Katja en Maureen hadden hun droomhuis ingericht met meubels en andere spullen die ze her en der vonden in kringloopwinkels en via Marktplaats, een internetsite voor tweedehands spullen. Ze ontdekten al zoekend dat hun smaken perfect op elkaar aansloten. Ze hielden van wat oudere stijl, zoals van de antieke wastafels in hun slaapkamer. Ze merkten dat hun voorkeur uitging naar de tierlantijnen van de rococostijl. Versiering overal! Het enige meubel dat er niet in paste, was het bed dat ze van De Schuilplaats hadden mogen meenemen, maar de herinneringen die ze eraan hadden, vonden ze voorlopig te mooi, en daarom namen ze de totaal andere stijl van het bed voor lief.

“Grappig eigenlijk,” vond Katja, “we houden van die tierlantijnen en dat antieke, en ondertussen maken we zelf best wel moderne kunstwerken. En toch past het bij elkaar.”

Maureen was het roerend met haar eens. “Moet je zien, jouw glaswerk in zo’n rococo-kast, beter kan toch niet? Ik denk dat we er goed aan doen om ondertussen rond te blijven kijken naar meer van zulke kasten. We hebben er nu allebei twee, maar die kasten raken vol nu we weer volop aan het werk zijn gegaan.”

Katja knikte: “Ik heb op Marktplaats een zoekopdracht geplaatst. Elke keer als er een nieuwe advertentie binnenkomt, kunnen we kijken of het wat voor ons is.”

Tussendoor waren de ramen en het houtwerk door collega’s van Simon onderhanden genomen en konden de vrouwen stellen dat alles, werkelijk alles nu naar wens was.

Ze begonnen een beetje tot rust te komen en hadden hun hobby’s weer fulltime opgepakt. Ze hadden allebei besloten, dat ze in hun werkkamer ook hun kunstwerken zouden uitstallen. Daar was voorlopig ruimte genoeg voor! En tussendoor zouden ze dus in de gaten houden of ze meer bijpassende kasten konden kopen, die ze in hun werkkamer of in hun ‘tweede werkkamer’ ernaast zouden kunnen zetten.

.

“Goeiemorgen Maureen! Heb je wel goed geslapen?” verwelkomde Katja haar huisgenote toen deze de keuken in kwam.

“Op zich wel, maar ik ben wakker geworden uit een nachtmerrie over de periode dat ik gedwongen prostituee was. Wat me vooral raakte in die droom, was het feit dat ik gedwongen werd, dat ik geen keuze had. Zo’n allemachtige klem joh, alsof ik vast zat in een tunnel, zo droomde ik het dus ook, ik kroop in een veel te smalle tunnel, kwam nauwelijks vooruit, moest me ondertussen gedragen zoals ik geleerd had, en er kwamen allerlei mannen achter me aan. Ze grepen naar me, raakten mijn voeten, krasten er met hun nagels overheen, kwamen ineens nog dichterbij en trokken mijn rok uit en zo kropen we maar door. Dat onvermijdelijke, dat benauwde, niet de mogelijkheid hebben om te vluchten, de vrijheid niet in kunnen. Ik werd met dat benauwende, angstige gevoel wakker, afschuwelijk! Het is nu wel wat minder hoor, het is er nu nog in lichte mate, maar ik ben er best wel van slag van, voel me licht in m’n hoofd. Dat was trouwens ook gek, toen ik wakker werd, en me nog helemaal voelde zoals in die droom, leek het wel of er haken binnenin mijn hoofd losgetrokken werden. Het was steeds even pijnlijk, scherp, en daarna alsof er iets door mijn hoofd heen weg gleed. Echt akelig!”

Katja knikte begrijpend: “Ik heb ook zoiets meegemaakt in een herbeleving, toen we nog op De Schuilplaats woonden. Ik heb er toen met Lisa over gepraat. Ze herkende het gevoel, had het soms in haar hoofd, soms in haar onderbuik. En ze had van Sjaak geleerd, dat er zoveel verwondingen, emotionele verwondingen, over elkaar heen getuimeld waren, in elkaar vast waren gaan zitten, dat het net leek, alsof aan elke verwonding een vishaakje met een draad zat. Het was een grote kluwen van ellende en pijn geworden. En nu worden die haakjes één voor één losgetrokken, meestal op een moment dat we onder druk staan, zoals een puistje de pus loslaat als je ‘m onder druk zet. De druk kwam bij jou door die droom, daarin stonden je gevoelens heel sterk onder druk. Daardoor konden er een stel haakjes losgemaakt en weggetrokken worden. Dat je je nu licht in je hoofd voelt en je van slag voelt, komt doordat er iets verdwenen is wat daar vast gezeten heeft. Alsof alles nu weer z’n eigen plek moet zoeken.”

“Mal verhaal, maar ik heb er wel een klik mee. Zoals jij het vertelt, voelt het ook, en ik kan me er eigenlijk best veel bij voorstellen. Dus feitelijk ben ik via die nachtmerrie een stukje verder genezen! Pfff ik hoop dat we van zulke processtukken het resultaat binnenkort gaan zien! Weet je waar ik zin in heb? Om er even tussenuit te gaan! Even wat afleiding… hoeft niet de hele dag hoor, misschien alleen de ochtend. Heb jij daar ook zin in?”

“Ja, eigenlijk best wel. Ik heb via internet ons dorp zitten verkennen. In het centrum lijken wat leuke winkeltjes te zijn. Zullen we daar eens heen gaan?”

Maureen stemde in: “Ja, leuk, misschien vinden we nog iets speciaals, iets wat we nodig hebben, of iets wat gewoon te gek is!”

Katja lachte: “Je weet maar nooit! Heb je trouwens gehoord dat Ilse en Ineke ook samen een huis gevonden hebben?” Ze ging verder toen ze zag dat Maureen haar hoofd schudde: “Het is geen groot huis, maar ze vinden het allebei te gek. Ilse heeft niet veel nodig, een slaapplek en een ruime hoek voor haar computerspullen. Nou, haar slaapkamer schijnt best ruim te zijn, perfect voor haar dus. De andere slaapkamer is voor Ineke, die zelf zoiets heeft van ‘een plek om te slapen, te eten, en te lezen is genoeg’. Ze is overdag in het centrum lekker bezig, en thuis wil ze het liefst lezen en een beetje in hun tuin rommelen. Ze hebben samen een woonkamer en een keuken en zijn dik tevreden. Ilse blijkt van koken te houden, en Ineke heeft bij Annerieke geleerd taart te bakken. Dus die twee houden elkaar wel in leven!”

Maureen proestte van het lachen: “Toe maar, alsof dat het enige is dat we nodig hebben! Maar leuk voor hen, dat ze ook hun eigen plek hebben gekregen. De Schuilplaats staat dus weer leeg?”

“Nee joh, onze huisjes zijn alweer bezet. Eén van die vrouwen heeft net haar rechtszaak achter de rug, schijnt weer bijzonder geweest te zijn. En die andere mag binnenkort gaan zien hoe Ellen haar uit de shit haalt! Ilse en Ineke zijn nog maar net verhuisd, dus ik denk niet dat hun huisjes al bezet zijn. Alhoewel, het kan heel snel gaan!”

Ze ruimden hun ontbijtspullen op, pakten hun tassen, trokken hun zomerjack en schoenen aan en gingen op pad. Ze gingen met de auto, omdat ze een eindje buiten het dorp woonden, en stiekem hoopten dat ze nog wat leuke dingen voor hun huis tegen zouden komen. Terwijl Maureen reed, keek Katja op haar mobiel.

“Joh, mijn eerste kunstwerk, weet je wel, die plant die uit glas groeide is verkocht! Mijn eerste salaris komt zo binnen, perfecte timing, dan kan ik het straks weer uitgeven!”

Maureen lachte: “Volgens mij zit jij niet zo in elkaar! Jij koopt omdat je iets echt te gek vindt, niet omdat je net geld binnen hebt.”

“Klopt helemaal, maar je weet maar nooit wat voor te geks we straks tegenkomen…” mompelde Katja, terwijl ze de foto van haar eerste kunstwerk bekeek. “Best een vreemd idee, mijn eerste kunstkind loslaten… Ilse zal als de betaling rond is, ons adres en mijn emailadres aan de klant doorgeven, zodat ze een afspraak kan maken om het bij ons op te halen. Het is een vrouw, Fiona Booij. Ik merk dat ik daar opgelucht over ben. Ik heb nog niet zoveel zin in mannelijke klanten.”

Maureen grinnikte: “Ik heb liever mannelijke klanten die een kunstwerk komen ophalen dan het type mannelijke klanten dat we in het verleden gehad hebben. Maar ik begrijp je gevoel, ik vind het ook wel prima dat er een vrouw komt. Hou je mail maar in de gaten!”

Ze parkeerde de auto dichtbij het dorpscentrum. Ze stapten uit, en wandelden op hun gemak de winkelstraat in. Ze keken bij kledingwinkels in de etalage, ook al hadden ze allebei geen behoefte aan nieuwe kleren. “Gewoon leuk, even rondneuzen,” had Maureen gezegd, en Katja was het daar helemaal mee eens geweest.

“Dat lijkt me een leuk winkeltje,” wees Maureen naar de overkant, “werkelijk van alles en nog wat in de etalage. Leuke naam ook, ‘Surprise’. Wat zouden ze voor ons voor verrassing hebben?”

Katja keek haar grijnzend aan: “Volgens mij gaan we daar wel achter komen! Laten we eerst even in de etalage kijken.”

Ineens bleef ze met grote ogen en half open mond naar een prachtig kristallen beeldje kijken. Ze wees ernaar: “Die, een kristallen panter, wat een stoer dier, en dan helemaal van kristal… wow!”

“Hij is mooi, maar ook best wel prijzig,” vond Maureen.

Katja keek haar aan: “75 euro prijzig? Het zou me niet verbazen als hij eigenlijk veel meer waard is.” Ze pakte haar mobiel, zocht naar ‘kristallen panter’ en liet haar huisgenote zien: “Hier, één die ruim zes keer zo veel kost. Het lijkt wel dezelfde trouwens, hoe hij op die stenen staat. Ik wil naar binnen, verder kijken!”

Maureen liep achter haar aan naar binnen, waar ze beide begroet werden door een jonge, vriendelijke vrouw. “Goeiemorgen, welkom in onze winkel! Voel je vrij om rustig rond te kijken! En voor vragen kun je altijd bij me terecht!”

Katja en Maureen knikten. “Ik zag net een kristallen panter in de etalage, is dat echt kristal? Dat kan toch haast niet voor die prijs?” Katja liet de verkoopster de panter op haar mobiel zien.

“Hoogstwaarschijnlijk komt hij bij diezelfde verkoper vandaan, oorspronkelijk, maar mijn partner en ik doen meestal inkopen bij veilingen. Daar kopen we dingen waarvan we diep van binnen aanvoelen dat daar een klant voor zal komen. Toen we die panter,” die ze intussen uit de etalage gepakt had, “tegenkwamen, wisten we dat er iemand door geraakt zou worden. Ik zeg daarmee niet dat jij hem moet kopen, want daar ben je natuurlijk helemaal vrij in, maar hij heeft je om de één of andere reden wel geraakt.”

Katja knikte, ze pakte haar mobiel weer en zocht haar pagina op de digitale galerie op. “Sinds kort heb ik ontdekt wat ik echt helemaal geweldig vind. Ik smelt stukjes glas aan elkaar en maak er een creatief kunstwerk van. Ik denk dat daardoor mijn oog op die kristallen panter viel.”

De verkoopster genoot, voelde dat hier iemand naast haar stond die wist hoe ze dingen kon aanvoelen. “En dit doe je nog maar sinds kort? Volgens mij heb je de techniek die bij je past al direct gevonden, het resultaat is geweldig! Iets moois uit iets gebrokens. Wacht even, ik heb nog iets, ook van kristal.”

De verkoopster pakte een kristallen vaas uit een open kast en zette hem naast de kristallen panter. “Wat doet dit met je?” vroeg ze aan Katja.

“Die vaas? Niets! Sorry, hij is mooi, maar wat ik bij die panter voelde, voel ik niet bij die vaas.”

“Dat vermoedde ik al, maar ik wilde even peilen of jij het ook zo voelde.”

Ze zette de vaas terug en ging weer bij Katja staan, begon tegen haar te praten op een manier die je niet van een verkoopster zou verwachten: “Jij bent een heel sterke vrouw, een vrouw die vecht voor haar leven en voor wie haar lief zijn, een vrouw die recht op haar doel af gaat en zich niet laat leiden door een ander, in elk geval niet tegen haar wil in. Die passie van zo’n roofdier, die heb jij in je, maar die zit behoorlijk verstopt door allerlei ellende die je hebt meegemaakt, en die je verwond heeft. Niet een beetje verwond, maar ernstig verwond.”

De tranen stroomden bij Katja over haar gezicht. Maureen, die alles gevolgd had en naast haar stond, legde haar hand op haar schouder. “Herken je dit bij jezelf, Katja?”

“Niet in alles, maar eigenlijk toch weer wel. Ik voel dat het klopt, dat het in me zit, maar dat het er nog niet zo uit komt als ik zou willen. Over me laten leiden door een ander… toen we op huizenjacht waren… ik weet nog dat ik het toen wel heerlijk vond dat jij de leiding nam. En daar heb je niet verkeerd aan gedaan hoor, maar ik heb me laten leiden, ongeacht of het volgens mijn wil of tegen mijn wil was. Het probleem ligt dus niet bij jou maar bij mij. Ik heb de neiging te doen wat jij zegt, of het nou bij me past of niet.”
“Katja, joh, heb je nu spijt, spijt van bepaalde dingen die je door mij gedaan hebt?”

“Nee, eigenlijk niet, het huis, de inrichting, alles klopt voor mij. Het is meer het voelen dat ik geen onderscheid gemaakt heb, me blindelings heb laten leiden, ja blindelings. Nou heb ik dus het geluk gehad, dat ik daarin niet misgestapt ben. Onze smaak is gewoon in grote lijnen hetzelfde, maar het probleem zit dus in mijn volgen zonder zelf te voelen. Dat is het, ik voel niet zelf of ik het ook wil, ik volg jou, en daarna ontdek ik dat het… gelukkig!... ook met mij klopt. Dus wat de resultaten van onze acties betreft is er niets misgegaan, maar wel in mijn denken en voelen. Het zelf voelen en denken, zelf keuzes maken, dat heeft met die panter te maken, met wat er werkelijk in mij is. Ergens voel ik dat mijn ziel heel goed weet wat ik wil, wat er bij mij past, waar ik naar verlang. Dat heb ik al ervaren met mijn creativiteit. Maar het leven is meer dan die creativiteit…”

“Alles wat je onderweg in je leven tegenkomt, alles heeft ermee te maken. Je zult nog van allerlei ellende moeten genezen, en tijdens dat proces zal je ontdekken, dat je op allerlei gebied zelf dingen wilt, zelf keuzes kunt maken. En dat vinden van je eigen weg, heeft alles te maken met het vinden van jezelf, van wie je ten diepste bent. En dat alles zal sterker en sterker worden, net zolang tot je die sterke panter bent die er binnenin jou huist!”

Katja snoot haar neus met de tissues die de verkoopster haar aanreikte.

“Tjonge, we gingen alleen even winkels kijken, even iets anders…”

“Zo kan dat gaan ja!” antwoordde de verkoopster. “Hebben jullie zin in een kop koffie? We hebben hier achter een koffiehoekje, speciaal voor dit soort situaties, als er gesprekken op gang komen die wat verder gaan dan de vraag ‘wat zal ik eens kopen?’”

“Graag, dat lijkt me heerlijk!” verzuchtte Katja, “jij ook Maureen?”

“Jazeker, nou zal ik jou volgen!” knipoogde ze.

Ze volgden de verkoopster, die zich in de koffiehoek voorstelde als Rosanne.

“Komen jullie van ver?”

“Nee, we wonen een eindje buiten het dorp, sinds kort. Daarvoor hadden we allebei een huisje op landgoed Bloemenhof, een paar dorpen verderop. Ze hebben daar een pension, en sinds ongeveer een jaar ook een groepje huizen voor vrouwen die gedwongen prostituee geweest zijn of uit een soortgelijke situatie gevlucht zijn. Nou, wij komen uit zo’n situatie, en zijn een paar weken geleden doorgestroomd naar een eigen huis. Een heerlijk ruim huis, waar we niet alleen zijn, maar zeker niet op elkaars lip zitten,” vertelde Maureen.

“Is dat soms dat heel brede huis, dat symmetrische met aan beide kanten een garage?” En toen Maureen enthousiast knikte: “Dus het is eindelijk verkocht? Het heeft lang te koop gestaan, omdat er best wat aan moest gebeuren.”
“Dat viel best mee, alleen de ramen moesten vernieuwd worden, en dat zijn er natuurlijk wel veel, en het houtwerk. Dat is allemaal gebeurd. Verder is het een fantastisch huis!”

De deur ging open en een andere vrouw kwam binnen. “Ha, hebben we visite?”

Ze gaf hun gasten een hand en stelde zich voor als Angelique.

“Angelique, weet je waar deze dames gewoond hebben? Op het landgoed van pension Bloemenhof!”

“Oh echt? Daar hebben wij onze huwelijksreis gehouden. Dat was zo bijzonder! Om te beginnen hadden Margreet en Lisa, die kennen jullie dan vast ook wel, onze gastenkamer versierd als bruidssuite. Ze wisten niet dat wij net de dag ervoor getrouwd waren hoor, maar Lisa kreeg daar beelden en indrukken over, en daar zijn ze mee aan de slag gegaan. Het was zo’n geweldig welkom! En verder waren er nog twee echtparen van onze leeftijd, en daar hadden we zo’n klik mee. Had te maken met niet geaccepteerd worden als je anders denkt of leeft dan de meeste mensen, vooral je naaste familie en vrienden. De Bloemenhof familie heeft zelfs speciale filmavonden bij Margreet en…”

“Huib?”

“Ja, Huib, bij Margreet en Huib thuis georganiseerd, had te maken met je los maken van het systeem, loskomen van allerlei overtuigingen. We hebben een geweldige week gehad he, Rosanne? En daarna zijn we meteen in wat proces-dingen geduikeld, over niet geaccepteerd worden en je eigen weg ontdekken. En we kwamen uiteindelijk uit bij een verlangen dat we allebei hadden om een winkeltje te beginnen, dit winkeltje dus. En ons grootste verlangen is om tijdens onze speurtochten ons te laten leiden door indrukken van binnenuit, om dingen te vinden, dingen die nodig zijn om mensen te helpen, te raken in verwondingen zodat er weer een stukje genezing op gang komt, te helpen in het zoeken naar hun eigen weg. En we voelden dat die dingen dan zouden werken als ‘verrassingen’, vandaar de naam ‘Surprise’.”

Rosanne grinnikte: “Mijn lieverd kan zoiets zoveel beter uitleggen dan ik. Ik ben meer van de rechtstreekse woorden die pats boem uit mijn ziel naar boven schieten. Ja toch, Katja?”

Angelique keek Katja vragend aan. “Vertel! Als je wilt…”

Katja vertelde over de panter en de woorden die Rosanne over haar gesproken had. Angelique proefde haar woorden, voelde… “Het klopt Rosanne, Katja is geen katje, maar een leeuwin, een panter, zo’n roofdier dat niet rooft om stomweg te verscheuren, maar om te beschermen en om haar weg te kunnen gaan.”

Rosanne moedigde Katja aan om haar galerie-foto’s aan Angelique te laten zien. Angelique scrolde ze rustig door… “Deze,” zei ze bij de laatste, “‘Omarming’, kijk jij eens Rosanne, die raakt me enorm, die is echt krachtig, krachtig in zachtheid! Het voelt als… ja, echt als omarming, een goede omarming. Ik voel dat het voor ons persoonlijk is, maar ergens ook voor onze winkel. Onze verrassingen zijn als een omarming voor de klanten die erdoor geraakt worden. Snap je hoe ik dat bedoel?”

Rosanne knikte: “O ja, ik voel helemaal wat je bedoelt. Kopen dus? Bedoel je dat?”

“Ja, als dat voor jou oké is, zou ik ‘m graag voor onszelf kopen. Ik dacht eerst om hem hier in onze winkel te zetten, maar ik denk dat ik hem liever thuis heb. Nou ja, dat maakt ook niet zoveel uit. Kunnen we hem rechtstreeks bij jou kopen Katja?”

“Nee, sorry, dan moet je even mailen met de beheerder van de website, onder het kopje Contact. En vervolgens kun je wel met ons een afspraak maken om hem te komen ophalen. Daar geeft de beheerder je dan wel de gegevens voor. Het loopt allemaal via haar, zodat wij ons kunnen concentreren op wat we zo graag doen, het creatieve, terwijl de beheerder helemaal enthousiast is van werken met computers en alles wat daarbij komt kijken.”

“Prima joh, ik mail die beheerder wel!” Ze nam even snel de naam van de website over. “Joh, nou zie ik het, dat is die website van Huib en Margreet! Wij volgen hen ook op Twitter, ze maken mooie dingen! En jij dan Maureen? Katja zei net iets over het creatieve en had het over ‘we’. Ben jij ook het liefst creatief bezig?”

Maureen, onder de indruk van wat er allemaal gebeurde, wat er besproken werd, keek verward op: “Ik? Ja, ik ook, ik heb een oude hobby, uit mijn kindertijd, weer opgepikt. Als je het in straattaal zou benoemen, zou je het ‘klieren met kaarsvet’ kunnen noemen. Wat het is… eigenlijk is het simpelweg kaarsvet laten druppelen, en dan wel zo, dat het een beeld wordt. Meestal gebruik ik een plankje of een blok hout als basis, dan druppel ik daar overheen. Je kunt mijn werk ook vinden op de site van de galerie.”

Angelique, die nog met haar mobiel in haar handen stond, zocht naar haar naam in de rij Kunstenaars. “Maureen Kuiper, ik heb je pagina… Ohh wat apart! Die bruidsjurk, wow! En die vulkaan… Rosanne, ik vrees dat we een duur dagje hebben… ik heb wat met die vulkaan!”

Ze liet de foto’s aan Rosanne zien, en die werd nog meer geraakt dan Angelique.

“Ik weet wat, jij de ‘Omarming’, ik de ‘Vulkaan’ en aangezien we toch bij elkaar horen en wonen, zetten we ze samen op een mooie plek. Die ‘Vulkaan’ mag vast niet te warm, klopt dat?”

“Voor de zekerheid kun je kaarsvet het beste onder de 40 graden Celsius bewaren, en dus uit de zon houden,” waarschuwde Maureen.

Rosanne en Angelique keken elkaar aan.

“Op de plankjes!” zei Angelique. “We hebben twee plankjes aan de muur hangen, de bovenste net boven ooghoogte, de andere er net schuin onder, tafeltje eronder om te voorkomen dat we ons tegen de plankjes stoten. Als we de ‘Vulkaan’ op het bovenste plankje zetten, komt er zeker weten nooit zon bij. En de ‘Omarming zou op het onderste plankje kunnen. Vind jij dat ook een goed idee?”

Rosanne knikte. “Ik denk het wel, het is in elk geval het proberen waard, toch? En anders zoeken we een andere mooie plek, komt wel goed. Mail jij die beheerder straks maar. Dames, allebei een kunstwerk verkocht! En wat denk je, voel jij je nu verplicht die panter te kopen, Katja?”

“Nee, niet verplicht, ik wilde hem al kopen, los van jullie koopplannen, dus die koop gaat sowieso door!” glimlachte Katja.

“Zullen we dat dan maar gaan regelen?” vroeg Rosanne.

Katja knikte en met z’n vieren liepen ze de winkel weer in. Rosanne pakte de panter beschermend in zijdevloeipapier en vervolgens in cadeaupapier. Katja rekende af, en vroeg aan Maureen of ze nog verder wilde kijken.

“Doe maar even niet, we komen een andere keer wel weer. Op dit moment zit ik een beetje vol, ik ga het liefst nu naar huis als jij het niet erg vindt.”

“Welnee, goed dat je het aangeeft! Dan gaan we gewoon naar huis. Rosanne, Angelique, bedankt voor alles, het was werkelijk overweldigend!”

Naar hoofdstuk 56. Fiona onderweg

Of naar de Inhoudsopgave