Anton liet er geen gras over groeien. De volgende dag, direct na het ontbijt, belde hij zijn medewerkster, legde haar het voorstel voor om op Bloemenhof te werken in de huishouding. Op verzoek van Annerieke nodigde hij haar uit tijdens de koffie, dan kon ze kennismaken met de familie en vragen stellen zoveel als ze maar wilde.

Bianca Overeem was oprecht verrast en besloot op de uitnodiging in te gaan. Tegen tien uur parkeerde ze haar auto op de parkeerplaats naast het pension, waar ze opgewacht werd door Anton, die haar hartelijk begroette.

“Is het niet vreemd dat u uw eigen medewerker naar een ander loodst?” vroeg ze hem.

“Misschien in andere omstandigheden wel, maar ik weet nu immers wat je nodig hebt? Ik ken de mensen van dit pension goed, het zijn op z’n minst vrienden van me. En ik denk dat jij je hier meer op je plek zult voelen dan in de situatie waarin je de laatste tijd verkeerd hebt. Weet je, Bianca, ik heb een bedrijf, maar ik wil niet alleen maar zakelijk zijn. Ik heb te doen met mensen, ik wil er voor hen zijn. En zo wil ik er ook voor jou zijn. Je verhaal was duidelijk genoeg, je hebt voor je zoontje gekozen, maar moet je in allerlei bochten wringen om de dagen een beetje door te komen. Dan denk ik dat je het hier veel beter zult hebben. Maar dat moet je straks zelf maar beoordelen. Zal ik het autostoeltje even meenemen?”

Zonder haar antwoord af te wachten, opende Anton de deur aan de andere kant van de auto en maakte het autostoeltje los. Hij sloot de autodeur en nam de kleine Julian mee naar de voordeur.

“Zo Julian,” zei hij tegen het wakkere ventje, “zullen we eens kijken of jij dit huis een fijne plek vindt?”

Bianca volgde hen met een luiertas en haar schoudertas, verrast door de vaderlijke manier waarop haar chef met haar zoontje omging.

Anton keek achterom en moedigde haar aan: “Kom maar mee, ik denk dat de koffie bijna klaar is!”

Hij opende de keukendeur en liet haar voorgaan terwijl hij haar introduceerde: “Lieve mensen, deze dame hier is Bianca Overeem en deze jongeman in dit autostoeltje is haar zoontje Julian.” Meer hoefde hij niet te zeggen, omdat iedereen opstond om Bianca te begroeten en zich voor te stellen.

“Mag ik Julian op schoot nemen?” vroeg Simon, terwijl hij Bianca bijna smekend aankeek. Ze knikte, een beetje beduusd van alle hartelijkheid. Terwijl Simon Julian uit zijn stoeltje viste, gaf Anton Bianca een stoel. Hij zag hoe ze de kring een beetje onzeker rond keek.

“Voel je vrij om vragen te stellen, maar je mag ook eerst lekker genieten van je koffie en een beetje wennen aan de groep hier. Doe maar wat je prettig vindt,” fluisterde hij haar toe.

Ze knikte en keek hoe Simon rustig tegen Julian praatte. In de hoek van de keuken ontdekte ze een box, waar een andere baby in lag te slapen. Margreet zag haar kijken en wenkte haar. Bianca stond op, nam haar koffie mee en ging naar Margreet toe.

“Is dat jouw baby?” vroeg ze aan Margreet.

Margreet knikte en vertelde dat ze Gloria heette en krap twee weken oud was.

“Julian is nu bijna een maand. Ik zou over een paar maanden weer aan het werk gaan als pakketbezorger, maar ik krijg het organisatorisch niet voor elkaar. O ja, ik kan Julian overal onderbrengen, de ene dag hier, de andere dag daar, maar het voelt gewoon niet goed, alsof ik hem dump. Ik heb er voor gekozen om hem geboren te laten worden, terwijl zijn vader niets van hem wilde weten, maar ik krijg het nu al niet voor elkaar om te doen wat goed voor hem is. Dat voelt vreselijk!”

“Dat kan ik me voorstellen. Dan werk jij straks ook niet lekker. Als je hier zou willen werken, zou dat totaal anders zijn. Dan zou Julian gewoon hier bij je in de buurt kunnen zijn. Wat heeft Anton je al verteld?”

Bianca grinnikte: “Eigenlijk niet veel, alleen dat het om huishoudelijk werk in een pension ging. Eerlijk gezegd kreeg ik daar meteen nare visioenen over, over gasten die je op de nek zitten en een eigenaar die je opjaagt, maar aan de andere kant denk ik dat ik Anton wel kan vertrouwen. En de sfeer lijkt hier aardig ontspannen.”

“Dat is het ook,” antwoordde Margreet. “Deze mensen hier leven als een familie met elkaar, en dan wel in de meest positieve zin van het woord. Ze staan voor elkaar, helpen elkaar, houden gewoon van elkaar.”

“Dat is mooi, maar ik kom hier natuurlijk als een vreemde binnen. Niet dat dat erg is, ik kom hier gewoon om te werken. Heb jij een idee waar ik eventueel zou kunnen wonen?”

Margreet legde haar hand op Bianca’s arm: “Bianca, ik kwam vorig jaar november hier binnen, als totaal vreemde, onzeker en bang, met een negatief zelfbeeld. Ik ben hier als familielid binnengehaald, ben helemaal opgebloeid. Ik ben hier thuis gekomen. Ik heb de eerste tijd hier op zolder gewoond. De zolder loopt over de hele lengte en breedte van het pension, is dus echt heel groot. Een heel grote kamer, en een ruime overloop. Zolang je geen eigen huisje hebt, zou het een prima locatie voor je kunnen zijn. Wat aanpassingen maken, traphekje plaatsen, wat er maar nodig is. Alles is hier te bespreken, en dat is geen loze kreet, dat meen ik echt. Ik zou zeggen, vuur je vragen maar op ons af, beproef ons maar!”

Bianca knikte bedachtzaam, vond het duidelijk niet zo eenvoudig als Margreet haar voorstelde. Ze liep terug naar haar stoel, waar Annerieke haar mok nog een keer vol schonk en Simon haar met een blijde lach toevertrouwde dat ze Julian goed had opgevoed. Hij had hem geen enkel persoonlijk geheim verklapt, maar was wel heel vriendelijk gebleven. “Zonder dollen, Bianca, je hebt een mooi kereltje!”

Bianca knikte en vroeg hem naar de samenstelling van het gezelschap: “Wie hoort bij wie, dat hoef ik niet te vragen, dat lijkt me overduidelijk. Maar wat ik me afvroeg, is in hoeverre jullie, als stellen, familie van elkaar zijn.”

Simon verschoof zijn stoel een beetje naar haar toe en vertelde: “Huib daar is de zoon van Annerieke. Zijn vader is vorig jaar verongelukt en ik ben zo gelukkig dat ik in zekere zin zijn plaats nu mag innemen. Ik woon dus bij Annerieke. Verder zijn er geen bloedbanden, maar we ervaren een heel sterke zielsconnectie die beter is dan welke bloedband dan ook. Annerieke en ik wonen een eindje verderop, aan de rechter kant van het landgoed. Als je ons huis voorbij loopt, kom je bij de werkschuur van Huib. Hij is een ware kunstenaar met hout. En nog een stukje verder staat het huis van Huib en Margreet. Sjaak is de tuinman van dit landgoed en woont met Lisa in een huis meer aan de linkerkant van het landgoed. En als je hun huis voorbij loopt, kom je bij een groepje van vier huisjes, die in het midden met elkaar verbonden zijn met een grote woonkamer. Daar wonen vier vrouwen die ontsnapt zijn aan seksuele mishandeling. Als je daar in de toekomst meer over wilt weten, vraag Lisa er dan maar naar. Ik heb in het verleden samen met Erik, de eerste man van Annerieke, de vader van Huib dus, dit pension gebouwd, en daardoor weet ik dat er een prachtig ruime zolderetage op zit. Als je hier wilt komen werken, kun je hier zolang je wilt op zolder wonen. Ruimte genoeg, er zullen hooguit wat aanpassingen geregeld moeten worden in verband met dit lieve manneke. Och, kijk nou, hij heeft de strijd tegen de slaap opgegeven. Nou, laat hem maar lekker!”

“Vind je hem niet te zwaar worden? Anders kan ik hem wel in zijn autostoeltje leggen hoor.”

“Welnee, hij ligt hier prima. Stiekem geniet ik er wel van, ik heb zelf geen kinderen. Dus ik geniet graag van andermans kinderen mee, als jij het tenminste niet erg vindt!”

“Nee, o nee,” haastte Bianca zich hem te verzekeren, “ik wil alleen niemand tot last zijn en ik wil dus ook niet dat Julian iemand tot last is.”

Simon keek haar recht aan, met een zachte glimlach op zijn gezicht. “Jij bent niemand hier tot last, probeer dat maar vast te onthouden. En als je besluit om hier te komen werken, dan is je prachtige kereltje samen met jou een aanwinst voor ons.”

Bianca keek hem fronsend aan: “Meen je dat nou echt?”

Anton, die het gesprek een beetje gevolgd had, stootte haar aan: “Ze houden hier van gekkigheid, maar dit soort dingen is hier altijd volledig serieus! Probeer het maar te ontvangen, en als dat niet lukt, is dat geen probleem, dan komt dat later wel.”

Bianca keek haar chef aan, met tranen in haar ogen. Ze zuchtte diep en beloofde dat ze het zou proberen.

“Prima, dat is het beste begin, Bianca!” Anton knipoogde en keek naar Simon. “Heb je dat lieve kereltje een slaapdrankje gegeven, Simon?”

Simon grinnikte: “Welja joh, doe jij maar ruig! Ik vermoed dat ikzelf slaapverwekkend genoeg ben!”

Bianca keek van de één naar de ander, niet goed wetend wat ze met hun woorden aan moest.

“Dat bedoel ik nou, Bianca, ze houden hier van gekkigheid. Ik ook, maar ik wist het niet, ik was veel te serieus, maar deze gasten hebben me behoorlijk los gemaakt. Dus neem dit soort malle opmerkingen gerust met een grote korrel zout!”

Bianca zuchtte diep en glimlachte. “Het is een hele ontdekkingstocht. Jullie zijn behoorlijk anders dan mijn familie, maar ik vermoed dat ik hier wel aan zal kunnen wennen. Het voelt best goed, al kan ik nog niet op zo’n manier mee kletsen.”

“Dat zeg je goed, ‘nog niet’, wacht maar als je hier een paar weken bent, dan komt dat vanzelf wel goed!” dacht Simon. “Maar even wat anders, lijkt het je wat, om hier de boel op orde te komen houden?”

Bianca knikte: “Het is niet dat huishouden mijn hobby is, maar ik weet dat ik het kan, en het zou me rust geven in mijn zorg voor Julian. En de sfeer voelt best goed hier, nog wat onwennig, maar dat ligt meer aan mij, denk ik.”

“Mooi, ik zou het fijn vinden als je onze club komt versterken!” Simon keerde zich naar de rest van de aanwezigen: “Mag ik even jullie gesprekken onderbreken? Ik denk dat we er goed aan doen om deze jongedame te vertellen wat dit pension nodig heeft, maar vooral ook wat wij haar te bieden hebben. Hoe pakken we dat aan? Annerieke, kun jij haar vertellen wat haar taak zou zijn als ze besluit te komen?”

“Jawel, dat kan ik wel, maar ik denk dat ik die beurt beter door kan schuiven naar Margreet, omdat Bianca haar taak dan zou komen overnemen.”

Margreet knikte en vertelde wat haar taken tot nu toe geweest waren. “Ik heb er geen probleem mee om je in te werken zolang je dat nodig hebt. En als je zelf vragen hebt over taken, of dingen wilt veranderen, dan staan we daar altijd voor open. Zo heb ik bijvoorbeeld bij de kringloopwinkel, een winkel die je echt gezien moet hebben, vaasjes gekocht voor alle ruimtes waar de gasten komen. Hun slaapkamers, en hier beneden de eetkamer en de woonkamer. De tuin is hier groot en in overleg met Sjaak kun je hier altijd wel bloemen plukken of snijden. Joh, ik heb er zin in om je hier wegwijs te maken!”

Er verscheen een blijde glimlach op Bianca’s gezicht, voordat ze reageerde: “Ik denk dat ik het wel zie zitten. Alleen vraag ik me af hoe we het met de baby’s moeten doen, er zijn er straks drie!”

“Met z’n allen in de box!” lachte Simon.

Huib keek Margreet aan en zei tegen Bianca: “Ik heb het er nog niet met Margreet over gehad, maar ik denk dat voor ons de tijd is aangebroken om voortaan in ons eigen huis te eten. Om af te kicken zou ik wel graag hier blijven koffie drinken. Dan kunnen we de kleintjes ook wel op schoot houden, dat vind ik met eten lastiger. Wat denk jij daar van, Margreet?”

“Ik ben het helemaal met je eens! Dan gaan we onze keuken eindelijk eens echt inwijden. En onze eethoek, niet te vergeten. Echt Bianca, we hebben een prachtige eethoek, maar we eten er nooit. Toen ik zwanger was, heb ik er al eerder over gedacht. Het is mooi dat hier een box staat, maar om Gloria heen en weer te blijven slepen… Het zou voor ons gezinnetje meer rust geven als we voor het eten thuis blijven. Eerlijk gezegd, ook als jij er niet geweest zou zijn. Gloria is een makkelijke baby maar ik vind het niet echt fijn dat ik haar steeds uit haar bedje moet vissen. Het is dubbel allemaal, ergens wil ik graag hier zijn, bij jullie allemaal, maar…”

“Zowel jij als Gloria hebben ook meer rust nodig,” vulde Simon aan. “Je doet het allemaal prima, maar ik zag gisteravond ook je twijfel, net zoals Anton het zag. Hij was me voor, anders was ik naar je toe gegaan. Ik ben blij met jou, Margreet, dat weet je, en ik vind het geweldig dat je voor jezelf en jullie gezinnetje kiest. Zij staan op de eerste plaats, net zoals voor Bianca de zorg om Julian en haarzelf op de eerste plaats mag staan en ze om die reden op zoek is naar andere mogelijkheden. Het is goed moeders!”

Margreet en Bianca lachten opgelucht naar elkaar. Ze hadden allebei een beetje het gevoel gehad dat ze elkaar in de weg zouden komen te zitten. En Bianca had moeite met het idee dat Margreet zich terug zou trekken om haar, en om Julian. Maar nu voelde het goed, het leek het beste te zijn voor iedereen.

“Zie je wel dat het klopt, Bianca,” zei Margreet, “alles is hier bespreekbaar!”

“Ik zie het ja, ik ben bijna jaloers op je dat je deel bent van deze familie. Ik voel hier zoveel liefde, zo’n diepe saamhorigheid. Dat is me helemaal nieuw!”

Joke, die zich tot dan toe stil gehouden had, sprong daar op in: “Bianca, ik verzeker je bij deze, dat als jij hier gaat wonen en werken, dat je zult ervaren dat je één met deze mensen zult worden. Ze nemen je gewoon op, je hoort erbij, zo simpel is dat hier!”

“Oké,” zei Bianca met een diepe zucht, “ik waag de sprong, ik kom hier werken en wonen als dat werkelijk voor niemand van jullie een probleem is.”

“Een probleem?” vroeg Annerieke. “Als het al een probleem zou zijn, is het een heerlijke uitdaging om dat probleem op te gaan lossen. Zal ik je even rondleiden door het pension?” Ze stond op en Bianca volgde haar voorbeeld, maar keek Simon vragend aan.

“Ga maar Bianca, ik geniet nog wel even wat langer van je kereltje.” Hij knikte haar vriendelijk toe.

“Hij is veilig bij Simon hoor,” beloofde Annerieke, “moet je toch zien, volledige rust voor hen allebei.”

Bianca slikte haar emoties weg, knikte naar Annerieke en volgde haar naar de gang. Annerieke liet haar de beneden verdieping zien en nam haar vervolgens mee naar boven, naar de etage voor de gasten. Ze deed de deur van één van de badkamers open en zei: “In deze badkamer en die hiernaast is een bad met douche, in de andere aan de andere kant van de etage is er alleen een douchecabine in de badkamers. De gasten kunnen dus kiezen. Hoe ben jij gewend om Julian te douchen of in bad te doen?”

“Ik woon bij mijn ouders op zolder. Zij hebben een bad zoals hier. Soms ga ik samen met hem in bad, maar ik vind het met afdrogen en aankleden altijd best een gedoe. Ik heb ook een babybadje op een standaard, dat vind ik makkelijker.”

Annerieke keek even buiten de deur en wees naar een open ruimte naast de werkkast. “Als je dat badje nou daar neer zou zetten, dan heeft niemand er last van en kun jij het zo pakken als je hem in bad wilt doen. Neem hem in het autostoeltje of zo mee hierheen, doe hem in bad, wikkel hem in een handdoek, bad leeg en terug op zijn plek, kereltje mee naar boven, en dan rustig daar aankleden. Of anders, net wat je wilt.”

“Ik denk dat ik wel wat kan met hoe je het net beschreef.” Bianca keek rond, zag de open kast met handdoeken. Annerieke zag haar kijken: “die handdoeken kun je gewoon gebruiken en de gebruikte daar in de wasmand doen. Elke ochtend gaan de gebruikte handdoeken en keukendoeken in de wasmachine. Je mag daar je eigen was bij doen of je eigen was apart wassen, net hoe je het handig vindt. Margreet had bij de kringloop een wasmand gekocht, maar bij de Action daar vlakbij zou je die ook kunnen kopen. Weet je, dat zijn echt van die dingen die je het makkelijkst met Margreet of Lisa kunt bespreken. Zij weten de weg, hebben allebei hier boven gewoond. Ik weet zeker dat ze het leuk zouden vinden om samen met je naar het dorp te gaan, als je dat wilt. Laten we even op zolder kijken.”

Bianca was verrast door de enorme ruimte. “Wat een ongelofelijk grote kamer! Hier kan ik voorlopig met gemak samen met Julian wonen, het is veel ruimer dan waar ik nu bivakkeer. Tjonge, overweldigend…”

“Als je hierheen verhuist, overleg dan even met Sjaak en Huib. Ik weet zeker dat ze je graag zullen helpen met sjouwen. We hebben een pick-up met open laadbak, met een groot zeil om spullen tegen regenbuien te beschermen, en een groot net voor droog weer.”

“Ik zag op de overloop nog een wasbak, kan ik die ook gebruiken?”

“Ja hoor, natuurlijk. Kijk, Margreet had stangen gekocht voor handdoeken. Ze had ze niet meer nodig, heeft ze laten hangen voor een eventuele volgende bewoner. Richt de boel maar in zoals voor jou prettig is, en als je iets wilt weten of hulp nodig hebt, dan kun je het altijd aan ons vragen.”

“Oké… en wanneer wil je dat ik begin? Ik heb officieel nog zwangerschapsverlof, maar ik voel me best aardig goed. Het werk hier lijkt me ook niet zo zwaar als pakketten bezorgen.”

“Margreet en Lisa doen het werk nu samen, als jullie nou eens beginnen met z’n drieën, dan leer je elkaar en het werk kennen en kom je er in alle rust in. En op het moment dat je het verder alleen wilt doen, kun je het gewoon aangeven.”

“Jullie zijn echt heel makkelijk, zo…”

“Gewoon menselijk,” vulde Annerieke aan. “Wij houden er van om vanuit ons hart, onze ziel te leven, en gewoon te doen wat nodig is, of wat onze ziel ons aangeeft.”

“Ja maar, er zijn toch ook regels, ik bedoel, zakelijk gezien. Hoe ga je daar dan mee om?”

“Daar gaan we alleen mee om als het niet anders kan. Verder houden we onszelf en elkaar in ’t oog, proberen we aan te voelen wat we allemaal nodig hebben. Jij moet je nu bijvoorbeeld niet meteen een slag in de rondte gaan werken. Zoals Margreet je al vertelde, heb je wel redelijk vaste werktijden, maar als dat spaak loopt met Julian, dan zoeken we daar samen een oplossing voor. Je had gewoon gelijk met wat je Anton aangegeven had, Julian mag niet de dupe worden van jouw werk. Je hebt samen de rust nodig om te leven en te werken. Dus laat maar weten wat je nodig hebt, of waar je eventueel tegenaan loopt. Ga niet alleen lopen knokken, Bianca, dat is echt niet nodig! Deal?”

Ze keek Bianca aan, zag dat de tranen over haar wangen liepen en dat ze driftig moeite deed om ze weg te slikken. Annerieke deed haar armen wijd, vroeg “Mag ik?” en omarmde Bianca toen zij knikte.

“Laat je tranen maar gaan, ik vermoed dat je ze al te lang binnen hebt moeten houden.”

Dat was voldoende om de stroom goed op gang te laten komen…

Naar hoofdstuk 10. Bianca vindt haar draai

Of naar de Inhoudsopgave