Huib was druk met het verzamelen van informatie op internet over het opzetten van een eigen bedrijf. Het voelde voor hem nog niet als een bedrijf, maar voor zichzelf wist hij zeker dat het dat wel zou worden. Voor Margreet en Elly kon dat wel eens anders liggen. Voor hen leek het meer hobbymatig te zijn. Lekker bezig zijn en dan zo nu en dan iets verkopen. Dat klonk nog niet als een eigen bedrijf. Misschien later…

Nadat hij op internet allerlei informatie had gelezen, besloot hij te bellen met de Kamer van Koophandel. Hij legde de medewerker hun plannen voor, benadrukte dat het voor hemzelf zeker de bedoeling was om er zijn brood mee te gaan verdienen, maar dat het bij de beide vrouwen anders lag. Hij kreeg het advies om voor zichzelf binnen een bepaalde termijn wel bij hen in te schrijven. Zij zouden dan zijn gegevens doorgeven aan de Belastingdienst. Een zakelijk email-adres en een zakelijk rekeningnummer was voor hemzelf wel nodig, voor de dames was een aparte rekening niet nodig, een zakelijk email-adres alleen als ze dat zelf prettig of leuk vonden.

Alle informatie die hij kreeg, schreef hij op, zodat hij het met Margreet en Elly kon delen. Hij zuchtte diep, terwijl hij met zijn hoofd in zijn handen steunde. Het klonk allemaal zo eenvoudig, maar het voelde alsof hijzelf een heel ingewikkeld pad op zou gaan!

Hij belde Elly op en vertelde haar welke adviezen hij gekregen had. “Voor mezelf begrijp ik dat ik dit gewoon doen moet. Ik begin er steeds meer in te geloven dat ik opdrachten zal krijgen en er dus geld mee zal verdienen. Hoe ervaar jij dat voor jezelf?”

“Daar kan ik kort over zijn,” zei Elly, “ik vind het geweldig dat ik dit opnieuw ontdekt heb, ik vind het fantastisch om te doen. Maar het zakelijke daast me, ik kan me gewoon niet voorstellen dat mensen me opdrachten zullen geven om hun muren te beschilderen. Oké, ik mag die van jou in je pand gaan doen, en dat vind ik gaaf. Maar dan? Hoe verder? Ja, ik weet dat je de website gemaakt hebt en dat we ons werk kunnen gaan aanprijzen op Twitter en Facebook, maar ergens kan ik me niet voorstellen dat er ook maar iemand op in zal gaan. Het roept spanning bij me op en ik heb de neiging het bijltje erbij neer te gooien. Oh Huib, daar baal ik zo van, want ik was zo blij, zo enthousiast, en nu alleen nog maar bang en onzeker!”

“Heftig Elly, dat zijn nare gevoelens. Heb je een idee waar het door komt?”

“Ja, dat is niet zo moeilijk. Ik heb nooit over mezelf gedacht als aan iemand die mogelijkheden zou hebben. Ik heb nooit erg positieve gevoelens over mezelf gehad. En het stomme is, dat ik dat wel had toen ik in jullie kinderkamer bezig was.”

“Het is ook echt iets wat bij jou hoort. Maar ik begrijp de andere kant ook hoor. Ik denk dat het wel gaat komen, dat weet ik wel zeker, maar dat je door die negatieve gevoelens heen moet om los te komen van alles wat rond het zakelijke zo zwaar voelt. Dan zal het voor jou een geruststelling zijn dat je in elk geval op dit moment zakelijk gezien niet veel hoeft te regelen. Een nieuw email-adres als je dat handig vindt, en die aanmelding op social media om naar de website te verwijzen. En waar we het al over gehad hadden, een prijslijst voor jezelf maken. Maar verder is er in principe niets nodig. Geen gedoe met de Kamer van Koophandel of de Belastingdienst.”

“Dat voelt al zoveel beter! Dat neemt er eigenlijk al veel druk vanaf. En dat email-adres en die social media, dat vind ik prima, al weet ik niet zo goed hoe ik dat moet regelen. Kun jij me daarbij helpen?”

“O jawel, het lijkt me handig om dat met z’n drieën te doen. Vind je het een goed idee als Margreet en ik vanavond naar jou toe komen?”

Elly zuchtte hoorbaar, van opluchting. “Heel graag Huib, hoe laat denk je?”

Ze spraken af rond 7 uur, waarop Elly beloofde voor taart te zorgen, om de traditie van Bloemenhof in ere te houden.

.

Elly had haar belofte gehouden: ze had een hazelnoot-slof gehaald. Ze besloten daar nog even mee te wachten omdat ze net gegeten hadden. Maar zin in koffie hadden ze al wel.

Margreet had haar boodschappentas van die middag meegenomen. Terwijl ze gezellig bij elkaar zaten, liet Margreet de spullen die ze die middag gekocht had, zien.

“Ik kwam zo laat thuis, dat ik niet eens tijd heb gehad om ze jou eerder te laten zien, Huib. Ik ben meteen doorgegaan naar de keuken om Annerieke te helpen. Maar goed, dit is het.”

Ze nam de door een medewerkster van de kringloopwinkel keurig opgevouwen lappen stof uit de tas en legde ze op haar schoot. “Hoe vind je deze groene? Het is een gordijn, maar de stof is zo mooi, ook voor een rok.”

Elly voelde aan de stof: “Het is een maf idee om een rok te maken van een gordijn, maar ik zou niet weten waarom je het niet zou doen. De stof is mooi, niet te dik. Het is linnen, dus lekker luchtig voor de zomer straks.”

Ze gluurde door de stof heen. “Hij schijnt ook niet echt door. Perfect Margreet! En mooi, dat vooral! Vind je ook niet, Huib?”

Huib was op z’n hurken naast Margreet komen zitten. Hij voelde aan de stof en knikte na Elly’s vraag. “Je bent goed geslaagd Gretha! En met die bruine hier ook, het lijkt wel of er een gouden gloed overheen ligt. Dat is volgens mij een ander soort stof, het voelt anders. Ik vermoed dat het mooi soepel zal vallen.”

Elly bevestigde Margreets vermoeden: “Het is katoen, of op z’n minst iets wat daar heel erg op lijkt. Prachtige kleuren, Margreet, je zult je straks de koning te rijk voelen!”
“Oh, dat voel ik nu al, ik heb zo weinig geld uit hoeven geven, maar kan van zulke prachtige stoffen in elk geval twee lange overslagrokken maken.”

Ze herinnerde zich de andere stof: “We zagen ook nog een groene lap met varens. Die was zo leuk! Maar toen ik ‘m voor de spiegel voor me hield, zag ik me er niet in lopen. Ik voelde het, Huib, hij was wel leuk, wel aardig, maar het was niet dé stof die ik zou willen hebben.”

“Ik ben trots op je, meiske, dat je je ervoor inzet om het zo te voelen. En ik ben blij voor je dat je zo de mooiste keuzes hebt kunnen maken. Nou nog garen en knopen zeker? Of heb je die thuis al genoeg?”

“Nee, volgens mij heb ik die nog niet. En als ik ze al wel heb, is het nog niet erg. Dan kan ik ze ooit wel voor andere kleren of voor de wandkleden gebruiken. Dat had ik ook al bedacht voor de stof. Ik heb veel te veel stof, maar wat ik overhoud, kan ik verwerken in de wandkleden.”

Ze legde net als ze in de winkel voor Lisa gedaan had, weer uit hoe ze dat voor zich zag. Daarna viste ze de klosjes garen die ze erbij gevonden had, uit haar tas.

Elly begreep zonder haar uitleg al wat ze van plan was. Ze pakte de beide groene klosjes: “Met deze kun je de groene rok in elkaar zetten en dan met deze donkerdere kleur de naden doorstikken. En dat kan met deze twee bruine hetzelfde. Klopt dat?”

“Ja precies! Dat was mijn plan, dat geeft net dat beetje contrast om het nog mooier te maken. En ik heb ook nog knoopjes gevonden, zo leuk!”

Margreet legde die erbij op de stof.

“Dit is net wat voor jou, Huib, die kleine versieringen erop, ik moest meteen aan jou denken. Ik heb ze allemaal meegenomen, terwijl ik denk dat ik er maar een paar nodig heb in de taille, maar ik overweeg om ergens op één van de naden gewoon voor de sier nog wat van die knopen vast te zetten. Ik moet nog even uitpuzzelen hoe dat precies gaat werken.”

Elly dacht mee, zag het al een beetje voor zich: “Als je nou een rok van vijf of zes banen maakt, dan heb je meer naden, en dan kun je die knopen vast zetten op de naad die zo ongeveer op je dijbeen komt te liggen. Dan zijn ze mooi zichtbaar. En als je de rok wijder moet maken, verschuiven ze alleen maar een beetje.”

“Goed idee, Elly!” Margreet zag het voor zich hoe Elly het bedoelde. “Als ik ze bijvoorbeeld op een naad die op mijn linker dijbeen komt, vastzet, dan zit die naad met knoopjes in het begin nog een beetje rechts op mijn dijbeen, en in de loop van de zwangerschap verschuift hij wat naar links. Zoiets… Grappig! Ik dacht eerst even, dat ik de rok ook wel mee kon schuiven, zodat de knopen midden op mijn been zouden blijven, maar dat is niet handig omdat een rok aan de voor en achterkant volgens mij niet even lang is. Wat in het begin achter zit, kan het beste achter blijven.”

“Dat lijkt me een goed idee. Volgens mij heb je nog meer in die tas, klopt dat?” vroeg Elly.

Huib grijnsde om de enthousiaste vrouwen, hij genoot in stilte met hen mee.

Margreet deed de garens en knoopjes weer in haar tas en legde de stof even naast zich op de bank. Ze pakte de doosjes met kralen uit de tas en liet ze zien. “Ik ben van plan om ze te gaan verwerken in de wandkleden. En Lisa vroeg toen waarin ik ze wilde gaan bewaren. Nou, die doosjes van de winkel rollen nu al bijna uit elkaar, dus daar niet in!” Ze pakte een klein weckpotje uit haar tas: “Deze lijken me beter, handig en leuk! Hier heb ik er wel twintig van gekocht, zodat ik telkens als ik leuke kralen tegenkom, ze in zo’n potje bij elkaar kan bewaren, soort bij soort.”

Huib pakte één van de doosjes: “Wat grappig, deze lange kralen lijken wel van glas. Je zou er een zo’n windding van kunnen maken, weet je wel, die dingen die ze buiten hangen en die dan gaan klingelen als het waait.”

“O ja, ik begrijp wat je bedoelt. Dat vind ik van die leuke dingen. Het klinkt zo gezellig. Windding… hahaha, zo heten ze vast niet. Ik heb geen idee hoe ze genoemd worden. Nou ja, maakt niet uit, ik begrijp wat je bedoelt. Maar die kralen zijn echt wel te klein om zo’n windding te maken. Alleen… ik zou ze wel zo op een wandkleed kunnen naaien, zodat het er uit ziet als zo’n windding. Al is dat dan weer niet abstract.”

“Dat geeft toch niet. Je bent helemaal vrij, Margreet,” vond Elly, “dus je kunt ze er op naaien zoals jij wilt. Als je een keer met blauw werkt, golven suggereert, dan zou je ergens die kralen kunnen vastnaaien als een soort windorgel. Dat is één van de namen die ze aan zo’n windding geven. Soms noemen ze het tingeldingen, of een windgong. Verzin het maar, als we elkaar maar begrijpen!” vond Elly.

Huib grinnikte, maar Margreet reageerde niet op wat Elly zei over de naam van zo’n windding. Ze zat in gedachten en in haar gevoelens bij het wandkleed dat Elly schetste.

Ze keek haar aan, toen ze zei: “Jouw idee van die golven met zo’n windding… ik zie het helemaal voor me, het lijkt me prachtig. Het is een soort abstract, maar net niet helemaal. En dat maakt inderdaad niet uit, het voelt gewoon goed.”

Margreet borg al haar inkopen met een tevreden gevoel weer op in haar tas en keek Huib aan. Ze knikte hem toe, als om hem aan te moedigen met de zakelijke sores te beginnen.

“Wat zullen we doen, dames?” vroeg Huib, “Voor mezelf is het handig om een zakelijk email-adres en een rekeningnummer te regelen. De rekening is voor jullie nog niet nodig, omdat het van jullie meer hobbymatig is. Een apart email-adres is ook niet noodzakelijk, maar misschien vinden jullie het gewoon handig of leuk om er wel één aan te maken. En misschien lukt het ons vanavond ook om voor een ieder van ons een account aan te maken bij Facebook en Twitter, of een andere vorm van social media.”

“Huib, ik heb er werkelijk geen bal verstand van. Ik zou het echt fijn vinden als jij de leiding neemt!” opperde Elly, waarop Margreet instemmend knikte.

“Prima, dat wil ik best doen. Maar nemen jullie wel even een stuk papier of je mobiel erbij om alles te noteren wat je moet bewaren? De naam van je nieuwe email-adres, je gegevens van je accounts op social media, wachtwoorden.”

Margreet kreeg een idee: “Ik zet het voorlopig in mijn mobiel, dan maak ik thuis wel een mapje aan met zulke dingen. Lijkt je dat handig, Huib, om een mapje aan te maken, zo’n kleine multomap of zo, en daar dan al onze zakelijke gegevens, wat je net allemaal noemde, in op te schrijven? Misschien ook wel handig voor onze privé wachtwoorden en zo,” bedacht Margreet.

“Dat lijkt me een goed plan.” Huib knikte haar vriendelijk toe. “Doe dat maar! Zullen we nu eerst een zakelijk email-adres maken? Laten we iets bedenken wat ook wijst in de richting van wat we maken.”

Ze kwamen met allerlei ideeën op de proppen en kozen uiteindelijk voor HuibsHoutbewerking, MargreetsWandkleden en EllysMuurschilderingen. Huib ging ermee aan de slag en maakte email-adressen aan bij Hotmail. “Hebben jullie ook al wachtwoorden in gedachten?”

Margreet kwam meteen met “Vuurvogel963!”

Huib vond dat een geweldig idee: “We zijn als vuurvogels, krachtig, vurig. Als we nou allemaal eens datzelfde wachtwoord nemen, maar dan met andere cijfers?”

Elly en Margreet knikten, waarmee Huib de aanmeldingen achter elkaar in orde maakte. Ze noteerden allemaal hun email-adressen en wachtwoorden.

“Een zakelijke rekening geldt alleen voor mij. Dat ga ik thuis wel regelen. Verzinnen jullie alvast hoe je je accounts bij Facebook en Twitter willen noemen? Gewoon je eigen naam? Of iets anders?”

“Wat mij betreft gewoon mijn naam,” zei Margreet. “Als ik me goed herinner kun je bij allebei een bericht bovenaan vast zetten. Daarin kun je dan de informatie kwijt over wat je maakt, met een foto erbij en een verwijzing naar de website.”

Elly knikte: “Dat lijkt mij ook het handigst, doe dat maar.”

Huib ging ermee aan de slag en vroeg tussendoor aan de dames om gegevens die hij daarbij nodig had.

Het was al bijna 8 uur toen Huib met de social media begon.

“Mooie tijd voor een nieuwe bak koffie,” bedacht Elly. “Hebben jullie al zin in een stuk hazelnoottaart erbij?”

“O ja, heerlijk!” kwam Margreet enthousiast, terwijl Huib onverstaanbaar brommend knikte. Margreet gaf Elly een knipoog en liep met haar mee naar de keuken.

“Waar is Martin trouwens? Aan ’t werk?” vroeg Margreet terwijl ze het gebak in vier stukken verdeelde en op schoteltjes deed. Het schoteltje van Martin zette ze in de koelkast.

“Ja, hij heeft late dienst. Heb je het al van Lisa gehoord, dat Martin een beveiligingsbureau gevonden heeft?”

“Ja, Lisa vertelde het. Het klonk allemaal zo bijzonder, alsof de juiste mensen naar haar toe geschoven werden. Vanavond heeft ze bezoek van de advocate en waarschijnlijk ook die vrouw van de beveiliging. Die twee schijnen elkaar nog te kennen van hun studietijd.”

“Nou ja, dat is vast niet toevallig! Ik geniet van zulke verhalen, en voor Lisa ben ik er blij mee. Nou nog de juiste rechter…”

“Ja…” zuchtte Margreet, “een eerlijke, een rechter die naar zijn hart luistert…”

Naar hoofdstuk 173. Ellen en Marieke

Of naar de Inhoudsopgave