuinieren waarbij ze honderduit vroeg over plantennamen, wat er moest gebeuren en waarom. Ze volgde hen, pikte op waar ze interesse in had en ontwikkelde zich van binnen uit, en door met haar ouders samen te leven.

Tussendoor vroeg ze bijna elke dag of ze even bij Margreet en Huib op visite mocht. De eerste keer, toen ze nog maar net een paar dagen in hun nieuwe huis woonden, was één van haar ouders met haar meegelopen. De tweede keer wees Rosalie hen erop, dat ze geen straat hoefde over te steken, dat ze gewoon over de stoep kon lopen tot aan het pension. Ze kon het best alleen! Patrick vond het prima, al keek hij haar de eerste keer dat ze alleen ging, wel na.

“Niet te geloven, pas vier jaar…”

Naar hoofdstuk 243. Nieuw leven

Of naar de Inhoudsopgave